Σάββατο απόγευμα, στο Φίλιον
Έχουμε κάτσει έξω με τον Γ. και αγναντεύουμε την οδό Σκουφά. Του έκαναν μόλις μια γενναία μείωση μισθού και τον έχει πιάσει απελπισία. Κάτι λέει κι εγώ γελάω... «Ναι, γέλα. γέλα τούβλο μου, σε λίγο καιρό θέλω να σε δω. που δεν θα 'χουμε φράγκο για φράγκο. Ένα πρωί, χρόνια μετά», μου λέει με αφηρημένο βλέμμα, ενώ κοιτάζει το ρολόι δίπλα στον καθρέφτη του τοίχου, «θα βγεις από το μετρό κι εγώ θα μοιράζω φυλλάδια στις σκάλες. Θα ζω με τη μάνα μου και θα φοράω παλιά παπούτσια μάρκας Ζita και ρούχα από τα '80s». Σκέφτομαι το σενάριο πριν του απαντήσω. «Ναι... εγώ θα φοράω μια γούνα και θα κουβαλάω στην αγκαλιά μου ένα παιδάκι. Θα κάνω ότι δεν σε είδα και θα συνεχίσω να προχωράω», του απαντάω. «Μα ναι, τότε θα είσαι η κ. Απέργη και δεν θα μου μιλάς. Αλλά εγώ. με στεντόρεια φωνή θα αφήσω τα φυλλάδια και θα φωνάξω Δέσποινααααααα», μου λέει και με κοιτάει εξεταστικά. «Ναι, και το παιδάκι μου θα γυρίσει και θα μου πει "μαμά, ξέρεις τον ζητιάνο;" κι εγώ θα απαντήσω, "ναι, σε μια άλλη ζωή η μανούλα ήξερε τον ζητιάνο" και μετά θα σου δώσω κάποια χρήματα και θα πάρω το χοντρό παιδί μου από το χέρι και θα πάμε για φαγητό κάπου με κηροπήγια».
Σε ταξί στη Βασιλίσσης Σοφίας
Κοιτάω το νέο digital διαστημικό ταξίμετρο στο καθρεφτάκι του οδηγού. «Ένα σωρό ταξί το έχουν εκεί, πόσα χρόνια έχεις να μπεις σε ταξί;», με αποστομώνει η Μερόπη την επομένη, όταν της λέω με ματάκια επτάχρονου ότι μπήκα σε έναν διαστημικό ταξιτζή που ακούει Νότη Σφακιανάκη και χτυπάει ρυθμικά τα δάχτυλά του στο τιμόνι. Πίσω από την «αρκουδιάρικη» μελωδία (σήμα κατατεθέν του Νότη είναι τα ταμπούρλα και η φαβορίτα τριγωνάκι), το τραγούδι μιλάει για το θαύμα της δημιουργίας και τον Θεό που «έφτιαξε τα σύμπαντα» - μόνο στο Ευαγγέλιο υπάρχουν τα σύμπαντα και στα τραγούδια του Νότη. Το αποκορύφωμα, βέβαια, είναι το ρεφρέν: «Και την 8η Ημέρα έφτιαξε τον Έλληνα κι έτσι λύθηκε του κόσμου το μεγάλο αίνιγμα. Κι έγινε ο κόσμος πιο σοφός, ωραίος και ερωτικός, με του Θεού το θέλημα». Σκέφτομαι ότι είναι το πιο απύθμενα ηλίθιο τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Όταν φτάνω στο σπίτι, μπαίνω στο YouTube και κάνω αναδρομή στην καριέρα του Notis Σφακιανάκη. Τα παλιά κλιπ του έχουν πολλή φαβορίτα, λίκρα μπουστάκια και ένοχα γυναικεία βλέμματα. Κάτω από το «Μήπως είμαι τρελός;» γίνεται κατάθεση ψυχής. «psssss komatara!!!!!an kai eimai koritsi akouw sfakianaki me 1000!!!!!!» (σωστά, μόνο οι άντρες ακούνε Νότη, τα κορίτσια ακούνε μόνο το «Φεγγάρι μου» της Νατάσσας Θεοδωρίδου και ξεμπλέκουν τα μπικουτί τους από τα μαλλιά τους με ακρυλικά νύχια). «NOTI ARXONTA PARE MAS TA IPARXONTA» (λατρεία Ι) «Otan o theos ide ti stenaxoria ton anthropon eftiaxe ton noti gia na tous parigori kai gia na akouei kai o idios ti melodiki foni tou...» (λατρεία II). Βέβαια, πολλά σχόλια είναι αποκαλυπτικά: καταλαβαίνει κανείς πώς αντιδρούν ορισμένοι άντρες στον χωρισμό. «Δυστυχώς, καμιά δεν γυρνάει...» (λούζερ του έρωτα), «Γαμιόλες, καργιόλες πουτάνες, και ένα σωρό άλλα κοσμητικά επίθετα που δεν φτάνουν μέσα σε ένα πλαίσιο να περιγράψουν την αχαριστία τους. Γαμιούνται όλες ΠΑΤΩΚΟΡΦΑ» (βαριά χυλόπιτα). Και στο τέλος, καταλήγουμε σε ένα σχόλιο που θυμίζει τη στήλη γραμμάτων του περιοδικού «Metal Hammer» εν έτει 1996. «Πουτάνες όλες από την πρώτη μέχρι και την τελευταία. Εκτός από τη μάνα μας και την αδερφή μας κι αυτές ΜΟΝΟ και ΜΟΝΟ από σεβασμό και τίποτα άλλο».
σχόλια