Παρασκευή βράδυ, 8ηΕλληνική Εβδομάδα Μόδας στην Τεχνόπολη
Αυτό που καταλαβαίνεικανείς πολύ γρήγορα είναι πως κάθεεπίδειξη και κάθε σχεδιαστής έχει καιτον κόσμο του - στυλίστες με σορτσάκιαδερματίνης, λαϊκές τραγουδίστριες καιηλικιωμένες κυρίες που βλέπουν μοντέλαμε λαμέ φουστάνια και λένε ψιθυριστά ημία στην άλλη: «Δεν το ‘χεις κι εσύαυτό;» μέχρι άψογα ντυμένες στυλίστριες(τρομακτικές μες στην τελειότητα τους),παιδιά με καρό παντελόνια και απορημένουςξένους δημοσιογράφους με τα σημειωματάριαστο χέρι. Πριν φύγουμε περνάμε από τηnight boutiqueτων σχεδιαστών - ένα μέρος όπου οισχεδιαστές πουλάνε τα ρούχα τους σεχαμηλές τιμές. Περιεργαζόμαστε έναφανταστικό μπλουζάκι ενθουσιασμένες.«Σας παρακαλώ» μας λέει ο σεκιουριτάς,«μην αγγίζετε τα ρούχα!». Σωστά,υπάρχει πάντα και η τηλεπάθεια.
Σάββατο απόγευμα
Συνωστίζομαι με τονκόσμο που περιμένει για να μπω σε μιαεπίδειξη, όταν μια κυρία γύρω στα 35εξανίσταται: «Ορίστε, περάστε! Σαςδίνω την άδεια να περάσετε μπροστά μου!Τόση ώρα με σπρώχνετε, οπότε ορίστε»μου λέει με την παραιτημένη ανωτερότηταμεγαλόψυχης νεόπλουτης που μόλιςεπέτρεψε στην οικιακή της βοηθό να πάρειάλλο ένα ρεπό. Ούτε καν την έχω αγγίξει,πόσω μάλλον σπρώξει. «Πάτε καλά;»της απαντάω, ενώ αισθάνομαι το κεφάλιμου να καίει απ' την ντροπή. «Είστεαπλώς ανάγωγη» μου απαντάει. Μιλάειμε τόσο στόμφο που δεν ξέρω αν θέλω νατη χαστουκίσω ή να γελάσω.«Νομίζετεότι θα με κάνετε να αισθανθώ άσχημαεπειδή μου μιλάτε στον πληθυντικό;»της απαντάω ηλιθιωδώς. Όταν πια σβήνουντα φώτα, αντί να κοιτάω τα ρούχα, προσπαθώνα διακρίνω το πρόσωπό της στο σκοτάδι,πίσω απ' τα μοντέλα της επίδειξης.
Σάββατο βράδυ,περιμένουμε να αρχίσει η επίδειξη
Γίνεται χαμός, έχεισειρές ορθίων πατικωμένες σαν σαρδέλεςστον τοίχο. Ένας νευρώδης μαυροντυμένοςτύπος πάει να κάτσει στην πρώτη σειρά,αλλά επεμβαίνει η κυρία των δημοσίωνσχέσεων που του λέει πως οι μπροστινέςθέσεις «είναι ειδικές» καιεξορίζεται δίπλα μας, στη δεύτερη σειράόπου χτυπά το πόδι του με νεύρο. Σε λίγοκάθεται ακριβώς μπροστά του μια κυρία.Της χτυπάει τον ώμο και της λέει κοφτά:«Συγγνώμη, εδώ κάθονται μόνοδιευθύντριες περιοδικών. Είστε διευθύντριαπεριοδικού;». «Σκάσε!» του απαντάαυτή και γυρίζει ατάραχη προς τουςπροβολείς σαν μηχανική κούκλα με τηντέλεια κουπ της. Στο δρόμο, καθώς περπατάωστο πεζοδρόμιο της Πειραιώς προς τοBios για τα LifONights, ακόμα βρίζω από μέσαμου την κυρία που με έκανε ρεζίλι στηνουρά. Μετά γελάω δυνατά γιατί σκέφτομαιπως οι επιδείξεις, οι πρεμιέρες και ταπάρτι μου ξυπνάνε σχεδόν πάντα ένανανεξέλεγκτο κομπλεξισμό. Το μόνο παρήγοροπάντως είναι πως δεν είμαι καθόλου μόνη.
σχόλια