Οι καλύτερες τηγανητές αγκινάρες της Αθήνας, ένα ξύλινο συλλεκτικό Playmobil, κρασιά από την Πάφο και ένα artwork που μυρίζει Αύγουστο

Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που έφαγα από τα χέρια του. Ήταν εκείνη τη χρυσή περίοδο στο Αλάτσι, απ’ όπου ο Περικλής Κοσκινάς έκανε ένα πέρασμα, μετά το Milos και πριν από την Cookoοvaya, το εστιατόριο στη Χατζηγιάννη Μέξη, στο οποίο μαγειρεύει την τελευταία δεκαετία. Μ’ εκείνο το γεύμα εκείνη την περίοδο στο Αλάτσι ο Κοσκινάς πρότεινε αυτό που έμελλε να ακολουθήσουν πολλοί εστιάτορες τα επόμενα χρόνια. Μπορεί η συζήτηση για την ελληνική κουζίνα να είχε ανάψει για τα καλά, ελάχιστοι όμως την παρακολουθούσαν στα εστιατόριά τους.

Ήταν, λοιπόν, αληθινά πρωτοπόρος όταν σέρβιρε με μεγάλη σιγουριά λιγδοπούλες με ασκολίμπρους, κολάρο σφυρίδας πλακί και γλυκά φτιαγμένα από καραμελωμένο ψωμί, παγωτό με μέλι και καρύδια. Είχα γράψει ένα αφελές κείμενο τότε για τα φαγητά που πέρασαν από μπροστά μου και έκτοτε παρέμεινα πιστός φαν αυτού του σεφ που έγραψε γαστρονομική ιστορία στην πόλη μας, και θα συνεχίσει να γράφει. Να περιγράψω τη μαγειρική του: δεν υπάρχει πειραματισμός ή ασάφεια σε αυτό που έρχεται στο πιάτο, το αντίθετο. Όταν αυτός ο σεφ βρίσκει τον ρυθμό του (κάτι που ευτυχώς δεν συμβαίνει σπάνια), δίνει ένα ρεσιτάλ γνώσης της ιστορίας της τροφής και της ελληνικής κουζίνας, βρίσκει συσχετισμούς με τα πιάτα άλλων χωρών (μια κοτόσουπα είναι και ένα ράμεν, άμα το καλοσκεφτείς) και όλα αυτά με έναν πολύ ταπεινό, προσγειωμένο τρόπο, τον τρόπο του ανθρώπου που δεν σταματά να μαθαίνει.

Αυτό μου θύμισε την περασμένη Δευτέρα όταν, στην ανανεωμένη Cookoοvaya (όπου είναι πλέον αρχηγός και ορίζει αποκλειστικά τον κατάλογο), έφερε στο τραπέζι ένα πιάτο Carciofi alla Giudia, τηγανητές αγκινάρες δηλαδή, έτσι όπως τις κάνουν στο εβραϊκό γκέτο της Ρώμης αιώνες τώρα και τις βρίσκεις σε κάθε τρατορία που θα επισκεφτείς στην περιοχή αυτή την εποχή. Είναι τραγανές, αλλά κρατάνε τη μαλακή τους καρδιά και τη γεύση της αγκινάρας, ορίζοντας και τι σημαίνει ωραίο τηγανητό λαχανικό. Ολόχρυσα, κατσαρά λουλούδια σε ένα λευκό πιάτο, σερβιρισμένα με μια πανάλαφρη remoulade. Τρώγοντας αυτό το μικρό θαύμα σκέφτηκα τους συσχετισμούς που κάνει ο Περικλής στη μαγειρική του και πόσο καλά τους πετυχαίνει· σκέφτηκα επίσης ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι τόσο «αποκλειστικά» μιας χώρας όσο οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται και όσο οι αγκινάρες έχουν «δικαίωμα» να φυτρώνουν όπου γουστάρουν. Την άνοιξη φέτος τη φέρνει ο Περικλής και λέω άλλη μια φορά, όπως παλιά, ένα μεγάλο «μπράβο, σεφ»!

