ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

Ταξίδια, οργή και γαλάζια τετράγωνα

Ταξίδια, οργή και γαλάζια τετράγωνα Facebook Twitter
LOSING MY RELIGION «Ξέρεις, όσο βγαίνεις προς τα έξω τόσο τρως φλας της μαλακίας με την οποία έχεις μεγαλώσει στη χώρα σου, αυτό το βλέπεις συνέχεια».
0

Ποιο είναι το τελευταίο σου ταξίδι;

Τώρα μόλις γύρισα από την Ινδία. Εκεί έγραψα και το Μόνολογκ, είναι μια συρραφή από διάφορα κομμάτια που μάζευα εδώ και αρκετά χρόνια και τελευταία άρχισα να τα συγκεντρώνω. Πήγα Ινδία, Καμπότζη...

Είναι αυτοβιογραφικά τα βιβλία σου;

Όλα τα βιβλία μου είναι αυτοβιογραφικά. Από κει και πέρα ο καθένας, αναλόγως τι θέλει να βγάλει προς τα έξω, κρύβει τον εαυτό του ή τον εκθέτει τελείως.

Έχεις σκεφτεί ποτέ ποιοι σε διαβάζουν; Ξέρω ανθρώπους που σε διαβάζουν φανατικά και σε θεωρούν μέλος της παρέας τους, πώς σου φαίνεται αυτό;

Σίγουρα είναι περίεργο. Στην αρχή ήταν πολύ περίεργο. Γενικά οι αναγνώστες κάποιου βιβλίου είναι οι καλύτεροι φαν, νομίζω. Ας πούμε, μπορεί κάποιος να πει σε έναν ηθοποιό «σε γουστάρω πάρα πολύ» και να μην έχει δει τίποτα, να τον έχει πετύχει σε κάποιο ζάπινγκ, ενώ αν μου πει κάποιος ωραίο το βιβλίο σου, σημαίνει ότι το έχει διαβάσει. Είναι κάποιος που ασχολείται, και είναι ωραίο αυτό. Δεν έχω σκεφτεί ποιοι είναι οι αναγνώστες μου, αλλά τώρα με το ίντερνετ έχεις πιο ξεκάθαρη εικόνα. Πέτυχα μια συζήτηση σε κάποιο blog με χεβιμεταλάδες που σχολίαζαν τα βιβλία μου και την έσωσα, γιατί με χαρακτήριζαν χέβι μέταλ!

Γυρνάς στα παλιά βιβλία σου να τα ξαναδιαβάσεις;

Πού και πού ρίχνω καμιά ματιά, γιατί δεν θυμάμαι ποτέ τι έχω γράψει. Μερικές φορές μου έρχονται πράγματα που νομίζω ότι κάπου μπορεί να τα έχω ξαναγράψει, μια παρομοίωση, μια σαχλαμάρα.

Eίναι κακό να επαναλαμβάνεσαι; Πολλοί συγγραφείς το κάνουν. Συνέχεια.

Είναι κακό να επαναλαμβάνεσαι και να μην το ξέρεις. Αν το κάνεις εσκεμμένα και επαναλαμβάνεις κάτι για πλάκα ή για εσωτερικό αστείο, εντάξει. Αν γράψω κάτι έξυπνο που το έχω ξαναγράψει πριν από δέκα χρόνια και δεν το πάρω είδηση είναι βλακεία. Οπότε, καμιά φορά κάνω search στα βιβλία να δω αν υπάρχει.

Σου αρέσουν;

Ναι, μου αρέσουν (γέλια).

Ποιο είναι το αγαπημένο σου;

Δεν υπάρχει. Κάθε φορά είναι το τελευταίο. Πραγματικά δεν μπορώ να πω, όλα μπορώ να τα υπερασπιστώ σε κάποιον που δεν του αρέσουν. Έτσι κι αλλιώς δεν μοιάζουν στο μυαλό μου, γιατί χρησιμοποιώ μια διαφορετική φόρμα κάθε φορά για να μη βαριέμαι, είτε νουάρ είτε science fiction είτε αυτό τώρα με το μονόλογο που είναι άλλο στυλ.

