Η μητέρα μου ήταν Ελληνίδα από τη Μυτιλήνη. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς μου ήρθαν στη Νέα Υόρκη σε νεαρή ηλικία. Η μητέρα μου δούλευε στα πλυντήρια κι ο πατέρας μου ήταν ράφτης - έτσι γνωρίστηκαν. Παντρεύτηκαν κι άνοιξαν ένα καθαριστήριο.
Έμαθα ελληνικά από τη γιαγιά μου που με πρόσεχε όταν ήμουν μικρή. Μου λείπει, αλλά νιώθω ότι την κουβαλάω πάντα μαζί μου - πάντα θέλω να έχω κάτι γύρω μου με το όνομα της: Σουλτάνα.
Μεγάλωσα στο Μανχάταν, αλλά ήμουνα με τη γιαγιά μου στην Αστόρια όλη την ώρα. Ως παιδί έμπαινα στο ταξί κι έλεγα «Astoria please». Ήμουν πάντα εκεί γιατί εκεί ήταν η καρδιά μου.
Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ποιοι είναι όταν ντύνονται. Αν κάνεις μια πεντάλεπτη ενδοσκόπηση πριν ντυθείς και σκεφτείς λίγο βγαίνει καλύτερα. Εγώ ντύνομαι με τον τρόπο που με κάνει να αισθάνομαι ωραία.
• Πήγα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης - έκανα γλώσσες και φιλοσοφία. Είδα μια αγγελία στην εφημερίδα για ένα πολυκατάστημα που λεγόταν Alexander's. Ήταν το μεγάλο εκπτωτικό πολυκατάστημα της Νέας Υόρκης, βρισκόταν στα προάστια μόνο, στο Μπρονξ ας πούμε, και σε εκπαιδεύανε για να δουλέψεις στη λιανική και να γίνεις διευθυντής καταστήματος ή στέλεχος. Ως παιδί ήξερα από επιχειρήσεις - εξάλλου στην οικογένεια μου όλοι είχανε τη δική τους επιχείρηση.
• Τρία χρόνια μετά, το 1966, άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί, κοντά στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Οι πρώτες μου πελάτισσες ήταν οι φοιτήτριες. Το μαγαζί μου άρχισε να έχει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα και να προσελκύει τα media στα τέλη της δεκαετίας του '70.
Ήταν η εποχή της ντίσκο και των drag queens που με λάτρεψαν. Δεν έχει σημασία πάντως αν κάποιος είναι drag queen, straight ή gay, γέρος η νέος. Aυτό που με νοιάζει είναι να διασκεδάζω. H ψυχαγωγία είναι για μένα σαν εκπαιδευτική διαδικασία.
• Λατρεύω το δράμα, το ρομάντζο, τη θεατρικότητα των πραγμάτων. Υποθέτω ότι ζω σε μια υπερ-πραγματικότητα. Δεν ζω εκτός πραγματικότητας, όχι. Απλώς ζω λίγο πιο πάνω, σαν να στέκομαι πάντα στις μύτες των ποδιών μου.
Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή την ανύψωση. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση πως η ατμόσφαιρα είναι λίγο ηλεκτρισμένη - ο αέρας λίγο πιο λεπτός, πιο ελαφρύς.
• Δούλευα τόσα χρόνια, αλλά έγινα διάσημη με το «Sex and The City». Αυτό που με συνεπήρε είναι ότι ήταν μια παγκόσμια επιτυχία κι αυτό ήταν ασύλληπτο και συγκλονιστικό μαζί: Το βλέπανε άνθρωποι σε όλον τον κόσμο.
• Η δουλειά μου έχει μια φόρμουλα. Σκέψου το σαν ένα τρίγωνο: Τα τρία σημεία είναι ο χαρακτήρας, ο ηθοποιός και τα κοστούμια. Η Carrie στο «Sex and the City» δεν υπάρχει. Αλλά η Sarah-Jessica Parker κι εγώ δημιουργήσαμε την Carrie μαζί.
Για να μπορεί ένας χαρακτήρας να φαίνεται αληθινός μπροστά στην κάμερα πρέπει κι ο ηθοποιός να νιώσει ότι μπορεί να προβάλλει αυτόν το ρόλο. Η δουλειά μου κατά κάποιο τρόπο είναι να ενώσω τον ηθοποιό με το χαρακτήρα του.
• Πάντα με ρωτάνε: Ποια είναι η επόμενη τάση της μόδας; Πώς σκεφτήκατε αυτό το λουλούδι; Γιατί η Carrie φορούσε ένα μενταγιόν με το όνομά της; Σας είπε ποτέ η Sarah-Jessica «αυτό δεν το φοράω»; Δεν τις μπορώ αυτές τις ερωτήσεις.
