Όσα με δένουν με την Καθαρά Δευτέρα θα τα θυμάμαι γελώντας

ADVERTORIAL

Πρόσφατα παρακολουθούσα μια σειρά από αυτές με τις πολλές σεζόν που όλοι έχουν δει, αλλά εγώ μόλις την ξεκίνησα, και άκουσα μια ατάκα που με έβαλε σε σκέψεις.

Πήγαινε κάπως έτσι: «Δεν υπάρχει το “πολύς καιρός πριν”. Υπάρχουν αναμνήσεις, και κάποιες κάτι σημαίνουν, κάποιες όχι». Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ μετά από αυτό ήταν τι είναι αυτό που μας δένει τελικά με όσα έχουμε ζήσει. Και πώς, τελικά, η πιο απλή ανάμνηση καταλήγει να είναι η πιο πολύτιμη.

Νομίζω πως αυτό που με δένει με τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου είναι το γέλιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που έχω γελάσει τόσο, που σχεδόν δεν ανέπνεα. Όπως μια Καθαρά Δευτέρα, που ξεκίνησε όπως κάθε άλλη Καθαρά Δευτέρα: φορτωμένοι στο αμάξι, με φουτεράκια και από μέσα κοντομάνικα, πολύ φαγητό και μπόλικο Μακεδονικό Χαλβά για τον δρόμο.

Ένα κλισέ λέει πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός και θα ήθελα να το επιβεβαιώσω με τη συγκεκριμένη ιστορία. Για να μην τα πολυλογώ, στα μισά της διαδρομής το αμάξι έμεινε και μέχρι να φτάσει η οδική βοήθεια, καταλήξαμε να τρώμε ολόκληρο το πικνίκ της Καθαράς Δευτέρας πάνω στο καπό του αυτοκινήτου. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, δεν πετάξαμε χαρταετό, αλλά η ανάμνηση αυτή, τα αστεία, τα γέλια και η ανεμελιά εκείνης της στιγμής πάνω στο καπό, στην άκρη του δρόμου, θα με δένει πάντα με την Καθαρά Δευτέρα. Κάπως έτσι, δίνω το νήμα στη Δώρα.