cookoovaya.gr

Το 2016, ο ιδρυτής και σχεδιαστής του δανέζικου εργαστηρίου Boyhood, Jakob Burgsø, άφησε τη δουλειά του ως ανεξάρτητου γραφίστα. Είχε όραμα να ζωντανέψει τις αναμνήσεις από την οικογενειακή επιχείρηση που κατασκεύαζε έπιπλα και αντικείμενα από ξύλο, έτσι προσέγγισε τους συναδέλφους του πατέρα του που είχαν αποσυρθεί από τη δουλειά και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν να φτιάξει ένα μπαλονόσκυλο. Εκείνοι δεν κατάλαβαν τι ζητούσε, αλλά του έδειξαν πώς να χειρίζεται τα βιομηχανικά ηλεκτρικά εργαλεία και φρόντισαν να μη χάσει κανένα δάχτυλο. Έτσι το Boyhood ξεκίνησε με το Ballon D’Og και τη φιλοδοξία του Jakob να δημιουργήσει από ξύλο τους ήρωες και τα παιχνίδια της παιδικής του ηλικίας. Ακολούθησε η σβούρα και μετά ήρθαν το χάρτινο αεροπλανάκι, το χάρτινο καραβάκι, o gummy bear και ο άνθρωπος από σπίρτα, ο gingerbread man, ο Snoopy, η Hello Kitty, o Bob Minion, το Moomintroll, όλα από ξύλο βελανιδιάς φτιαγμένα στο χέρι, οικολογικά, χωρίς καθόλου πλαστικό ή τεχνητά υλικά. Το πιο πρόσφατο «γλυπτό» του είναι μια φιγούρα Playmobil φτιαγμένη από ξύλο ευρωπαϊκής βελανιδιάς με αφορμή την επέτειο των πενήντα χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του γερμανικού παιχνιδιού που έχει γίνει πλέον συλλεκτικό αντικείμενο.

«Το κλασικό ανθρωπάκι που εφευρέθηκε τη δεκαετία του 1970 μπαίνει τώρα στον κόσμο του Boyhood», λέει ο Jakob. «Το ανθρωπάκι που ονομάστηκε Playmobil έχει δει πολλή δράση στη ζωή του, δεν υπάρχει απολύτως κανένας περιορισμός για την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί. Έχει εξερευνήσει το διάστημα, έχει οδηγήσει γρήγορα αυτοκίνητα, υπήρξε ιππότης τον Μεσαίωνα. Ο μόνος περιορισμός είναι τα όρια που βάζει ο καθένας στη φαντασία του».

Η φιγούρα, που έχει ύψος 17 εκατοστά, είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του αυθεντικού Playmobil (που είναι 7,5 cm) σε μεγαλύτερη κλίμακα και βγαίνει με την έγκριση της Geobra, της γερμανικής εταιρείας που κατασκευάζει το Playmobil, έχοντας γίνει ήδη συλλεκτική.

Το κόστος της είναι 115 ευρώ, μαζί με τα μεταφορικά, και αποστέλλεται σε μια οικολογική χάρτινη συσκευασία μέσα σε πάνινη θήκη.

https://www.boyhood.dk/

To παρακολουθώ να εξελίσσεται απ’ όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2020 και μπορώ να πω ότι το Naked Summers είναι από τα πιο εμπνευσμένα ντόπια brands που έχουμε στην Αθήνα. Απ’ όταν ξεκίνησε, φτιάχνοντας Τ-shirts και tote bags, η Χριστίνα Μανδηλάρη αντλούσε έμπνευση από τον έρωτα και το ελληνικό καλοκαίρι, τα σχέδιά της έχουν το γαλάζιο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας, θέλει να μας φέρνουν στο μυαλό «τη μυρωδιά του αντηλιακού, στίχους από ποιήματα, την αίσθηση του ήλιου που καίει το σώμα στην παραλία και τον ήχο των κυμάτων», όπως μου είχε πει.

Έχει πάει τις ιδέες της πολλά βήματα παρακάτω, τα νέα και ενημερωμένα concepts stores φιλοξενούν και θέλουν τη δουλειά της στα ράφια τους, ενώ η ίδια αυτήν τη στιγμή δημιουργεί αντικείμενα για το σπίτι και artworks-μικρές ωδές στο καλοκαίρι που τις βλέπω και τις θέλω όλες. Η ιστορία πίσω από κάθε σχέδιό της περιγράφεται από τον τίτλο του. Και πολύ πρόσφατα εμφάνισε ένα έργο με τίτλο «St. Summer» που απεικονίζει δύο ερωτευμένους, ένα σύνηθες μοτίβο στο brand της. Ανήκει τη σειρά των μωσαϊκών που έχει ξεκινήσει, πρόκειται για λευκό πηλό ζωγραφισμένο στο χέρι με πυροχρώματα, που έχει γυαλωθεί.

