Σάββατο, 19.30,στο μετρό
Είναι το πρώτοΣάββατο των εκπτώσεων - όλη η Κηφισίαςαπό το Ψυχικό και πάνω ήταν φρακαρισμένη.Η επιστροφή στο κέντρο είναι επεισοδιακή,στην Ομόνοια το βαγόνι γεμίζει ασφυκτικά.Όταν φτάνουμε στη στάση Πανεπιστήμιοείναι σχεδόν αδύνατο να βγούμε. «Προχωρήστελίγο σας παρακαλώ για να βγούμε» φωνάζειμια κυρία, ενώ παλεύω με τη σακούλα τουδιπλανού μου. «Σιγά μην κάτσουμε και μετο ένα πόδι ψηλά για να βγεις εσύ έξω»της απαντά όλο πνεύμα ένας τύπος δίπλαστην πόρτα. «Πολύ αστείο χα, χα χα μ..κα...»του απαντάω όλο ειρωνεία. (Προφανώς ότανείναι ανεβασμένος στο γαϊδούρι πουκάνει τη διαδρομή Άνω Μαγουλίτσα-ΚάτωΜαγουλίτσα αγκαλιά με την κότα του δενχρειάζεται να κατέβει - ποτέ). Ένα πράγμαπου δεν σταματάει ποτέ να με εκπλήσσειείναι η μανία των Αθηναίων να μηνπεριμένουν να βγει ο κόσμος πριν μπουνμέσα στο βαγόνι/λεωφορείο/τρόλεϊ. Ειδικάοι ηλικιωμένοι παθαίνουν ντελίριο μετο που ανοίγουν οι πόρτες και χιμάνεμέσα με πάθος νεοφώτιστης θεούσας:ασθενικά χέρια που ρίχνουν αγκωνιέςστα τυφλά, κουστουμαρισμένοι κύριοιπου σε αποκαλούν «γλωσσού», κυρίες μεγούνινα καπέλα που σου ρίχνουν βιτσιέςμε τη μαγκούρα τους για να κάτσουνπρώτες. Μια φορά, περιμένοντας το τραμ,(ως γνωστόν επικρατεί συνωστισμός στοτραμ, τσακώνονται ποιος θα πρωτομπείνα κάνει τουρνέ στη Νέα Σμύρνη), κάποιοκαημένο αγόρι έκανε το λάθος να περιμένειτον κόσμο να βγει πριν μπει ο ίδιος μέσα,κι ένας παππούς με τραγιάσκα έπαθεπαράκρουση κι άρχισε να τον ταρακουνάειαπό τους ώμους και να του φωνάζειυστερικά: «Να μπούμε στο τραμ! Να μπούμεστο τραμ!».
Βγαίνονταςαπό το σπίτι μου, 8.30 π.μ.
Καθώς πάω νακλειδώσω την εξώπορτα, περνάει απόμπροστά μου μια κοπέλα που έχει βγάλειβόλτα το σκύλο της. Ο σκύλος σταματάειγια μισό λεπτό και χέζει στο πεζοδρόμιομπροστά στην πόρτα μας, ενώ εκείνη τονκαμαρώνει όλο χαρά. Μόλις τελειώνει,χαϊδεύει το κεφάλι και του λέει μεμωρουδιακή φωνή «Πάμε να τρέξουμε;Πάμε!». Κρατιέμαι να μην τη ρωτήσω μήπωςθα ήθελε να περάσει μέσα να κάνει τοσκυλάκι της κακά και στο χολ του σπιτιούμου. Αλλά δεν το κάνω, είναι πρωί ακόμα,είμαι καλός άνθρωπος, έχει ήλιο, ταπουλάκια τραγουδάνε. Και στην πλατφόρματου τραμ στο Σύνταγμα με περιμένει έναπλήθος κοτσονάτων ηλικιωμένων τυλιγμένομέσα σε γούνες και κουστούμια. Οι σκιέςτους πέφτουν απειλητικά πάνω στις ράγες. Είναι έτοιμοι.
σχόλια