Δεν ξέρω την επόμενη τάση της μόδας. Δεν έχω κάποια κρυστάλλινη σφαίρα που να προβλέπει τη νέα μόδα και η πρόθεσή μου, όταν δουλεύω, δεν είναι να τρέξουν όλοι να πάρουν ένα μενταγιόν με το όνομά τους ή μια saddle bag! Απλώς φτιάχνω διασκεδαστικές εικόνες που ψυχαγωγούν εμένα και τον ηθοποιό, ένα εργαλείο για να δημιουργήσω ένα χαρακτήρα που θα θέλει ο κόσμος να δει.
• Τα παιδιά που δουλεύουν στο μαγαζί μου δεν τα αποκαλώ «πωλητές», είναι στυλίστες, αλλιώς δεν μπορούν να είναι στο μαγαζί μου. Σήμερα οι νέοι θέλουν να γίνουν στυλίστες γιατί νομίζουν πως έχει glamour και λεφτά. Όταν μου λένε «Θέλω να γίνω στυλίστας, να γίνω σαν και σένα» γελάω. Σκέφτομαι: «Δεν πρόκειται να σκαρφαλώσεις στην κορυφή του Empire State Building με μια δρασκελιά αγάπη μου. Mην μου λες πόσο σου αρέσει το στυλ μου και πως είσαι φαν μου».
Θέλω να πω πως αν είσαι σε αυτό το επάγγελμα για κάποιο επιδερμικό λόγο, δεν θα αντέξεις πολύ. Η δική μου φιλοσοφία είναι πως στη ζωή πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις κάθε λεπτό, όσο πιο πολύ γίνεται. Πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς και η αγάπη σου θα σε κρατήσει για αρκετό καιρό στο επάγγελμα, για να γίνεις πολύ καλός.
• Βρίσκω γελοία την έννοια του προσωπικού στυλίστα. Ο μόνος λόγος για να έχεις στυλίστα είναι αν δεν έχεις χρόνο. Δεν κάνω προσωπικό styling. Δεν ζούμε στο Γκόσφορντ Παρκ, κάνουμε ένα επάγγελμα. Δεν είμαι ο υπηρέτης κάποιου για να του φέρνω 50 φορέματα και να προσπαθώ να του υποδείξω ποιο να φορέσει.
• Δεν αντέχω το κόκκινο χαλί, φοράνε μια τουαλέτα που κοστίζει 50.000 δολάρια, δανεισμένη, γιατί κάποιος σχεδιαστής θέλει να πουλήσει αυτό το φόρεμα σε άλλο κόσμο και δεν έχουν ούτε τα μαλλιά τους φτιαγμένα. Μου φαίνεται γελοίο.
Γι' αυτό θαυμάζω τη Βικτόρια Μπέκαμ, γιατί είμαι σίγουρη πως όταν βγαίνει στο χαλί διαλέγει μόνη της τα φορέματά της. Ξέρει τι της γίνεται και μοιάζει με τον εαυτό της, έχει δημιουργήσει το δικό της στυλ: Δεν την βλέπεις να ψωνίζει με σαγιονάρες, είναι πάντα αψεγάδιαστη.
• Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ποιοι είναι όταν ντύνονται. Αν κάνεις μια πεντάλεπτη ενδοσκόπηση πριν ντυθείς και σκεφτείς λίγο βγαίνει καλύτερα. Εγώ ντύνομαι με τον τρόπο που με κάνει να αισθάνομαι ωραία.
Αν δεν αισθάνεσαι ωραία, δεν θα δείχνεις ποτέ ωραίος. Αυτό εννοώ φυσικό ή οργανικό αν θες, να μην ακολουθείς ό,τι σου πουν οι άλλοι - αν σου πει κάποιος να πηδήξεις από τη γέφυρα θα πηδήξεις;
• Μιλάω ελληνικά, όχι καλά, αλλά τα καταφέρνω. Μία φορά μόνο έχω δουλέψει στην Ελλάδα, το 2003, που έκανα τα κοστούμια των βραβείων Αρίων. Moυ αρέσει η Αθήνα πάρα πολύ γιατί μου αρέσει ο τρόπος της ζωής εδώ, ο ρυθμός που είναι πιο ανθρώπινος. Όλα είναι πιο κοντινά. Στη Νέα Υόρκη, για να δεις ένα μεγάλο αστέρι να τραγουδά ζωντανά, θα πρέπει να πας στο Μadison Square Gardens.
Θα 'θελα να αγοράσω ένα σπίτι εδώ. Θα πρέπει να 'ναι δίπλα στο νερό ή να έχει θέα στον Παρθενώνα. Κάθε φορά που κοιτάω την Ακρόπολη, νιώθω λες και μόλις πήρα μια δόση οξυγόνου.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε το 2008 στη LiFO από τη Δέσποινα Τριβόλη.
σχόλια