«Οι μεγάλες, δραστικές επεμβάσεις είναι απαραίτητες, αλλά πολύ δύσκολες και καθυστερούν. Οι μικρές είναι αυτές που μπορεί να γίνουν γρήγορα, δίνοντας ουσιαστικά αποτελέσματα: αύξηση των πεζοδρόμων και ενοποίησή τους, φύτευση δένδρων, ελάττωση της ασφάλτου προς όφελος του πρασίνου και του πεζού, σκίαση των κτιρίων, φύτευση των ακάλυπτων, φυτά στους εξώστες, στα δώματα, στις εισόδους και στις πρασιές των κτιρίων».
Ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τομπάζης για τα μικρά και δύσκολα που θα έκαναν πιο όμορφη την πόλη.
«Οι γερμανικές τράπεζες και άλλοι θεσμικοί επενδυτές αγόρασαν ελληνικά ομόλογα. Και στην κατάσταση που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή το γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ένα "κούρεμα" σε μια πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα έπεφτε βαρύ στο στομάχι!».
Η απάντηση στα ερωτήματα για το εθνικό haircut από τον Γερμανό οικονομολόγο και μέλος της Επιτροπής Οικονομικών Συμβούλων Udo Steffens.
«Το μόνο που ακούω εδώ και μήνες είναι ότι οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν την κρίση είτε με απολύσεις είτε με περικοπές αποδοχών. Αλλά, αν η μόνη λύση που έχει να προτείνει η πολυτραγουδισμένη "επιχειρηματικότητα" στην πρώτη στραβή είναι να απολύσει (τους άλλους) ή να κόψει τις αποδοχές (των άλλων), τότε σιγά τους επιχειρηματίες: και οι υαλοκαθαριστές το ίδιο θα έκαναν!».
Έπρεπε να ζορίσουν πολύ τα πράγματα για να φάνουν οι πραγματικοί σύντροφοι. Ο Γιάννης Πρετεντέρης εναντίον της μπουρζουαζίας.
«Η Εκκλησία και το Κράτος μάς ευνουχίζουν καθημερινά και αδιάντροπα στα πιο βασικά μας δικαιώματα. Τουλάχιστον, ας μας δίνεται το δικαίωμα να πεθαίνουμε όπως επιθυμούμε».
Η σκηνοθέτις Αθηνά Τσαγγάρη με αφορμή τη συζήτηση για την καύση των νεκρών και την ελευθερία στον θάνατο.
«Οι αγορές είναι ένας μύθος που έχουμε φτιάξει και ο οποίος επηρεάζει το κοινό. Το βάζει στην ψυχολογία να παίξει, να τζογάρει για να κερδίσει. Έτσι, λοιπόν, η αγορά και ο τζόγος εμφανίζονται ως πραγματικά αίτια. Εδώ είναι, ίσως, το μεγάλο πρόβλημα. Οι κακοί μύθοι ρίχνουν το ηθικό ενός ολόκληρου λαού, που πανικοβάλλεται. Όλη αυτή η υπόθεση είναι ένα φονικό καρναβάλι».
Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης για τον τρόμο που κρύβεται πίσω από τη μάσκα.
«Είμαι ευτυχής που υπάρχει η ομάδα δράσης για την Αθήνα, οι atenistas, είμαι ευτυχής για την εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη, την παρουσία του Άγγελου Δεληβορριά που έχει δημιουργήσει ένα από τα πλέον φιλικά μουσεία για το κοινό ,την παρουσία του Λούκου στο Φεστιβάλ Αθηνών, το Μέγαρο, το Παλλάς και τη Στέγη Γραμμάτων του Ιδρύματος Ωνάση. Χώροι που ανοίγουν χώρο στην ψυχή και τα μάτια μας... Θέλω να βλέπω το φως και θέλω να πηγαίνω προς τα εκεί... Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά έτσι πρέπει να γίνει».
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μετρώντας τις φωτεινές πλευρές της πόλης.
«Φεύγω από την Ελλάδα για έναν χρόνο μαζί με τη Μαριτίνα».
Την πιο γκρίζα σελίδα του το μνημόνιο τώρα τη γράφει. Και η Μιμή Ντενίση γκασταρμπάιτερ της τέχνης μετά τις απώλειες του Κωστέτσου και του Ασλάνη.
«Την ημέρα που η Ελλάδα ενεργοποίησε τον μηχανισμό στήριξης ουσιαστικά πραγματοποιήθηκε η εξόδιος ακολουθία της γκρίζας πλευράς της Μεταπολίτευσης, όπως αυτή συμπυκνώθηκε στα πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή».
Η Μεταπολίτευση είναι ένα κοστούμι στα δικά μας μέτρα. Ο Γιάννης Ραγκούσης αφήνει έξω από το κάδρο πολλά «πράσινα» χρόνια.
σχόλια