«Είμαστε στα μέσα Αυγούστου, στο απόγειο του ελληνικού καλοκαιριού, όταν σταματούν όλα και απλώς απολαμβάνουμε τη φύση. Είναι μια πολύ απλή στιγμή του ζευγαριού· εκείνος κοιμάται, εκείνη του πιάνει τρυφερά το χέρι, φαίνεται να έχουν φάει κάποια σταφύλια. Υπάρχουν κύματα, ο ήλιος δύει και έχει βγει το πρώτο αστέρι, η Αφροδίτη της νύχτας. Ήθελα να απεικονίσω την ιερότητα αυτής της στιγμής που είναι τόσο απλή, παρ’ όλα αυτά, είναι από εκείνες που νιώθεις ότι κρατάνε περισσότερο απ’ όλες». Αν θέλετε μια δόση καλοκαιριού στον χειμώνα σας, ακολουθήστε τη στο Ιnstagram ή, ακόμα καλύτερα, επισκεφθείτε τη στο φυσικό της κατάστημα στα Εξάρχεια. Αυτό το έργο είναι προφανώς από τα πιο ακριβά της κομμάτια, ωστόσο, αν σας αρέσει αυτή η αισθητική, θα βρείτε πολλά δικά της πιο προσιτά πράγματα που θα σας βοηθήσουν να έχετε μαζί σας, στον τοίχο ή το τραπέζι σας, τον Αύγουστο όλο τον χρόνο.

Διδότου 30, Εξάρχεια @naked_summers

Φοβερή η Βουργουνδία, άψογη και η Αίτνα, τέλεια τα πάει και όλος ο γνωστός Νέος Κόσμος (του κρασιού – ξέρουν οι οινόφιλοι), καλά και όλα τα Riesling που έχουμε καταναλώσει, αλλά τελευταία κάπως θέλω να δω και τι γίνεται με τα κρασιά που παράγονται ακόμα πιο κοντά μας. Από σπούρτικο, μαραθεύτικο και ξυνιστέρι ξέρετε; Ίσως όχι ακόμα, αλλά αυτές τις ποικιλίες τις έχει ξαναφέρει στο προσκήνιο ένα οινοποιείο από την Πάφο, το Βουνί Παναγιά, που είναι και το μοναδικό κυπριακό οινοποιείο το οποίο καλλιεργεί αποκλειστικά γηγενείς κυπριακές ποικιλίες, δημιουργώντας μια σειρά οινικών πειραματισμών που αποτυπώνονται σε ελάχιστες φιάλες.

Αυτό που έχω βάλει στο μάτι να δοκιμάσω είναι το κρασί Περβολάρης από την ποικιλία Μαύρο που, όπως διαβάζω, είναι διαχρονικά η πιο πολυφυτεμένη, που όμως σπάνια οινοποιείται για την παραγωγή ποιοτικών κρασιών – εδώ έχει μια διαφορετική προσέγγιση. Αιωνόβιοι ορεινοί αυτόρριζοι κυπελλοειδείς αμπελώνες δίνουν μια φανταστική έκφραση της ποικιλίας με έμφαση στο κόκκινο φρούτο, στη φρεσκάδα και στις γλυκές, μαλακές τανίνες. Η ετικέτα, όπως και όλες της σειράς των μικροοινοποιήσεων, είναι μοναδική.

@vounipanagia, Μr. Vertigo, πλ. Φιλικής Εταιρείας 15, 210 7250862

«Τα πάντα ήταν μαύρα πριν από το Μαρακές», συνήθιζε να λέει ο Ιβ-Σεν Λοράν. «Αυτή η πόλη μού δίδαξε το χρώμα, αγκάλιασα το φως της, το αυθάδικο ύφος της». Και είναι γεγονός ότι από την εποχή των ’60s, που πήγε ως ενήλικας για πρώτη φορά στο Μαρόκο, αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης όχι μόνο δεν το ξέχασε ποτέ αλλά μπόλιασε την τέχνη του με τα χρώματα, τα μοτίβα και την παράδοση της Βόρειας Αφρικής. Έφτιαξε επίσης εδώ μερικά σπουδαία σπίτια. Ένα από αυτά, η περίφημη Villa Mabruka στην Ταγγέρη, μεταμορφώθηκε σε ξενοδοχείο από τα χέρια του Jasper Conran και άνοιξε ξανά τις πόρτες του στο κοινό. Με θέα το στενό του Γιβραλτάρ και τον Ατλαντικό Ωκεανό, το σπίτι ενσαρκώνει την ουσία της μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του 1940 σε συνδυασμό με το παραδοσιακό μαροκινό ντιζάιν. Δώδεκα δωμάτια διακοσμημένα διαφορετικά, πισίνες κρυμμένες μέσα στους καταπράσινους κήπους, ζωγραφισμένα δωμάτια, απόλυτη αφοσίωση στην ηρεμία και στην απομόνωση. Εδώ θέλουμε να βρεθούμε, έστω και στο όνειρό μας, για λίγο!

villamabrouka.com