Χορεύουμε;

Παρασκευή βράδυ, σε θερινό σινεμά

Είχα ξεχάσει πόσο αστεία είναι τα θερινά σινεμά μακριά απ’ την Αθήνα. Φτάνω νωρίς - ο ήλιος δεν έχει αρχίσει να δύει καν. Το φως της μέρας φωτίζει τις ταμπέλες γύρω απ’ την οθόνη: χαζεύω διαφημίσεις οπτικών, εστιατορίων και φροντιστηρίων διαφορετικών χρωμάτων. Ορισμένα διαφημιστικά σλόγκαν με αφήνουν άφωνη: δυο ξανθά μωρά που παίζουν στο γρασίδι διαφημίζουν την «καλύτερη εναλλακτική του φυσικού χόρτου», ενώ δυο μπεμπε-φρικιά με ξασμένο μαλλί και φωσφοριζέ γυαλιά ηλίου διαφημίζουν «ό,τι πιο γκλαμ στο παιδικό ρούχο». Η ταινία αρχίζει κι έχει ακόμα φως - για κάποιον λόγο ο μέσος όρος ηλικίας γύρω μου είναι περίπου τα 65 χρόνια. Άσπρα κεφαλάκια κοιτούν αφοσιωμένα την οθόνη. Μου είναι αδύνατον να συγκεντρωθώ, κοιτάω μια το ρολόι μου και μια τ’ αστέρια και τα πεύκα γύρω απ’ την οθόνη. Είμαστε στο σημείο όπου η πρωταγωνίστρια παθαίνει νευρικό κλονισμό μέσα σ’ ένα σιντριβάνι και λέει στον πρωταγωνιστή: «Δεν θέλω να σε ξαναδώ, καθίκι» ή κάτι τέτοιο, όταν δίπλα ακριβώς απ’ το σινεμά ακούγεται κάτι περίεργο. Σύντομα συνειδητοποιώ ότι κάποιος ακούει στην τσίτα Κώστα Μπίγαλη επίτηδες πολύ δυνατά και μετά το «Κάνε μια ευχή» του Μιχάλη Ρακιντζή. Τα άσπρα κεφαλάκια κοιτάνε με απορία πέρα απ’ τον φράχτη. Την ώρα που ο Ρακιντζής τραγουδάει «Απόψε θέλω να χορέψουμε μαζί, τα φώτα όλα σβησμένα, δυο κεριά αναμμένα, μόνοι εγώ κι εσύ», η πρωταγωνίστρια περιπλανιέται δίπλα στον Σηκουάνα, στην καρδιά ενός μανιασμένου χειμώνα. Δεν φαίνεται παρά η σκεπή του διπλανού σπιτιού. Σκέφτομαι ότι θα ’θελα να υπάρχει κάπου μια μυστική πόρτα κι ένα κλειδί, όπως στο παιδικό βιβλίο Ο μυστικός κήπος. Θ’ ανοίξω την πόρτα και θα βρεθώ σε σπιτικό πάρτι της δεκαετίας του ’80. Κορίτσια με περμανάντ και ολόσωμες λαμέ φόρμες θα χορεύουν μπλουζ με αγόρια που θα φορούν αμάνικα t-shirts. Στη γωνία ένα τριχωτό αγόρι με χοτπαντς και μουστάκι θα κάθεται σε μια πορτοκαλί τρυπητή καρέκλα και θα κοιτάει θλιμμένο τον τοίχο. «Χορεύουμε;», θα τον ρωτήσω.

Σάββατο βράδυ, για πεϊνιρλί στη Δροσιά

Τρώμε πεϊνιρλί παραδοσιακό (από αυτό όπου το βούτυρο και το κασέρι κάνουν πάρτι στο στόμα) κάτω απ’ τα πεύκα, ενώ τα γκαρσόνια κινούνται μ’ εκπληκτική ταχύτητα ανάμεσα στα 55 (ναι, τα μέτρησα) γεμάτα τραπέζια. Δίπλα μας κάτι μωρά παίζουν στα χώματα: νομίζω ότι τρώνε χαλίκια. Είναι θέμα χρόνου, σκέφτομαι, μέχρι να τα πάρει χαμπάρι η μάνα τους και ν’ αρχίσει να φωνάζει «Μη παιδίιιιιιι μουυυυ. Μηηηηη»! Έχω να έρθω για πεϊνιρλί στη Δροσιά πολλά χρόνια. Όπως πολλά παιδάκια που μεγάλωσαν στην Αθήνα, πέρασα την παιδική μου ηλικία βολοδέρνοντας με τους γονείς μου, τον παππού, τη γιαγιά, τον θείο, τη θεία και τα ξαδέρφια μου σ’ όλη την Αττική, σαν τους μικρούς εξερευνητές. Πηγαίναμε σε ταβέρνες στα Μεσόγεια (μια είχε το εκπληκτικό όνομα Του Σκορδά το Χάνι), όπου ο αδερφός μου σκότωνε φίδια και τα πετούσε πάνω μας, στην πιτσαρία Το Σιντριβάνι στον Χολαργό (θυμάμαι ακόμα ότι το πάτωμα είχε καφέ πλακάκια), στην «κοσμική ταβέρνα» Ζορμπάς στη Δροσιά, στον Νάρκισσο στον Διόνυσο (το γκαρσόνι ήταν από την Άρτα, ο παππούς μου ήταν από τα Γιάννενα - ήταν ένα παραδεισένιο προξενιό). Μια φορά, μάλιστα, σε μια απ’ αυτές τις περιπλανήσεις μας στη Δροσιά καταλήξαμε να τρώμε κολοκυθάκια τηγανητά κάτω απ’ τα πεύκα. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί τρώγαμε μόνοι μας, μέχρι που αρχίσαμε να βλέπουμε ηλικιωμένους με μακριά νυχτικά που μπαινόβγαιναν στα μπαλκόνια και κοιτούσαν μπερδεμένοι τα σύννεφα. Συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε πέσει σε μοναδική ευρεσιτεχνία: εστιατόριο-γηροκομείο.