ADVERTORIAL
Η δίψα του κοινού για true crime ιστορίες παραμένει ακόρεστη και αυτό εξηγείται. Καθώς με τα χρόνια ο ορθολογισμός επικρατεί έναντι του πνεύματος, ο κόσμος αναζητά ιστορίες με το ένα πόδι ριζωμένο στο έδαφος, με θεμέλια στην πραγματικότητα. Επιθυμεί ακόμα και το αποδραστικό σινεμά που βλέπει να φέρει μια επίφαση ρεαλισμού ή έστω ορθολογισμού – γι’ αυτό αρέσει τόσο το σινεμά του Νόλαν, για παράδειγμα, παρά την εξεζητημένη του αφήγηση. Η true crime μυθοπλασία, λοιπόν, συγχρονίζεται με αυτή την τάση, καθώς βασίζεται σε αληθινές ιστορίες και, συνήθως, το δηλώνει περίτρανα, άρα καθιστά ευκολότερο για τον θεατή να αποδεχτεί την εκάστοτε σύμβαση του θεάματος. Έπειτα, ας είμαστε ειλικρινείς, καλύπτει την ενδιάθετη ροπή μας προς το κουτσομπολιό, ενώ διαθέτει και καθησυχαστική λειτουργία, καθώς ο θεατής κάνει συγκρίσεις ανάμεσα στη δική του θέση και σε εκείνη όσων ενεπλάκησαν στα γεγονότα – και βγάζει έναν αναστεναγμό ανακούφισης, καθώς αισθάνεται «τυχερός».
