» Μιαφορά κι έναν καιρό, τότε που υπήρχανακόμα χωμάτινες αλάνες, οι ρόλοιχωρίζονταν με την έλλειψη δημοκρατίαςκαι ευαισθησίας που έχουν όλα τα παιδιά.Ειδικά αυτά που παίζουν ποδόσφαιρο: oικαλοί στην επίθεση. Οι λιγότερο καλοίπιο πίσω. Οι τσαμπουκάδες άτεχνοι στηνάμυνα. Η φύρα στο τέρμα. Και οι πλήρωςάσχετοι; Στην καλύτερη μακριά από τηνεύφορη χώρα της δράσης, στην εξορία τηςεξέδρας, μαζί με τα κορίτσια. Και στηχειρότερη; Στη θέση του διαιτητή.
» Ταχρόνια πέρασαν, οι αλάνες δόθηκαν γιααντιπαροχή, τα κορίτσια δεν βλέπουνμπάλα (ο Ζαγοράκης προεδρεύει, ο Μπέκαμπουλάει ξυραφάκια στις ΗΠΑ), αλλά πάνωστον τεχνητό χλοοτάπητα των 5Χ5, oκαταμερισμός είναι ο ίδιος. Και η απορίαπαραμένει; Γιατί κάποιος να θέλει ναείναι επαγγελματίας διαιτητής; Να τουβρίζουν οικογένεια, σπίτι και κάθεβιολογική ατέλεια με μίσος αναρχικούπρος μπάτσο. Να είναι θεματοφύλακαςενός νόμου που 22 πονηροί τύποι προσπαθούννα καταστρατηγήσουν κρυφά. Να είναιπαρασιτικός κομπάρσος με απωθημέναπρωταγωνιστή; Και όλα αυτά, στην καλύτερηγια 1.500 ευρώ το παιχνίδι, με το μελαγχολικόβλέμμα του τύπου που, αν είναι άριστος,ουδείς ασχολείται μαζί του. Αν κάνειλάθος, δεν μπορεί να πάει ούτε για τσιγάραστον (φίλαθλο) περιπτερά.
» ΚάθεΚυριακή, αποτυχημένοι πρώην διαιτητέςκαι νυν «καθηγητές διαιτησίας»(ιδιότητα που πλησιάζει το σουρεαλισμότου «μάνα raver»)βγάζουν αντιεπαγγελματικά το ψωμί τουςστην τηλεόραση. Βλέπουν τις φάσεις σεριπλέι, ανακατεύουν λίγη εμπάθεια,προσθέτουν το απεχθές ύφος του καθηγητή,φορούν γυαλιά και, με μάτι που στάζεισοφία, καρφώνουν τα λάθη.
» Δενείμαστε οι μόνοι. Στην Αγγλία, το Σάββατο,στο Emirates του Λονδίνου, ηΆρσεναλ ήρθε ισόπαλη 2-2 με τη ΜάντσεστερΓιουνάιτεντ. Μόλις τελείωσε η λάμψη, οσερ Άλεξ Φέργκιουσον γκρίνιαζε για τονδιαιτητή. Στην Ιταλία τα ίδια, με τηΓιουβέντους πότε να σφάζει, πότε ναφωνάζει. Οι Ισπανοί δεν χάνουν ευκαιρίανα σαρκάσουν κάθε λάθος με λατίνικοπάθος.
» Ηδιαφορά όμως είναι πως εδώ, τώρα που ταντέρμπι πλησιάζουν και οι διαιτητέςετοιμάζονται για τσαλάκωμα, ταπρομελετημένα εγκλήματα του παρελθόντοςέχουν μείνει ατιμώρητα. Οι παράγκεςγκρεμίστηκαν για να χτιστούν με τα ίδιαυλικά, χωρίς να τιμωρηθεί ουδείς απ'όσους έφαγαν βρόμικο ψωμί. Το έδαφοςείναι ήδη σπαρμένο με αμφιβολία,προκατάληψη και μίσος. Και το μόνο πουχρειάζονται τα media είναιένας φτηνός λαϊκισμός πάνω στο κιτρινισμένοχορτάρι, για να αντιμετωπιστούν ταπροαιώνια κοράκια σαν κοινοί εγκληματίες.Λες και έχουν κάτι το κοινό πάνω τους...
σχόλια