«Γιατί εκπλήσσεστε; Ποιος πολιτικός δεν έχει χορηγό;».
Ο Αναστάσιος Μαντέλης, μετά την παραδοχή του για τις μίζες, απευθύνει το καρφί προς συναδέλφους του. (Απάντηση δεν πήρε. Ρητορικό ήταν το ερώτημα.)
«Είναι ώρα να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, γιατί δεν μπορώ να βλέπω βουλευτές οι οποίοι μετά από κάθε προεκλογική περίοδο έχουν και κάτι στην άκρη... Δεν ανέχομαι να θεωρούμαι ότι είμαι συνάδελφος με 20-30 καθάρματα».
Το όνομά μου είναι κανένας. Ο Απόστολος Κακλαμάνης αγανακτεί με συναδέλφους που ανεχόταν χρόνια.
«Η εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέµβριο του 2008 έδειξε ότι τα νέα παιδιά είναι ζωντανά, ανησυχούν, πνίγονται. Δεν είχαν όµως σηµείο αναφοράς και εκτονώθηκαν µε βία. Η βία δεν είναι φαινόµενο που βγαίνει στα καλά καθούµενα. Ο Μάης του ΄68 ήταν "µια εξέγερση µε ελπίδα" έχει πει ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Η εξέγερση των δικών µας νέων ήταν χωρίς ελπίδα».
Ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος στη σκόνη του χρόνου από τον ανήσυχο Δεκέμβρη.
«Κατά τη γνώμη μου, η αντίδραση των Γερμανών στη γερμανική υποστήριξη προς την Ελλάδα είναι η ίδια που θα είχαν οι Έλληνες, αν έπρεπε να πληρώσουν για την επανένωση των δύο Γερμανιών... Η παρορμητική αντίδραση των θιγμένων Ελλήνων στη στάση των Γερμανών είναι μεγάλο λάθος. Δεν θεωρώ όμως κακή την πρόταση της Μέρκελ να βγει η Ελλάδα απ' το ευρώ».
Βρίσε με γλυκά. Ο σκηνοθέτης Πέτερ Στάιν μάς δείχνει με τρόπο τη γωνία.
«Φανταστείτε σε πόσο χειρότερη κατάσταση θα ήταν σήμερα η αμερικανική οικονομία, αν, αντί για φορολογικά κίνητρα, σχεδόν μηδενικά επιτόκια και αυξημένες δημόσιες δαπάνες, είχαμε προτιμήσει αυτά που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές Αρχές στις ασθενέστερες οικονομίες της ευρωζώνης: περικοπές δαπανών και αύξηση των φόρων».
Ο οικονομολόγος Μαρκ Ουάισμπροτ στην «Guardian» για τις λάθος συνταγές που φέρνουν πείνα.
«Ο Λάντεν είναι ηγέτης, ιδεολόγος και οραματιστής. Ο Κάρλος δεν είχε όραμα. Χρειαζόταν πάντοτε έναν ηγέτη να τον καθοδηγήσει. Όταν ήταν μόνος, ήταν ένα πληρωμένο πιστόλι που εμπορευόταν όπλα και αναλάμβανε αποστολές από οποιονδήποτε του έδινε χρήματα. Δεν ήταν ποτέ ηγέτης που επηρέασε την πολιτική». *
Η τρομοκρατία στο ντιβάνι.Ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Ασαγιάς αναδεικνύει τις διαφορές δύο διάσημων τρομοκρατών.
«Μην ξεχνάτε: ο πιο επικίνδυνος τρομοκράτης είναι πάντοτε το κράτος. Συγκρίνετε τις απώλειες των Αμερικανών στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν με τους αριθμούς των νεκρών Ιρακινών και Αφγανών πολιτών. Κατά την αμερικανική κατοχή (στο Ιράκ και το Αφγανιστάν), περισσότεροι από 1 εκατ. άνθρωποι έχουν χάσει της ζωή τους και 5 εκατ. παιδιά έμειναν ορφανά. Και όμως, κανένας πολιτικός ή στρατηγός δεν κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου. Κανένας τους δεν θα λογοδοτήσει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης».
Ο ιστορικός και συγγραφέας Ταρίκ Αλί για την αληθινή τρομοκρατία.
«Αυτό που βλέπω είναι ότι ο κόσµος έχει διαλέξει την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας. Με τις κάµερες, µε τους ένστολους... Πίσω, στα χωριά, στα νησιά, στη γη. Να την καλλιεργήσουµε µε αγάπη πάλι και σιγά σιγά, µέσα από την παραγωγή να ορθοποδήσουµε ξανά. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι Έλληνες να είναι στην παροχή υπηρεσιών».
Επιστροφή στην αθωότητα. Ο συνθέτης Θανάσης Παπακωνσταντίνου για τον δρόμο που ανοίγεται πίσω μας.
σχόλια