Η Χριστίνα Τσέβη γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα, σπούδασε στην ΑΚΤΟ, και από την εφηβεία της ακόμα σχεδίαζε αφίσες για συναυλίες.
Έχοντας δουλέψει ως εικονογράφος σε δημιουργικά γραφεία και εκδοτικούς οίκους, τα τελευταία πέντε χρόνια η Χριστίνα δουλεύει μόνης της δημιουργώντας μερικά από τα πιο τρυφερά μελαγχολικά illustrations που έχουμε δει, με κύριο πρωταγωνιστή της το αστικό τοπίο.
Παραπάνω από συχνά έργα της διακρίνονται ως posters of the week στο διεθνές gigposters.com, ενώ πρόσφατα σχεδίασε και το εντυπωσιακό comic-like εξώφυλλο των Καλιφορνέζων "The Power Cords".
Ρίχνουμε μια ματιά στη δουλειά της, ενώ συγχρόνως της ζητήσαμε να μας μιλήσει λίγο γι' αυτή.
Οι εικονογραφήσεις μου είναι ένα κράμα αρνητικών και θετικών συναισθημάτων, και σίγουρα σ' αυτές ξεχωρίζει μια διάθεση απομόνωσης και μελαγχολίας. Παρ' όλα αυτά, δεν πιστεύω ότι το αποτέλεσμα είναι απαισιόδοξο.
Μάλλον το αντίθετο.
Τις περισσότερες φορές το περιβάλλον στις δουλειές μου απέχει πολύ από αυτό που θα λέγαμε ειδυλλιακό, θέλω όμως να πιστεύω ότι υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη ομορφιά σε αυτό.
Επικρατεί συχνά η λανθασμένη άποψη ότι αν δουλεύεις ψηφιακά δημιουργείς πατώντας απλά μερικά κουμπάκια.
Προσωπικά αντιμετωπίζω την γραφίδα και τον υπολογιστή μου ακριβώς όπως αντιμετωπίζω το χαρτί, και τις νερομπογιές.
Είναι όλα εργαλεία στην φαρέτρα μου.
Τα περισσότερα πράγματα που βλέπω, βιώνω, κι αισθάνομαι μπορεί να σταθούν αφορμή για κάποια εικονογράφηση, ενώ μεγάλη έμπνευση αποτελούν συνήθως και δημιουργίες άλλων, μουσικές, ταινίες, βιβλία, κτλ
Αν με βασανίζει κάτι σχεδιάζω καθημερινά. Αν όμως περνάω υπέροχα δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη της δημιουργίας. Η επιθυμία σίγουρα, όχι όμως η ανάγκη.
Λατρεύω τα gig posters, γενικά.
Η ιστορία της τέχνης δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τα ψυχεδελικά πόστερ της δεκαετίας του '60.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από τις αφίσες μου αυτή θα ήταν το δεύτερο πόστερ που έφτιαξα για τους Obits, μια μπάντα που αγαπώ ιδιαίτερα.
Έχω κόλλημα με την μουσική των 90s, ίσως επειδή τότε μεγάλωσα. Αγαπώ ιδιαίτερα τους Εlbow, dEUS, Nine Inch Nails,
Radiohead, Morphine, Cure, Led Zeppelin, Butthole Surfers, Fugazi, και πολλούς άλλους.
Μικρή έφτιαχνα κόμικ όλη την ώρα. Πλέον περιορίζομαι στο να λέω τις ιστορίες μου με μία εικόνα, μιας και δεν έχω καθόλου ταλέντο στη συγγραφή. Φυσικά δεν αποκλείω να το κάνω στο μέλλον, αν έχω ένα καταπληκτικό κείμενο στα χέρια μου.
Χριστίνα, τι είναι αυτό που σου αρέσει στην Αθήνα, και τι δεν αντέχεις σήμερα στην πόλη;
Λατρεύω το γεγονός ότι η Αθήνα είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις.
Πάντα αισθάνομαι δέος μπροστά στη θέα της Ακρόπολης ή του ναού του Ηφαίστου, και δεν με απασχολεί καν το κλισέ αυτής της δήλωσης.
Αγαπώ τους λόφους και τα βουνά της, τα όμορφα/άσχημα σπίτια. Βέβαια, αν δεν υπήρχαν τόσοι αγενείς άνθρωποι που δυσκολεύουν την καθημερινότητά μου θα ήταν όλα καλύτερα.
Όχι πως αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της πόλης, απλά θεωρώ πως η παιδεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εικόνα και τη λειτουργικότητα μιας πόλης.
Αν προσπαθούσαμε όλοι να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι, πιστεύω πως θα άλλαζε μαζί με μας και η Αθήνα.
_______________________
σχόλια