Οι αμετροέπειες που λέγονται και γράφονται για τον αδίκως δολοφονημένο δημιουργό του troktiko («οραματικός δημοσιογράφος», «μεγάλος» κ.λπ.), αντί να υπερασπίζονται τη δημοσιογραφία, τη δυσφημούν. Διότι, είτε από φόβο είτε από άγνοια, παρουσιάζουν ένα ελεεινό μπλογκ, που εξέφρασε τη χειρότερη Ελλάδα, ως κυνηγημένη και μαχόμενη δημοσιογραφία.
Κάθε εχέφρων άνθρωπος που δεν θέλει να τον λοιδορούν και συκοφαντούν, ανώνυμα και ατιμώρητα, στα μπλογκ, προσπαθεί να απέχει από τον ψηφιακό κοπρώνα. Όποιος έχει πικρή πείρα, ξέρει τι εννοώ. Πίσω από τα ανώνυμα μπλογκ υπάρχει ένας εσμός από μαφιόζους, μικρομαφιόζους, αλλά και πρόσωπα υπεράνω υποψίας που είτε βγάζουν τα απωθημένα τους, είτε το χαρτζιλίκι τους, είτε τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Υπάρχουν και πολλοί ακυρωμένοι τύποι, οι οποίοι απλώς επιστρέφουν τα χτυπήματα της μοίρας -γενικώς και αδιακρίτως. Η όλη ατμόσφαιρα είναι επιεικώς νοσηρή.
Αφότου έκατσε η μπίλια και φάνηκε ότι τα μπλογκ αυτά πολλαπλασιάστηκαν όχι για να εκφράσουν τη δημοσιογραφία των πολιτών (τρομάρα της) ή όσους το σύστημα είχε αποδυναμώσει, ο καθένας άρχισε να σκέφτεται δυο φορές πριν κλικάρει πάνω σε ένα λινκ. Περισσότερο παρά ποτέ, είχε σημασία όχι τι ακούς, αλλά ποιος το λέει. Και το αίτημα της υπογραφής έγινε συνώνυμο με αυτό που παλιά ονόμαζαν «έχεις πρόσωπο στην κοινωνία». Στα σκοτεινά έμειναν να κυκλοφορούν οι σκοτεινοί.
Φυσικά, το πανελλήνιο έμπαινε στο troktiko. Όπως αγόραζε την «Αυριανή». Και αγοράζει το «Θέμα». Τους αρέσει το σκάνδαλο. Το κράξιμο. Η χύμα γλώσσα. Οι πρόθυμες βίζιτες. Οι διεφθαρμένοι πλούσιοι. Όσο ανέβαινε η δημοτικότητα, τόσο πιο πολύ εκτροχιαζόταν το περιεχόμενο. Κι ανάμεσα σε ανόητες αναρτήσεις για σταρ και τραγουδιστές, υπήρχαν διαρκείς «ανώνυμες» καταγγελίες για επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, που όσο αυθαίρετα εμφανιζόντουσαν, επιδιορθώνονταν σε λίγες ώρες.
Για να μη το χοντρύνουμε πάνω από έναν νεκρό άνθρωπο (πράγμα που μας γεμίζει φρίκη και ειλικρινή αποτροπιασμό - το να σκοτώνεις είναι η μεγαλύτερη κατάντια της ανθρώπινης φύσης!), το troktiko έγινε η εικόνα μιας κοινωνίας σε κρίση. Ελαττωματικό ως προς όλες τις δημοσιογραφικές λειτουργίες και ύποπτο για παντός είδους συναλλαγές. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν το εκτιμούσε, αλλά βεβαίως το φοβόταν. Ακόμα κι αν είσαι απολύτως καθαρός, εφόσον ήθελαν να κατασκευάσουν μια επίθεση εναντίον σου, κάτσε απόδειξε ότι δεν είσαι ελέφαντας. Για λόγους προληπτικής ιατρικής, οι υγιείς δυνάμεις, αντί να το καταγγείλουν, επέλεξαν να το αγνοούν.
Μέχρι που φτάσαμε στη δολοφονία ενός ανθρώπου. Πράγμα που σημαίνει ότι οι υγιείς δυνάμεις δεν ήταν τόσο υγιείς. Ήταν ένα σνομπ και αυτάρεσκο λόμπι που ευχαριστιόταν να διαβάζει την παπαδιαμάντεια «Καθημερινή» και το LifΟ, αφήνοντας την αρρώστια να καλπάζει. Αλλά πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος που βλέπει πρώτος το κακό και το δείχνει στον κόσμο, για να φυλαχτεί. Που το καταγγέλλει χωρίς να φοβάται τη βία που θα δεχτεί. Όπως ο Σαρτρ τον Μάη. Όπως ο Σλέντορφ στα χρόνια της πρώτης χυδαίας ανόδου της «Bild». Όπως ο Χατζιδάκις τα χρόνια που η «Αυριανή» πούλαγε 350.000 φύλλα και οι αρχισκαπανείς του ΠΑΣΟΚ την στήριζαν ψυχή τε και σώματι. Αν ψάξετε, θα βρείτε ελαχιστότατες καταγγελίες του φαινόμενου των ύποπτων μπλογκ στον σοβαρό Τύπο. Όχι τυχαία. Μερικοί δημοσιογράφοι «σοβαρών» εφημερίδων, ή παρατρεχάμενοι πολιτικών, είναι διαχειριστές τέτοιων μπλογκ - το πρωί καθηγητές , το βράδυ μαχαιροβγάλτες. Υπάρχει μια βαθιά διαπλοκή μεταξύ παραδοσιακών media και χυδαίων μπλογκ - με τον συνήθη τρόπο που στα ανώτατα κλιμάκια του Βατικανού πάντα κάποιος προωθεί τα συμφέροντα της Καμόρα.
Πιστεύω ότι, εάν δεν είχαμε αφήσει το φαινόμενο να γιγαντώνεται τόσο ανεξέλεγκτα και σιωπηρά και άκριτα, ίσως κάποιοι δεν ένιωθαν την ανάγκη να φτάσουν μέχρι τον φόνο ενός ανθρώπου. Η καθαρή σκέψη και η θαρραλέα κριτική σκοτώνουν το κακό πιο καίρια και οριστικά.
Αλλά εδώ οι διανοούμενοιασχολούνται με τα άνθη του λωτού.