Οι ήρωές σου έχουν πολύ στέρεες φιλίες, αλλά έχουν προβληματικές σχέσεις με τις γυναίκες. Και στο Bororό, και στα Χαστουκόψαρα και τώρα στο Μόνολογκ...

Εντάξει, τι να πω; Δεν το έχω στο μυαλό μου να γράψω γι' αυτό, υποθέτω ότι συμβαίνει. Συνήθως υπάρχει κάποια προβληματική σχέση κάπου γιατί έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, έχεις κάτι να πεις γι' αυτό. Αλλά συνήθως προσπαθώ να έχω κι ένα γυναικείο χαρακτήρα που να είναι άμεμπτος, να είναι σωστός, για να μη βγαίνει αγοριστικοπαρεΐστικο, ότι δεν έχουμε ανάγκη τις γυναίκες. Μπορεί να δείχνουν όλοι αυτοί οι τύποι ότι έχουν προβλήματα, δεν βγαίνει όμως ότι είμαστε καλύτερα μόνοι μας. Στο Λοστρέ ήθελα μια γυναίκα που να είναι συμπαθής και να είναι παραπάνω από όλους τους υπόλοιπους, στο Μόνολογκ είναι πιο συμβολικά τα πράγματα κι ο τύπος είναι κάπως τελειωμένος.

Τα έχει κυρίως με τον Ελληνάρα, όχι με τις γυναίκες.

Παθαίνει αμόκ με διάφορα. Ο Ελληνάρας είναι κάτι που ανακαλύπτει όσο ταξιδεύει. Ξέρεις, όσο βγαίνεις προς τα έξω τόσο τρως φλας της μαλακίας με την οποία έχεις μεγαλώσει στη χώρα σου, αυτό το βλέπεις συνέχεια.

Επειδή έχεις κάτι να συγκρίνεις.

Ναι, ανοίγουν τα μάτια σου. Βλέπεις σε αντίστοιχες περιπτώσεις διαφορετικές συμπεριφορές τις οποίες δεν μπορείς να τις πιστέψεις. Όσο δεν ξέρεις σου φαίνονται λογικές, αλλά μετά ανακαλύπτεις ότι μάλλον είναι καλύτερη η στάση των άλλων. Αυτό είναι μόνιμο θέμα για τον ήρωα, προκύπτει μέσα από τα ταξίδια του, αλλά το θέμα της γυναίκας είναι δικό του, διαπροσωπικό, τον τρώει μέσα του πολλά χρόνια.

Να σχολιάσουμε λίγο αυτόν τον Ελληνάρα;

Νομίζω ότι το πρόβλημα με τον Έλληνα γενικά είναι η βία στην καθημερινότητά του. Αυτό δηλαδή που δεν έχουν οι ασιατικές κοινωνίες, γι' αυτό μου αρέσουν περισσότερο: το ότι είσαι έτοιμος συνεχώς για καυγά, κι όχι τόσο για καυγά όσο για βία. Να εκνευριστείς δηλαδή και να τρελαίνεσαι επειδή δεν έχει ο καφές σου ζάχαρη, γιατί κάποιος φώναξε, επειδή δεν έχεις χρόνο να τελειώσεις αυτό που υπολόγιζες. Αυτό το πράγμα που φέρνει βία στην καθημερινότητα, στο μανάβικο, στο περίπτερο που πας να πάρεις μια εφημερίδα, δεν υπάρχει στην Ασία και υποθέτω ότι είναι θέμα θρησκείας. Δεν τσακώνονται για μαλακίες. Έχω ένα παράδειγμα στο Μόνολογκ, αυτό με την ουρά, δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν το είδα. Ήμουν σε μια τεράστια ουρά 200 Βιετναμέζων. Μπροστά μου ήταν ένας Ιταλός, τους σπρώχνει, τους παραμερίζει και μπαίνει μπροστά κι είμαι σίγουρος ότι θα τον μαχαιρώσουν. Οι Βιετναμέζοι που έχει προσπεράσει του χαμογελάνε χαλαροί και του λένε «περάστε!». Στην αρχή μπορείς να τους παρεξηγήσεις, ότι αυτοί δηλαδή είναι φλώροι και δεν είναι γαμάτοι σαν κι εμάς που θα τους πλακώναμε. Αυτοί όμως είναι οι ίδιοι που κάποτε έκοψαν τους λαιμούς απ' τους Αμερικάνους. Προφανώς κάτι ξέρουν. Δεν έχουν όρεξη να γυρίσουν στο σπίτι τους με σκισμένα ρούχα ή με αίματα και να δείρουν τη γυναίκα τους.

