«Η Amy αγαπάει πολύ το καινούργιο της στήθος, δεν σταματάει να το αγγίζει και το δείχνει σε όλους τους φίλους της. Νιώθει ξανά γυναίκα και η αυτοπεποίθησή της έχει ανέβει».
Η σιλικόνη ως Prozac. Φιλικά πρόσωπα της Amy Winehouse με χαρά για την ανορθωμένη διάθεση της διάσημης τραγουδίστριας.
«Ο μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες του πλανήτη εξήλθαν ακόμα ισχυρότερες, καθιστώντας συνάμα τα κράτη, στις επικράτειες των οποίων αυτές δραστηριοποιούνται, λιγότερο ικανά να δώσουν λύση στα τρέχοντα προβλήματα... Στην πραγματικότητα και σε πολλές περιπτώσεις το προφίλ πολύ μεγάλων τραπεζών του πλανήτη κατέστη δυσθεώρητο, τόσο συγκριτικά με τα δεδομένα της χώρας προέλευσής τους, όσο και συγκριτικά με τις προδιαγραφές της χώρας υποδοχής τους».
Ο εκ των διευθυντικών στελεχών της Fed κύριος Ροζενγκρίν, για τα βρόμικα παιχνίδια στην εποχή της κρίσης.
«Οι συγγραφείς είναι ευτυχισμένοι μόνοι τους, σ' ένα δωμάτιο με το κομπιούτερ, το μολύβι και το χαρτί, και όχι όταν γίνουν διάσημοι... Οι συγγραφείς είναι ηδονοβλεψίες της ζωής και το σπουδαιότερο ταλέντο τους είναι να παρατηρούν τους ανθρώπους και να "κλέβουν" τις ψυχές τους».
Ο διασημότερος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας της Μεγάλης Βρετανίας Ίαν Ράνκιν για τους σκελετούς στο κελάρι της έμπνευσης.
«Τι είναι ο Αλμούνια; Ένας τροχονόμος, ο οποίος εμφανίζεται μπροστά σου και σου λέει: "Κύριε, μην προχωράτε, κάτω υπάρχει γκρεμός", ή, εξαιτίας των κατολισθήσεων, σου δείχνει άλλο μονοπάτι. Αυτή είναι η αντοχή της οικονομίας σας, αυτές είναι οι δυνατότητές σας, κι αν δεν θέλετε να κάνετε αυτό που πρέπει να γίνει, τότε να η έξοδος της Ευρωζώνης. Και τότε εσύ τι κάνεις; Λες σκασίλα μου η Ευρώπη, παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις; Και πού πας; Με τη Μοζαμβίκη, την Αλβανία, ή με τη μαυρούλα που είχε φέρει ο Τσίπρας στο προεδρικό;».
Με απλές κουβέντες ο vice-president Θεόδωρος Πάγκαλος εξηγεί την ισχνή κατάσταση των οικονομικών μας (η ένταση αποτυπώνεται στο μοναδικό κουμπωμένο κουμπί του σακακιού).
«Όχι, δεν μου αρέσει. Δεν τον βλέπω. Είναι πολύ εύκολο να ζεις από το "ανόητο" των άλλων ανθρώπων. Κατά τη γνώμη μου, η σάτιρα έχει όρια. Αν υποθέσουμε ότι η κυρία Ντενίση δεν είναι καλή ηθοποιός, ποιος λέει στον Λάκη ότι είναι εκείνος ο καλύτερος;».
Ο ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης, χωρίς να στρογγυλεύει τις λέξεις, γυρνάει την πλάτη στο σόου του Λάκη Λαζόπουλου.
«Μέχρι τώρα κάθε γενιά μεγάλωνε με την πεποίθηση ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Και συνήθως έτσι ήταν. Ενώ η τωρινή είναι η πρώτη γενιά που το βλέπει χειρότερο. Λιγότερες δουλειές, λιγότερο νερό, λιγότερος αέρας. Τα σπάνε για να δουν αν επιτέλους υπάρχει κάτι που δεν σπάει. Αλλ' αυτό δεν είναι κάτι θετικό. Αύριο θα κάνουν παιδιά. Επείγει μια θετική πρόταση».
Εμείς, του '60 οι εκδρομείς. Ο Διονύσης Σαββόπουλος για τη νέα γενιά της αμφισβήτησης.
«Έπεφτα για ύπνο και έβλεπα τον νεκρό παππού μου να με επισκέπτεται σπίτι μου και να μου χαμογελάει πονηρά. Ξυπνούσα ιδρωμένος και σκεφτόμουν "αυτό είναι πραγματικά άσχημο σημάδι". Έτσι αποφάσισα να πάω σε κέντρο αποτοξίνωσης. Δεν ήθελα με τίποτα να καταλήξω σαν την Άννα Νικόλ Σμιθ ή τον Χιθ Λέτζερ, γιατί όλοι το έχουν πληρώσει. Και ο Mάικλ Τζάκσον το πλήρωσε ακριβά. Εγώ ήθελα να ζήσω, να παντρευτώ, να αποκτήσω παιδιά, να βλέπω τον ήλιο και τη βροχή και τις ειδήσεις και το "Sex and the City" και τα παιχνίδια της Manchester United».
O Ρόμπι Γουίλιαμς μετά την περιπέτεια με τα ναρκωτικά για τη ζωογόνα ρουτίνα της καθημερινότητας.
σχόλια