Πολιτικό θρίλερ ή σαπουνόπερα;

Αναμφισβήτητα το μείζον θέμα της εβδομάδας ήταν το τρανταχτό ευρω-σκάνδαλο με πρωταγωνίστρια την «δική μας» Εύα Καϊλή, και ένα από τα πολλά θλιβερά έως εξοργιστικά συμπεράσματα από την υπόθεση του Qatargate είναι ότι οι θεσμοί διαφάνειας και ελέγχου του Ευρωκοινοβουλίου είναι από αδύναμοι έως ανύπαρκτοι – «περισσότερο ξεπλένουν παρά ελέγχουν πραγματικά, ενώ το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το ελληνικό «πόθεν έσχες», που έχει αποδειχθεί μια κοροϊδία δήθεν ελέγχου της πολιτικής εξουσίας». Όπως ήταν αναμενόμενο, η υπόθεση προκάλεσε ένα κύμα καταδικαστικών δηλώσεων και αποστασιοποίησης από τους χώρους στους οποίους ανήκε η πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ωστόσο υπάρχει ένας χώρος που αντέδρασε με στεναχώρια, αν όχι απογοήτευση λόγω της απομάκρυνσής της. Πρόκειται για τον κόσμο των κρυπτονομισμάτων και της τεχνολογίας blockchain, έναν χώρο που η ευρωβουλευτής στήριξε μέσω τοποθετήσεων, νομοθετικών πρωτοβουλιών και επιμέρους δράσεων της εντός και εκτός Βρυξελλών κατά τη διάρκεια της οκταετούς παρουσίας της στην καρδιά των αποφάσεων της Ευρώπης. Στο μεταξύ, πίσω στην Αθήνα, η πολύπαθη πρωτεύουσα έχει κουτσά-στραβά στολιστεί εν αναμονή της κορύφωσης της εορταστικής περιόδου. «Έχουμε μια τυποποιημένη αντίληψη για το μέλλον της Αθήνας» δηλώνει στη LiFO ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και επιφανής «Αθηνογνώστης» Νίκος Βατόπουλος, ο οποίος αναρωτιέται: «Άραγε έχει απασχολήσει κανέναν το πώς θα βρίσκουν στέγη οι φοιτητές ή οι ηλικιωμένοι που θέλουν να μείνουν κοντά σε μετρό και σε καταστήματα εξυπηρέτησης, ή το πώς θα βγάλει ένας γονιός το μωρό του βόλτα στα στενά και κατειλημμένα πεζοδρόμια;»

Πώς μπορεί να προκαλέσει «σάλο» και να ξεχωρίσει από το σωρό ένα νέο λαϊκο-ποπ άσμα: Εύκολο. Του δίνεις τον τίτλο «Πουτάνα» μαζί βεβαίως με το ανάλογο μισογυνικό περιεχόμενο. Δεν ήταν η πρώτη φορά εξάλλου. Ποιος ξέρει, ίσως να ζήλεψαν οι δημιουργοί του τα χωράφια της τραπ κουλτούρας. Όπως άλλωστε δηλώνει και ένας επιφανής εκπρόσωπος του είδους «το τραπ έχει γίνει το νέο λαϊκό». Όχι ότι δεν υπήρχε ανέκαθεν η τάση υποτίμησης της γυναίκας στο λαϊκό τραγούδι ακόμα και σε κλασικά διαμάντια του είδους. Μια υποτίμηση που συνεχίζεται και σήμερα σε όλα τα πεδία και ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της έμφυλης ανισορροπίας είναι και τα λεγόμενα «manels», ένας αγγλικός νεολογισμός που προέκυψε ως συνδυασμός των λέξεων «male» και «panel» και χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει τον τρόπο που η δημόσια σφαίρα ανδροκρατείται και η γυναικεία παρουσία παραμένει υποεκπροσωπούμενη και περιθωριακή.

