Σάββατο βράδυ, στομπαλκόνι του σπιτιού με τις κολλητέςμου
Ο δρόμος μου είναι έναςμάλλον ήσυχος κατηφορικός πεζόδρομος,εκτός από τα Σαββατοκύριακα, που γίνεταιχαμός από κόσμο που ψάχνει να παρκάρειγια να πάει στο κλαμπ της γειτονιάς πουείναι λίγο πιο κάτω. Το μόνο πρόβλημαείναι πως εκεί που ο πεζόδρομος συναντάειτην άσφαλτο υπάρχει ένα πελώριο κενόπερίπου 10 εκατοστών, κάτι το οποίο δενγνωρίζουν οι περαστικοί οδηγοί πουαποφασίζουν να φτάσουν στο κλαμπ μιαώρα νωρίτερα. Κοιτάζουμε τα αυτοκίνηταπου περνάνε με το απαραίτητο μουσικόχάλι από τραγούδια του DrAlban και της Έλενας Παπαρίζου.Μετράμε σαδιστικά μέχρι το δέκα. Περίπουτόσα δευτερόλεπτα παίρνει για ναακουμπήσει ο προφυλακτήρας του αυτοκινήτουστο πεζοδρόμιο με ένα ηχηρό «γκουπ»ή για να αρχίσει ο οδηγός να κάνειόπισθεν, αγκομαχώντας στην ανηφόρα καιβρίζοντας. Έχει πάει 2.30, αλλά κανείς στηγειτονιά δεν θέλει να κοιμηθεί. Πάνωαπό το κεφάλι της Κατερίνας από τοδεύτερο όροφο της πολυκατοικίας μιαηλικιωμένη με φθαρμένη ροζ ρόμπα μαςακούει καπνίζoντας, ενώαπό την πολυκατοικία της γωνίας μαςκατασκοπεύει ένα ξανθό κοριτσάκι - τοκεφάλι της ξεπροβάλλει συχνά πίσω απότην μπαλκονόπορτα του διαμερίσματος.O μυστήριος γείτονας τηςαπέναντι πολυκατοικίας έχει πάλι βάλειLeonard Cohen στηδιαπασών. Στο βάθος του δρόμου κάτιφοιτητές παίζουν άλλο ένα παιχνίδιθάρρους (από αυτά που σε υποχρεώνουν νακάνεις διάφορα ντροπιαστικά πράγματα).Προς το παρόν, ένας απ' αυτούς έχει βγειστο δρόμο ημίγυμνος με μια μαύρη βερμούδακαι ραπάρει (άθλια εννοείται) για τονΟλυμπιακό, ενώ οι φίλοι του βγάζουνάναρθρες κραυγές ενθουσιασμού στασκαλιά.
Κυριακή βράδυ, μόλιςαποχαιρέτησα τον ηλεκτρολόγο
Ο ηλεκτρολόγος μόλιςπροστέθηκε στη μακριά λίστα άγνωστωνανθρώπων που με έχουν ρωτήσει αν καιπότε σκοπεύω να παντρευτώ. Φαντάζομαιπως επειδή με βλέπουν μόνη μου στο σπίτιανησυχούν σοβαρά για το μέλλον μου ωςμητέρας και νοικοκυράς. Ο μαραγκός μερώτησε σχεδόν επιθετικά «Πότε θαπαντρευτείς; Καιρός είναι». Οι τύποιπου μου έφεραν το κρεβάτι μου είπαν πρινφύγουν: «Είστε παντρεμένη;». Τοτελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν έναψυγείο. Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να ανοίξωτην πόρτα κι αντί για «καλημέρα»να αρχίσω να φωνάζω στο μεταφορέα «Δενπαντρεύομαι ρε, δώσε μου το ψυγείο καιδίνε του».
Δευτέρα μεσημέρι,περπατώντας στην Αιόλου
Ένα κοριτσάκι έχει βγειμε μια σκουπίτσα κι ένα μίνι ροζ κουβαδάκικαι προσποιείται πως σφουγγαρίζει έξωαπό το μαγαζί των γονιών της. Δίπλα τηςεμφανίζεται ο παππούς της: «Μπράβο,μπράβο θα γίνεις μια καλή νοικοκυρούλα»της λέει και της χαϊδεύει το κεφάλι.Σκέφτομαι πως πρόκειται για μια στιγμήσχεδόν φολκλορική.
σχόλια