Είναι θέμα θρησκείας νομίζεις;

Νομίζω ότι αυτό είναι. Εκεί έχω καταλήξει. Οι λαοί που είναι στην τσίτα νομίζω ότι είναι οι Δυτικοί και οι μουσουλμάνοι που έχουν έναν Θεό. Ο Βούδας και ο ινδουισμός είναι τελείως διαφορετικά concept. Η βασική διαφορά είναι ότι στη δικιά μας θρησκεία και στων μουσουλμάνων υπάρχει προσηλυτισμός, δηλαδή σου κόβω το κεφάλι για να γίνεις δικός μας. Ινδουιστή ή Βουδιστή δεν σε αναγκάζουν να γίνεις, δεν έχουν προσηλυτισμό. Αν σκεφτείς ότι οι Ινδοί και οι Κινέζοι βρίσκονται 10 χιλιάδες χρόνια δίπλα δίπλα -μιλάμε για λαούς με κουλτούρα- και δεν έχουν κάνει έναν πόλεμο, ενώ οι Γάλλοι και οι Γερμανοί έχουν κάνει 100, καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Υπάρχει μια ήρεμη διάθεση εκεί, που στη μεταδίδουν, εδώ σου βγαίνει ανταγωνισμός. Να δείξω ότι είμαι καλύτερος από σένα, να δείξω το σπίτι μου, τη γυναίκα μου, το αυτοκίνητό μου.

Όταν σε ρωτάνε τι δηλώνεις, συγγραφέας;

Προσπαθώ όχι. Άμα επιμείνει κανείς του λέω «γράφω βιβλία». Είναι καλύτερο.

Τουρίστας ή ταξιδιώτης;

Ταξιδιώτης! Είναι σημαντική η διαφορά. Ο τουρίστας ξεχωρίζει μέσα στο χώρο. Νομίζω ότι κερδίζεις περισσότερα απ' το χώρο γύρω σου αν καταφέρεις να μην ξεχωρίζεις. Αν αναμιχθείς με τον κόσμο. Κι η αλήθεια είναι ότι στην Ινδία είναι πολύ εύκολο, δεν αισθάνομαι ξένος ούτε ένα λεπτό. Απ' την ώρα που κατεβαίνω απ' το αεροπλάνο νιώθω ενσωματωμένος. Απ' την αρχή έγινε αυτό. Είναι ο χαρακτήρας της χώρας τέτοιος, αποτελείται από πολλές «χώρες» με διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικές κουλτούρες, οι βόρειες «χώρες» με τις νότιες έχουν τρομερές διαφορές. Σαν την Ελλάδα με τη Σουηδία, τεράστιες οι διαφορές, απλά όλοι χαρακτηρίζονται Ινδοί. Κάποιος απ' τη Βομβάη που πάει στο Νότο μιλάει αγγλικά όπως κι εγώ, γιατί η γλώσσα του δεν σημαίνει τίποτα στο Νότο, έτσι ένας Ινδός κι εγώ μιλάμε την ίδια γλώσσα. Επίσης μοιάζουμε, επειδή πάνω είναι πιο άσπροι και κάτω πιο μαύροι. Μπαίνεις σε ένα μανάβικο στο Δελχί και μιλάς αγγλικά, κι αυτό αμέσως σε εντάσσει σε αυτό το πράγμα. Βέβαια, και ο τουρίστας έχει τα θετικά του. Μένει στο ξενοδοχείο του, βλέπει τα ωραία μέρη, κάνει το μπάνιο του στην πισίνα. Καμιά φορά είναι πολύ ξεκούραστο να είσαι τουρίστας.