Η εθνική απώλεια της εβδομάδας υπήρξε αναμφισβήτητα ο θάνατος του Γιάννη Διακογιάννη, του ανθρώπου που, με την προσωπικότητα, την εκφορά, το ύφος, την καλλιέργεια και τον κοσμοπολιτισμό που εξέπεμπε, έβαλε το ποδόσφαιρο μέσα σε κάθε σπίτι, ακόμα και σε σπίτια που αντιστέκονταν στο λαοφιλέστερο των αθλημάτων. Ο εκλιπών βασίλευε σε μια εποχή που πράγματι «αδειάζαν οι δρόμοι κι ερήμωνε η πόλη», βαστώντας στην παλάμη του όχι απλά ένα κομμάτι του κοινού αλλά ολόκληρο εθνικό ακροατήριο που δεν χόρταινε να ακούει τη φωνή και τους γλαφυρούς αντιπερισπασμούς του. Μπορείτε να δείτε εδώ και μια σπάνια συνέντευξή στην εκπομπή «Παρασκήνιο» το 1981. Μαθήματα ζωής και μαθήματα θανάτου... Υπάρχει τρόπος να διαχειριστεί κανείς δημιουργικά το πένθος και την απώλεια; Σ’ ένα νέο βιβλίο που περιλαμβάνει τις εκ βαθέων συζητήσεις του με τον δημοσιογράφο Σον Ο’Χέιγκαν, ο Νικ Κέιβ μιλά για την πίστη, την ελπίδα και τον πόνο και ειδικά για τον πόνο που ο ίδιος βίωσε και βιώνει μετά την απώλεια του γιου του: «Ίσως το πένθος μπορεί να ιδωθεί ως μια συνθήκη αφύπνισης, στην οποία το άτομο που πενθεί βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στη θεμελιώδη ουσία των πραγμάτων. Γιατί στο πένθος εξοικειώνεσαι σε μεγάλο βαθμό με την ιδέα της θνητότητας. Μπαίνεις σε μια πολύ σκοτεινή συνθήκη και βιώνεις πόνο που δεν έχεις ξανανιώσει – φτάνεις στα όρια του μαρτυρίου. Πιστεύω ότι υπάρχει μια μεταμορφωτική ιδιότητα σε αυτήν τη μαρτυρική συνθήκη. Σε αλλάζει και σε αναδομεί ουσιαστικά. Η αίσθησή μου είναι ότι σε αυτήν τη σκοτεινή συνθήκη η ιδέα ενός θεού είναι πιο έντονη ή ίσως πιο ουσιαστική. Αισθάνομαι ότι το πένθος και ο Θεός είναι κατά μια έννοια συνυφασμένα, ότι όταν πενθείς, πλησιάζεις πιο κοντά στο πέπλο που χωρίζει αυτόν τον κόσμο από τον άλλον. Επιτρέπω στον εαυτό μου να πιστεύει τέτοια πράγματα, επειδή μου κάνει καλό».

Facebook Twitter

«Για μένα ωραία ζωή είναι να ξυπνάς το πρωί και ν' ανυπομονείς να φτιάξεις τον καφέ σου. Τίποτε άλλο! Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Τα άλλα είναι όλα πολυτέλειες. Και το Νόμπελ να πάρω, η στιγμή που πίνω τον καφέ μου το πρωί είναι η πιο πολύτιμη. Η ζωή μου όλη βασίζεται σε αυτά τα δύο λεπτά του πρωινού. Τα μπάνια, οι γκόμενοι, τα ωραία ξενοδοχεία, το σεξ, όλα αυτά δεν έχουνε καμιά σημασία για μένα. Άμα ανοίγεις το μάτι σου και δεν είσαι καλά, να τα κάνεις τι;» Αυτά είχε πει πριν από χρόνια η Μαργαρίτα Καραπάνου στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και μπορείτε να διαβάσετε εδώ τη συνομιλία τους μαζί με άλλες πέντε συνεντεύξεις των πιο εξαίρετων Ελληνίδων συγγραφέων.