Είχαπάει ένα ταξίδι μόνος το Σαββατοκύριακο.Καιρό είχα να το κάνω. Έμεινα σε έναξενοδοχείο μικρομεσαίο, που είχε θέαστο Βόσπορο. Διάβασα τον «Economist»από την αρχή ως το τέλος, μέχρι και τοεμπορικό αφιέρωμα στην Ιαπωνία.Εξουθενωμένος, από διάφορα. Κυρίως απότην ηλικία μου.
Δενξέρω πώς αντιμετωπίζουν οι συνομήλικοίμου το χρόνο. Φαντάζομαι άλλος ελαφρά,άλλος δραματικά. Για μένα, οι μέρεςσταλάζουν σαν πίσσα πάνω στη ζωούλαμου. Κάθε μέρα και πιο μαύρη. Τα χρώματαέχουν όλο και λιγότερη ένταση, οι ήχοιλιγότερες αποχρώσεις. Ναι μεν καταλαβαίνωπερισσότερα, αλλά αισθάνομαι λιγότερα.Λένε ψέματα όσοι ισχυρίζονται ότι ηόξυνση του μυαλού συνοδεύεται από όξυνσητων αισθήσεων. Εμένα η πιο σπαρταριστήμου εποχή ήταν η εποχή των υπερβολώνκαι της έκστασης (ναι, υπήρχε και τέτοια).
Περιαυτολογώανοήτως, λες και είμαι το κέντρο τουκόσμου. Συγνώμη. Απλώς ήθελα να πω ότιεκεί, στο υπερώον του Βοσπόρου (που κάνειτη σκηνή λίγο πιο δραματική μέσα στηντέκα της, και λίγο κοσμικιά επίσης)είδα καθαρά, σχεδόν μέτρησα τα ενεργάχρόνια της ζωής μου και είδα ότι δενξεπερνάνε τις δυο χούφτες μου. Τιςέστρεψα στα μούτρα μου και φασκελώθηκα.Αν το καλοσκεφτείς, δεν έζησα τόσοσυναρπαστικά όσο σχεδίαζα.
Αυτόςο άθλιος μήνας, ο Δεκέμβρης, με τηνασθματική χαρά και τα παιδάκια έξαλλααπό προσδοκίες και τα μαγαζιά παραφορτωμένασαν χήνες που πάνε να γεννήσουν άλλεςχήνες, τα κάλαντα που με γεμίζουναναφυλαξία και τα κοντέρ του χρόνου πουανεβαίνουν σαν πυρετός, δημιουργούνμιαν αβάσταχτη ένταση γύρω από τηνέννοια του χρόνου, που αν δεν έχειςκαβάτζες και ανοσοποιητικό σύστημαγερό, ε, κάπως παραπατάς. Ιδίως ανακροπατάς τα 50 (49 είμαι, αλλά χάρινδραματικότητος...).
Μα απ'το παράθυρό μου βλέπω τώρα ξαφνικάπυροτεχνήματα πάνω από την πλατείαΣυντάγματος. Σιρίτια ολόφωτα, πράσινα,φωσφορικά, πορτοκαλιά, διασχίζουνκυκλικά τις πολυκατοικίες και σκάνεμπροστά στο παράθυρό μου. Εκρήγνυνται,κι εκεί που πάνε να σβήσουν εκρήγνυνταιξανά. Όπως τα άστρα που υπερλάμπουν πρινπεθάνουν. Ένα ωραίο τρικ για το τέλοςτου χρόνου. Σηκώνομαι μουδιασμένος.Μήπως είναι ένα σημάδι; Από τα γραφεία,ολόγυρα, οι στεγνοί άνθρωποι έχουνσηκωθεί κι αυτοί και κρέμονται έξω απότα παράθυρα. Οι πιο ομορφονιές απλώςγέρνουν ονειροπόλα το κεφάλι τους στοτζάμι. Δεν το ανοίγουν, διότι είναιόμορφες, (όπως προείπαμε). Συμβαίνει μιαστο εκατομμύριο - πυροτεχνήματα στηΒουλής, την ώρα που κλαψουρίζω για ταχρόνια που έφυγαν και πάνε.
Αςυποθέσουμε ότι όλο αυτό ήταν λοιπόν μιαδιάθεση της στιγμής. Να που η ζωή φροντίζεινα μην τη βαρεθούμε πριν την ώρα μας. Αριβεντέρτσι.
*Φωτογραφία από το Uomo Vogue
σχόλια