Ταξιδεύεις μόνος ή με παρέα;

Συνήθως αυτά τα 10 χρόνια που πάω στην Ασία έχω έναν κολλητό που πάμε μαζί. Μπορώ να ταξιδέψω μόνος μου, μ' αρέσει, δεν έχω πρόβλημα, μπορώ να 'μαι στο αεροπλάνο 20 ώρες και να μην έχω κανένα πρόβλημα, περνάω τέλεια. Αλλά συνήθως έχω παρέα. Η παρέα του ταξιδιού πρέπει να είναι εγγυημένη, είναι λίγο crash test αυτά τα ταξίδια. Μου έχει συμβεί να χάσω φίλους.

Με τι σου αρέσει να ταξιδεύεις;

Όλα τα μέσα μου αρέσουν. Και το τρένο μου αρέσει και το πλοίο και το αεροπλάνο. Μου αρέσει όμως να ταξιδεύω πολλές ώρες, 8, 10, 15, γιατί μπορώ να διαβάσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Γράφω κιόλας στα ταξίδια, είναι ό,τι καλύτερο.

Blog έχεις;

Όχι.

Διαβάζεις άλλων;

Όχι ιδιαίτερα, γιατί είναι χάος. Η αλήθεια είναι ότι κοίταξα κάποια εποχή, τα τσέκαρα, αλλά δεν κόλλησα με κάποιο. Υπήρχαν μερικά που είχαν κάποια εξυπνάδα... Έχει ενδιαφέρον πάντως αυτό το πράγμα, γιατί μπορείς να βλέπεις τη συμπεριφορά άλλων ανθρώπων, είναι λίγο reality. Απ' την άλλη, είναι λίγο trivial. Σκέφτηκα με κάποιους φίλους μου να φτιάξουμε ένα και να μιλάμε, αλλά καταλήγεις πάλι στον Ζαχόπουλο. Αυτά σε επηρεάζουν, το Ασφαλιστικό, και είπα δεν θέλω να ασχοληθώ με την Τσέκου, τον Μάκη και τον Θέμο.

Τι βλέπεις στην τηλεόραση;

Τίποτα! Τη χρησιμοποιώ για να βλέπω αυτά που κατεβάζω, ξένα σίριαλ και ταινίες. Αν υπάρχει κάποιος λόγος, κάποια είδηση, βλέπω BBC. Με τον Ζαχόπουλο είδα λίγο. Βασικά γιατί ήμουν άρρωστος, είχα 40 πυρετό τρεις μέρες και είχα μείνει ξερός σε ένα κρεβάτι. Ήταν πάνω που έσκασε αυτό το σκάνδαλο. Έβλεπα αυτό κι έπινα τσάι με κουλουράκια και ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις μέσα σε ένα λήθαργο το σύμπαν γύρω σου να καταρρέει. Τελικά δεν κατέρρευσε τίποτα... Σ' αυτή την ιστορία, πάντως, πέρα από το αστείο του θέματος, αυτό που με τσάντισε είναι κάτι που είδα στην εκπομπή του Βαξεβάνη: Οι χορηγήσεις που έδιναν αβέρτα, σύλλογος Φιλοκαλίων και σύλλογος Άγιος Αρτέμιος ή ο Λουδοβίκος, που έπαιρναν χιλιάδες ευρώ. Δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Είναι κάτι που σε χτυπάει στο κεφάλι. Με τη γκόμενα εντάξει, είναι και φίλος του Καραμανλή και πάνω στην έκστασή του είπε -απ' ό,τι λέγεται- και κάποια σχόλια για τον Κωστάκη και τη Νατάσσα. Δεν με νοιάζει. Το υπουργείο Πολιτισμού όμως χειρίζεται κονδύλια διαφορετικά απ' ό,τι τα υπόλοιπα. Είχε κάνει τσαντίρι δικό του το υπουργείο Πολιτισμού. Το είχε αυτός ο τύπος με το φίλο του, τον σκηνοθέτη του Εδώ και τώρα αγγούρια, οι οποίοι μοίραζαν τα κονδύλια σε πολιτιστικούς συλλόγους όπως γούσταραν. Στον έναν ήταν πρόεδρος η Νατάσσα, στον άλλο ήταν αυτός, ταμίας ο φίλος του, είχε γίνει δηλαδή τόσο εύκολο, μέσα στα μούτρα μας, που ήταν σαν να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Κι η ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη έκλεισε για μερικές χιλιάδες ευρώ! Τι να πω; Βέβαια, είναι αρκετά αστείο που το θέμα ήταν να μην ακουστεί ποτέ τι είπε για τον πρωθυπουργό στο DVD. Ζούμε σε τέτοια κοινωνία που δεν πρέπει να ακουστεί προς τα έξω.

