Βράδυ Τρίτης, έπρεπε να βγω από το γραφείο για ένα γνήσιο υπογραφής. Μετά τη βροχή.
Η Τρίτη είναι για εμάς μια παράξενη μέρα. Έχουμε άγχος να κλείσει γρήγορα το τεύχος, έχουμε και χαρά, γιατί δουλεύουμε πάνω σε κάτι που μας αρέσει. Κάτι μεταξύ εμφράγματος και έκστασης.
Το ΚΕΠ Συντάγματος ήταν κλειστό. Στα ρολά του τοιχοκολλημένη μια ανακοίνωση – Οι εργαζόμενοι του Δήμου απεργούν και εξηγούν γιατί.
Δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από τρεις γραμμές – αυτή η γλώσσα που βγαίνει από τα πιο βαθιά χασμουρητά των συνελεύσεων δεν έχει καταλάβει ακόμα τη χειρουργική αδικία του νέου, σκληρού κόσμου. Γι' αυτό και όσοι τη χρησιμοποιούν εν τέλει τρώνε τις φάπες, σαστισμένοι και άλαλοι: παθητικά. Λόγια, καταγγελίες, πορείες – και στο τέλος σπιτάκι, για τηλεόραση και ίντερνετ. Ήττα και των γονέων.
Πήρα την κατηφόρα, να βρω ένα αστυνομικό τμήμα. Όχι πολλά φώτα, όχι πολλά κορδώματα, κάπως σκυφτά όλα, κάπως σκοτεινά. Στην πλατεία Συντάγματος, έξω από τα Έβερεστ, στο λιγδιασμένο κράσπεδο που δεν το πλένει ποτέ κανείς, οι απόκληροι της πόλης. Βλέμματα που δεν νετάρουν, μια τυρόπιτα στα δύο, σπαστά ελληνικά, ρούχα από δωρεές. Κι ένας μεσόκοπος που συχνά με σταματά και με βροντώδη φωνή πάει να μου πασάρει κάτι πρόστυχο. (Δεν τον αφήνω ποτέ να καταλήξει – μάλλον κάτι με πορνεία.)
Προχωρημένο φθινόπωρο και αντέχεις ακόμα με ένα χοντρό πουκάμισο. Από τα δέντρα της Καραγεώργη Σερβίας τα φύλλα έχουν πέσει, Κύπριοι βγαίνουν από το ξενοδοχείο τους, φωνάζοντας στη διάλεκτό τους για τιμές και ψώνια. Στη στοά Καλλιγά, ακόμα ένα γραφείο αγοράς χρυσού μόλις έχει ανοίξει. Στέκομαι στην πόρτα και παρατηρώ. Ένας άδειος, γυμνός χώρος, με ψυχρά νέον και θανατερό, λακαρισμένο ταβάνι, από όπου κρέμεται ολόφωτος ένας φτηνός πολυέλαιος. Ένα γυάλινο γραφείο, ένας μαύρος δερμάτινος καναπές κι ένας αδύνατος, μελαγχολικός τύπος, με ίσια, λαδωμένα μαλλιά, που φοράει καθιστός το κουμπωμένο του μοντγκόμερι, σαν να κρυώνει, κοιτώντας απορροφημένος το κινητό του. Γυμνοί τοίχοι, εδώ μιλάει μόνο η ανάγκη.
Όσο κι αν γκρινιάζω, αγαπώ αυτούς τους δρόμους. Σε κάθε μέτρο τους, κάτι θυμάμαι. Στην Κολοκοτρώνη μια μεσόκοπη γυναίκα ανεβαίνει στο κτίριο της «Εφημερίδας των Συντακτών» – την ξέρω; Δίπλα, το μαγέρικο, όπως παλιά. Γλυκιά μιζέρια. Περπατάω και κάνω σενάρια: θα αντέξουμε σε μια καταστροφή; Τι μπορεί να μας κρατήσει ζεστούς, αν όλα καταρρεύσουν, πέρα από την ομορφιά και την αγάπη; Μην τα πεις, μην τα γράψεις αυτά, λέω επιτόπου στον εαυτό μου, θα σε σαρκάσουν όλοι αυτοί που βγάζουν δεκάρικους σωτηρίας, οι αγκιτάτορες των payrolls.
To Τμήμα Λεωχάρους είναι σε εγκατάλειψη. Ο αστυνομικός υπηρεσίας, ένα λίγο αργό παιδάριο, προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του μεταξύ δύο επισκεπτών που τσακώνονται για το ποιες κοινωνικές ομάδες εκμεταλλεύονται τις άλλες. Δεν κάνει τίποτα να σταματήσει τα ουρλιαχτά – παίρνει σαν υπνοβάτης τις ταυτότητες και αντιγράφει τα στοιχεία. Μόνη ένδειξη ενέργειας η σφραγίδα, που τη χτυπάει σαν νευρόσπαστο στα έγγραφα.
Είμαστε στο χολ του πρώτου ορόφου, κάτω από μια εικόνα της Παρθένου Μαρίας και δίπλα σε μια σπασμένη ξύλινη πόρτα, που κάποιος της άνοιξε μια τρύπα, προφανέστατα με μπουνιά. Υπάρχουν δύο παγκάκια, αντικριστά, όπου κάθομαι και περιμένω. Δίπλα μου ένας Ανατολικο-ευρωπαίος μετανάστης και μια πολύ χοντρή, μεσόκοπη γυναίκα, πιθανόν Τσιγγάνα, που φοράει φόρμες κι έχει έντονη τριχοφυΐα στο πρόσωπο – κανονικό μουστάκι και γένια! Ήρθε, λέει, να πάρει δύο παιδάκια που τα πιάσανε να ζητιανεύουν στην Πλάκα. Δεν πρέπει να τα κλείσουν μέσα, λέει, δεν πρέπει να τα πάρουν απ' τη μάνα τους, είναι άδικο, ο εισαγγελέας δεν έχει μέσα του καρδιά;
Στη Ρόμβης και στην Αγίας Ειρήνης τα χιπστεράκια προθερμαίνονται για τη στιλιστική τους οδύσσεια στα μπαρ της νύχτας. Που πέφτει αργά. Αργοπορώ επίτηδες. Τα καταφέρνουν και χωρίς εμένα.
Εάν οι λέξεις σου δεν καρφώνονται σαν πρόκες, εάν δεν μπορείς να γίνεις κυριολεκτικά, χειροπιαστά χρήσιμος σε κάποιους, καλύτερα να το βουλώνεις. Πήξαμε στους σωτήρες, πήξαμε στους φωστήρες.
Ας φύγουμε – κι ας κάνουμε τον περίπατό μας...
σχόλια