Δεν ακούστηκε πράγματι όμως. Το είδες πουθενά γραμμένο;

Είναι φοβερό. Ούτε καν στο ίντερνετ που είναι πανεύκολο να το βγάλεις από ένα ίντερνετ καφέ στο YouTube. Όλο το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα στηρίζεται στο πρόσωπο του Κωστάκη που είναι θρήσκος, που έκανε τα δίδυμα, που τον ψηφίζουν οι οπαδοί του Χριστόδουλου. Παρ' όλα όσα ακούστηκαν ότι περιείχε το DVD, δεν χάνει σε δημοτικότητα. Η ΝΔ έχει πέσει, αυτός όχι.

Αυτό πώς το εξηγείς;

Είναι που είναι πεθαμένη κι η αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα σκήνωμα και δεν ευωδιάζει κιόλας. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Εγώ τον Κωστάκη τον συμπαθώ γιατί νομίζω ότι ποτέ δεν ήθελε να γίνει πρωθυπουργός, δεν ήταν δηλαδή αυτός ο στόχος του. Κάπως έγινε επειδή ήταν ο ανιψιός εκείνη την εποχή που τσακώνονταν και είχε το όνομα. Έχει καταφέρει να έχει πολύ ήσυχη πρωθυπουργία, με την έννοια ότι γίνεται γύρω του της πουτάνας, αλλά αυτόν δεν τον απασχολεί. Κάθεται, παίζει στοίχημα Β' Νορβηγίας και βλέπει ποδόσφαιρο, έχει πάρει και μια γυναίκα που όλα τα κάνει καλά, δεν αναμιγνύεται καθόλου. Σε όλη αυτή την ιστορία με το DVD, αν ήταν ο Ανδρέας, θα είχε βγει και θα είχε καθαρίσει απ' την πρώτη στιγμή, θα είχε πει φταίνε οι Αμερικάνοι, κάτι, αυτός δεν εμφανίζεται πουθενά. Δεν ενοχλεί κανέναν, βγαίνει κάνει μια ομιλία στη Βουλή κάθε τρεις μήνες, η οποία είναι «θα πατάξουμε τη διαφθορά και δεν θα ανεχθούμε σε κανέναν να τα λέει αυτά» και μετά γυρνάει στο σπίτι του. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει αντίπαλος. Το κακό είναι ότι κανένας δεν αντιδράει.

Τι να κάνει, επανάσταση; Προσφέρεται η εποχή για πολιτικές επαναστάσεις;

Πάντα είναι καιρός για πολιτικές επαναστάσεις. Δεν γίνονται βέβαια. Τις επαναστάσεις τις κάνει ο κόσμος, αλλά θα μου πεις, για ποιο λόγο ο κόσμος που αγάπαγε τον Χριστόδουλο και τον Αβραμόπουλο να κάνει επανάσταση; Ο Χριστόδουλος είχε 90% δημοτικότητα, δεύτερος ήταν ο Αβραμόπουλος, εκατομμύρια κόσμος κατέβηκε στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία... Όπως είχε πει κι ένας Ισλανδός συγγραφέας που είχα γνωρίσει κάποτε, το 99% των λαών είναι μαλάκες - και μ' αρέσει πάρα πολύ αυτό. Αυτό εννοούσε, ότι υπάρχουν τύποι που πάνε στις 2 το πρωί να ξενυχτήσουν το πτώμα ενός όχι πολύ συμπαθούς παπά. Κι όντως σημαίνει κάτι γι' αυτούς γιατί κλαίνε, δεν το κάνουν γιατί είναι, ξέρω 'γω, Ολυμπιακός... Εδώ οι συντάξεις είναι χάλια, ακριβαίνουν τα πάντα και οι μισθοί μειώνονται, κανονικά ένας μέσος πολίτης θα έπρεπε να είναι τελείως εξοργισμένος. Δεν βγαίνουν όμως ούτε στο δρόμο. Εδώ έκαψαν την Ελλάδα το καλοκαίρι και πήγαν και τους ξαναψήφισαν. Όταν ξαναχτιστεί η Πελοπόννησος θα έχει φύγει ο κόσμος, ή όταν χτιστεί το Ελληνικό και γίνει καζίνο και μπάνγκαλοους δεν θα γίνει και τίποτα. Οι επαναστάσεις ξεκινάνε από την καθημερινότητα. Ακόμα πιο φοβερό είναι ότι τα media δεν έχουν αναφέρει πουθενά τι περιέχει το DVD, όταν έχει βουίξει όλη η Ελλάδα και σου τα διηγούνται οι ταξιτζήδες. Αν ήταν αλλού, θα είχε γίνει ένα νέο Watergate. Δεν μπορεί να μη βγει κάποια στιγμή στη δημοσιότητα, το έχει δει πολύς κόσμος. Οποιοσδήποτε το είδε, σίγουρα το αντέγραψε. Αν σκεφτείς ότι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έχει πέσει για μία πίπα, σιγά το θέμα τώρα, το ότι είναι ένας τύπος στα τέσσερα και τον βαράνε και πάνω στην έξαψη λέει μαλακίες. Πόσο αξιόπιστος είναι ένας χοντρός γυμνός στα τέσσερα που τον μαστιγώνουν - ο οποίος, όμως, πρόσεχε, χειρίζεται τα κονδύλια του υπουργείου Πολιτισμού; (γέλια) Δεν είπε και τίποτα που δεν είχε ξανακουστεί. Να σου πω πού διάβασα πρώτη φορά ότι χρησιμοποιεί ο Ζαχόπουλος ακατανόμαστες φράσεις κατά του πρωθυπουργού και της γυναίκας του; Στην «Espresso», ήταν η μόνη που έγραψε! Είναι φοβερό που η «χειρότερη» εφημερίδα του πλανήτη λέει την αλήθεια, ενώ καμία από τις μεγάλες δεν τόλμησε. Σ' αυτήν τη χώρα ζούμε. Έγραψε και ότι η Νατάσσα έχει γίνει emo από τότε που έπεσε ο Ζαχόπουλος απ' το παράθυρο!

Αν ήταν σε άλλη χώρα πιστεύεις θα είχε διαρρεύσει;

Στην Αγγλία ναι. Μιλάμε για μια κουλτούρα πολύ διαφορετική απ' τη δικιά μας. Η αγγλική κουλτούρα είναι πραγματικά άλλος πλανήτης σε αυτό το επίπεδο, του τι μπορείς να πεις. Για μένα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει τι είναι το BBC, είναι τα Δεκεμβριανά. Το BBC μετέδωσε την είδηση ότι η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον άοπλων διαδηλωτών και βγήκε ο Τσόρτσιλ στη Βουλή των Κοινοτήτων την επαύριο της λήξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου -τον οποίο είχε νικήσει- και είπε έχουμε ένα φίδι μέσα στον κόρφο μας, εννοώντας το ίδιο το BBC. Η απάντηση του διευθυντή του BBC της Αθήνας ήταν «ας μας πει ο πρωθυπουργός αν θέλει να είναι το BBC ένα ανεξάρτητο κανάλι ή όχι». Και δεν πήγε την επόμενη ημέρα στον Έβρο, έμεινε στη θέση του και μόκο ο Τσόρτσιλ. Εδώ, 60 χρόνια μετά, δεν έχει γίνει ακόμα. Δεν είναι καν στο DNA μας να βγεις και να πεις, ας μας πει ο κύριος Καραμανλής αν θέλει να είμαστε ένα ελεύθερο κανάλι ή να λέμε τις μαλακίες που θέλει αυτός. Μπορείς να το κάνεις; Αδύνατο. Βασικά δεν μπορείς να το πεις επειδή είσαι φίλος του. Το αριστερό άλλοθι εδώ είναι ο Λάκης, που ήταν στο κότερο με το Σάκη. Πέρσι ήταν ο Θέμος. Μέχρι να ξεφτιλιστεί ο Θέμος έλεγαν όλοι «τι πλάκα που έχει», αυτός, που είναι κολλητός του Ρουσόπουλου και του δίνει θέματα. Ξέρεις, ένας τύπος που πριν από 15 χρόνια που έγραφε στο πίσω μέρος της «Ελευθεροτυπίας» τον σιχαινόμουν -θυμάμαι τα γιαούρτια που είχε φάει απ' τα κορίτσια του Εσωτερικού επειδή τις είχε πει άπλυτες- ρατσιστής, φασίστας, μαλάκας, και ξαφνικά, αν έβλεπες πέρσι στα τηλεπεριοδικά, όλες οι συνεντεύξεις των ηθοποιών ήταν «τι βλέπεις στην τηλεόραση;», «Μόνο "Όλα"!». Φέτος έχει γίνει «βλέπω μόνο Λάκη». Οπότε σκέψου. Έχεις τον Θέμο τώρα για το αριστερό σχόλιο, όταν οι άλλοι είχαν πριν από 40 χρόνια τους Monty Pythons και τον Peter Sellers. Και σκέψου ότι αυτοί βγαίναν prime time στο BBC.

Λύσε μου μια απορία. Η συμμορία στο Λοστρέ είναι πράγματι η 17 Νοέμβρη;

Ναι, πράγματι. Είπα την άποψή μου για τη 17 Νοέμβρη εκεί. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ιστορία με τη 17 Νοέμβρη εκείνο το καλοκαίρι, γι' αυτό έγραψα το Λοστρέ. Είναι τελείως άμεση αναφορά σ' αυτό, απλά δεν ήθελα να κάνω μια παρωδία των ονομάτων τους. Με απασχολούσε πολλά χρόνια η ιστορία και τη μελετούσα και προτίμησα να το κάνω πολύ αλληγορικά. Και όντως, αυτή η συμμορία του Λοστρέ είναι μια τρομοκρατική οργάνωση χωρίς όπλα. Και η σχέση που έχουν μεταξύ τους και οι διαφωνίες και οι ανησυχίες που έχουν και αυτό που κάνουν στην πόλη είναι ακριβώς αυτό το διήγημα. Το γιατί το κάνουν.

Δεν είναι μόνο αντίθετοι στους θεσμούς, οι ήρωες του Λοστρέ γίνονται και πολύ σωβινιστές...

Αυτό ακριβώς θέλω να πω: ότι μερικές φορές αν θέλεις να γίνεις κακός απέναντι σε πράγματα που σε εκνευρίζουν πρέπει να φτάσεις στα άκρα, κι ας μην είναι ηθικά σωστό το να σκοτώνεις. Είμαστε εναντίον της βλακείας. Είναι ακριβώς τα διλήμματα που είχε η 17 Νοέμβρη. Δεν την υιοθετώ τη βία, με την έννοια ότι δεν βγάζει πουθενά, αυτό είναι το πρόβλημα, άρα δεν σημαίνει τίποτα. Απ' την άλλη, έχω ένα respect σε αυτούς τους ανθρώπους - εμείς τα συζητάμε και συμφωνούμε ότι κάποια πράγματα μας ενοχλούν, αλλά αυτοί αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Δεν κατάφεραν τίποτα, αλλά τουλάχιστον δεν σκότωναν για τα χωράφια του γείτονα ή γιατί τους έφαγαν την γκόμενα. Δεν είχαν προσωπικό κέρδος απ' αυτό, ήταν πολιτική απόφαση και γι' αυτό είναι ηθικά σε άλλο επίπεδο. Οι τύποι στο Λοστρέ είναι έξαλλοι, δεν έχουν γύρω τους πολιτική συγκρότηση, οπότε απλά αποφασίζουν τυφλή βία.

Στην τηλεόραση πώς και δεν σε έχουν καλέσει;

Έχω προτάσεις, αλλά δεν νομίζω ότι ωφελεί, ότι θα μου προσθέσει αναγνώστες. Μου έκαναν πρόταση κι απ' την εκπομπή του Θέμου.

Θα πας;

Μόνο με ένα όπλο για να τον πυροβολήσω! (γέλια).

0

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM