25 χειμερινές εκδρομές σε όλη την Ελλάδα

Από την υπερπαραγωγή χλωρίδας και πανίδας της κοιλάδας της Βάλια Κάλντα μέχρι τα καταπράσινα λιβάδια που περιβάλλουν τα γαλάζια νερά της Λίμνης Αώου, η μαγεία της Πίνδου ξεδιπλώνει όλο της το μεγαλείο σε ένα θέαμα αστείρευτης ομορφιάς. Η Λίμνη Πηγών Αώου βρίσκεται στην καρδιά της Πίνδου και θεωρείται ένας τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Μια παρέμβαση του ανθρώπου που δημιούργησε ένα πανέμορφο τοπίο. Περπατώντας στις απλωτές όχθες μπορούμε να αντικρίσουμε τις λιμνούλες αλλά και τα ρυάκια που δημιουργούνται, καθώς επίσης και τα καταπράσινα σαν φιόρδ νησάκια που βάζουν μια διαφορετική πινελιά σε έναν πίνακα ζαλιστικής ομορφιάς. Αφήνοντας πίσω τη Λίμνη Αώου σε μια διαδρομή που περνάει από την παραμυθένια Λίμνη με τα Νούφαρα (λίμνη Ζόρικα), φτάνουμε σε ένα υπερθέαμα που μας δημιουργεί δέος. Η Βάλια Κάλντα βρίσκεται στον Εθνικό Δρυμό της Πίνδου και σημαίνει «ζεστή κοιλάδα», καθώς περιβάλλεται από ψηλά βουνά που δημιουργούν συνθήκες άπνοιας στην περιοχή. Ο επίγειος αυτός παράδεισος προσφέρει μοναδικές πεζοπορικές διαδρομές ανάμεσα σε κωνοφόρα πανύψηλα δέντρα που συμπληρώνουν ένα επιβλητικό τοπίο πλημμυρισμένο από μια πανδαισία χρωμάτων. Τα τόπια της Πίνδου είναι για εμάς από τα πιο προικισμένα που έχουμε στη χώρα μας και ένας προορισμός που όσες φορές κι αν τον έχουμε επιλέξει μας γεμίζει, μας ηρεμεί και νιώθουμε ευγνώμονες για το μεγαλείο της φύσης που κρύβει μέσα του.

farawayfarers (Κωνσταντίνος Παππάς, Μαριτίνα Λασκαρίδου)

Στην άκρη του ορίζοντα μεγάλα κεκλιμένα υψίπεδα με χαλκόχρωμα δάση γεμάτα χειμωνιάτικες οξιές. Μπροστά τους ένα κυματιστό οροπέδιο από καστανιές που διασχίζαμε ώρες∙ μέσα στα κύματά του τα μικρά και πέτρινα Καστανοχώρια του Βοΐου. Στο τέλος του δρόμου το υψόμετρο και το όνομα του χωριού που ακουμπούσε στα πανύψηλα βράχια το διαβάσαμε σε μια βαμμένη με το χέρι πινακίδα: έγραφε «Δραγασιά υψ. 972μ». Μια άλλη πινακίδα έδειχνε σαν βέλος προς τους περίεργους βραχώδεις όγκους, αναγράφοντας και το όνομά τους, «Όντρια». Σε κάποια μικρά πλατώματα στους τσιμεντένιους δρόμους της Δραγασιάς βρήκαμε χτιστές βρύσες με παγωμένα νερά και ονόματα σχεδόν μαγικά, που έμοιαζαν λες και βγήκαν από θρύλους, όχι απλώς από υπόγειες πηγές. Τα κάστανα, που γι’ αυτά ταξιδεύαμε ώρες, στις αγκαθένιες σαν μεγάλα καλάθια φωλιές τους στις αυλές των σπιτιών. Δεν αργήσαμε να γνωριστούμε με τον Γιώργο και να μας βάλει στο σπίτι του. Σπίτι είναι το μαγερειό: μια μασίνα που καίει ξύλα, τα άγρια κάστανα πάνω στα πυρωμένα μαντέμια της και ο φούρνος να ψήνει ψωμί, άρωμα από φωτιά και προζύμι που φτάνει τα βάθη της μνήμης του ανθρώπου. Ξεφλούδιζα τα ψημένα κάστανα, ενώ ο Γιώργος γέμιζε τσίπουρο τα ποτήρια μας. Κουβεντιάζαμε για τους χειμώνες στα βουνά και για τα χιόνια. Το ψωμί και τα κάστανα έλεγαν με τη γεύση τους μια δική τους ιστορία που την ακούγαμε αδυνατώντας να την κατανοήσουμε. Στις κουβέντες του Γιώργου για τα Όντρια τον ακολουθήσαμε σε μία από τις σπηλιές των βράχων, στο ξωκλήσι του Αϊ-Μηνά. Από μια σχισμή του βράχου, όλο το οροπέδιο μπροστά μας. Το περίγραμμά της ίδιο με τα μάτια της κοπέλας που οι αφηγήσεις της, δυο μέρες πριν, μας ’φέραν στα Καστανοχώρια.

Ιορδάνης Τσενεκλίδης - Nomade et Sauvage

Αν δεν έχεις πάει ποτέ, δεν το ξέρεις, αλλά τα νησιά είναι και χειμερινός προορισμός. Είναι ένα μυστικό που κρατάμε εμείς οι νησιώτες. Αν τα καταφέρεις να φτάσεις στην Ανάφη τον χειμώνα, θα δεις ένα τοπίο μαγικό. Άσε αυτά που ξέρεις για το καλοκαίρι. Κι αν σε πρώτη φάση σού φανεί ότι το νησί είναι άδειο, δεν ισχύει. Δεν θα χρειαστεί να μας πεις ποιος είσαι, εμείς ξέρουμε από πού έρχεσαι και πότε θα φύγεις, αν φύγεις. Θα φτάσει η μέρα που θα συνειδητοποιήσεις ότι ήδη βρίσκεσαι εδώ μήνες (αν και είναι μόνο λίγες μέρες) και κάπως θα εύχεσαι το πλοίο να μην περάσει ‒ εύκολα συμβαίνει αυτό. Για όλους αυτούς τους λόγους θα πρέπει να επισκεφτείς την Ανάφη τον χειμώνα∙ για να ακούς τις κουβέντες μας στο καφενείο Κουρσάρος∙ για να πάρεις κάτι νόστιμο από τον φούρνο∙ για να φας στο Ακρογιάλι, στο λιμάνι, ή στο Στέκι, στη Χώρα∙ για να περπατήσεις στα μονοπάτια. Στην Ανάφη, το καλοκαίρι, όλοι λένε ότι έρχονται για να νιώσουν ελεύθεροι. Αλλά η ελευθερία δεν είναι (μόνο) να μη βάζεις μαγιό ή να χορεύεις μέχρι το πρωί. Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις την ελευθερία τού να μην κάνεις απολύτως τίποτα; Αυτή τη μεγάλη ευκαιρία σού προσφέρει η Ανάφη τον χειμώνα.

Nicoletta Barbata, φωτογράφος, blogger στο «One Quarter Greek»

Στη σκιά των Λευκών Ορέων, ο Αποκόρωνας κρύβει ένα πλέγμα καταπληκτικών παλιών πεζοπορικών μονοπατιών που είναι ιδανικά για χειμερινές εξορμήσεις. Όποιος τα περπατήσει, είναι σίγουρο πως θα ζήσει μια αυθεντική εμπειρία. Η εξερεύνησή μου ξεκίνησε από τον συγκλονιστικό Αρχαιολογικό Χώρο της Αρχαίας Απτέρας. Από εκεί βρέθηκα να περπατάω στα χνάρια Μινωιτών, και μάλιστα να αγγίζω μια ελιά τριών χιλιάδων ετών. Πέρασα από τους Κούμους και τα Μιτάτα των Λευκών Ορέων, τα οποία μαρτυρούσαν τον μόχθο των παλιών, την άοκνη συνεργασία με τη φύση αλλά και την προσπάθεια προστασίας από αυτή. Περπάτησα κατά μήκος ποταμών με πηγές που αναβλύζουν μέσα σε λίμνες με γαλαζοπράσινα χρώματα στα οποία καθρεφτίζονται τα αγέρωχα Λευκά Όρη. Διέσχισα μέσα σε ομιχλώδες τοπίο κυπαρισσώνες με πετρόχτιστα καλντερίμια, μέρη που θα στοιχημάτιζα ότι το βράδυ κυκλοφορούν ξωτικά. Σταμάτησα σε όλους τους οικισμούς, συνάντησα ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους, γεύτηκα την εξαιρετική τοπική κουζίνα και θαύμασα την αρχιτεκτονική που σε πολλά από αυτά τα χωριά έχει μείνει ακόμη άθικτη. Σε όλες τις αναζητήσεις είχα τη χαρά να περπατήσω μαζί με τον Δημήτρη Μιχελογιάννη που εμπνεύστηκε και υλοποίησε όλο αυτό το εγχείρημα με τα μονοπάτια και τις πεζοπορικές διαδρομές του Δικτύου Chania Trails, ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε πως, παρόλο που είναι γέννημα-θρέμμα Αποκορωνιώτης, μέχρι να περπατήσει τα μονοπάτια τον Αποκόρωνα δεν τον είχε γνωρίσει πραγματικά.

Δωρεάν offline χάρτες των μονοπατιών θα βρείτε εδώ.

Φοίβος Τσαραβόπουλος - Paths of Greece

Όπως μου είπε πρόσφατα μία από τις σομελιέ της Αθήνας, «είναι άλλο απλώς να πίνεις κάτι και άλλο να επισκέπτεσαι τον τόπο όπου παράγεται, να ακουμπάς το έδαφος από το οποίο προέκυψε». Κι αυτό δεν είναι υπερβολή αλλά μια αλήθεια που μπορεί κανείς να διαπιστώσει εύκολα μόλις επισκεφθεί ένα οινοποιείο του οποίου έχει δοκιμάσει και απολαύσει δουλειές. Ειδικά αν αυτό είναι μικρό και οικογενειακό, θα ακούσετε ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται σε άμεση επαφή με το αμπέλι τους, θα διαπιστώσετε όχι μόνο ότι κάποιοι εμφιαλώνουν απλώς ένα προϊόν αλλά και το πάθος τους γι’ αυτό. Και ενώ σας βάζουν το κρασί τους στο ποτήρι σας, θα το εκτιμήσετε αλλιώς. Μία από τις πλούσιες πατρίδες του κόκκινου κρασιού στον Βορρά, η Γουμένισσα, είναι η ιδανική εκδρομή που μπορείτε να οργανώσετε τη φορά που θα επιλέξετε να περάσετε ακόμα ένα τριήμερο στη Θεσσαλονίκη. Μόλις μία ώρα μακριά, αυτή η γραφική κωμόπολη του νομού Κιλκίς έχει χτιστεί στους πρόποδες του Πάικου και βγάζει κρασί εδώ και αιώνες. Κάποια στιγμή διέθετε περισσότερα από χίλια πατητήρια, μέχρι το 1918 καλλιεργούνταν περισσότερα από 11.000 στρέμματα αμπελώνων. Έπειτα ήρθε η φυλλοξήρα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’20 οι πρόσφυγες της Aνατολικής Ρωμυλίας αναζωπύρωσαν την αμπελοκαλλιέργεια της περιοχής. Παλιά, μικρά και νέα μεγάλα αμπελοτόπια απλώνονται ανάμεσα σε κεράσια και καλλιέργειες σιτηρών. Θα γευτείτε ΠΟΠ Γουμένισσες, φτιαγμένες από Ξινόμαυρο και τη σπάνια ποικιλία της Νεγκόσκας, θα δείτε και τη μονοποικιλιακή πλευρά τους, θα βρείτε Ασύρτικο πέρα από αυτό της Σαντορίνης, θα απολαύσετε μερικά από τα πιο ισορροπημένα και δουλεμένα φυσικά κρασιά που παράγονται αυτήν τη στιγμή από τη Χλόη Χατζηβαρύτη. Αναζητήστε τα επισκέψιμα οινοποιεία για να δείτε ποιο ταιριάζει στην παλέτα σας ‒ εκτός από αυτό της οικογένειας Χατζηβαρύτη σας προτείνω και αυτό των αδελφών Τάτση.

Ζωή Παρασίδη

Η διαδρομή από το χωριό προς τη Μονή, την Κυρά της Ρούμελης, ου είναι σκαρφαλωμένη στα βράχια σε ένα συγκλονιστικό τοπίο, είναι από τις πιο όμορφες της ευρωπαϊκής ηπείρου, τόσο εντυπωσιακή όσο ο δρόμος προς το Αμάλφι. Κι είναι μια διαδρομή που πρέπει να την κάνεις με χαμηλή ταχύτητα, για να μη χάσεις τον σκαμμένο βράχο που μοιάζει να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, σε ένα σημείο που αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της Ευρυτανίας. Τον χειμώνα το τοπίο γίνεται απίστευτα άγριο.

M. Hulot

Nησί στην Ελλάδα σημαίνει ήλιος, θάλασσα, διακοπές, καλοκαίρι, γενικά καμία σχέση με χειμερινό προορισμό. Κι όμως, αν ξεπεράσεις αυτήν τη στερεοτυπική λογική, σκεφτείς λίγο πρωτότυπα και εναλλακτικά, κι αν παρακάμψεις τις πολλές πιθανότητες που έχεις να ταξιδέψεις με πλοίο σε κακό καιρό ‒προσωπικά, ποτέ δεν με ενόχλησε‒, μάλλον θα ανταμειφθείς, γιατί ένα νησί τον χειμώνα σού αποκαλύπτεται πολύ διαφορετικά. Χωρίς τουρίστες, τη γνώριμη ρουτίνα «πρωινό - sightseeing (αν το προσφέρει το νησί) - λιώσιμο στην παραλία - φαγητό - ποτό», τις μυρωδιές από ψάρι και αντηλιακό, σχηματίζεται μια άλλη πραγματικότητα που αφήνει περισσότερο χώρο στη φαντασία. Κάπως έτσι είδα τα Κύθηρα, μέσα Φλεβάρη, πριν από αρκετά χρόνια, και δεν απογοητεύτηκα. Αντίθετα, κατάλαβα πώς μια παραλία μπορεί να είναι όμορφη ακόμα και όταν δεν υπάρχει ψυχή, οι ταβέρνες είναι κλειστές, ο βοριάς φυσάει απειλητικά, αλλά ο ήλιος, πάντα γενναιόδωρος, δίνει μια άλλη προοπτική σε ό,τι θεωρούσες ως τότε γνώριμο και συνηθισμένο∙ οι παραλίες, π.χ. στο Καλαδί και στον Αβλέμονα, το μονοπάτι με τα απολιθωμένα κοχύλια στα Μητάτα, το κάστρο της Χώρας, ιδωμένα αλλιώς, χειμωνιάτικα. Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα ήταν οι καταρράκτες στον Μυλοπόταμο, με τη σχεδόν τροπική βλάστηση και τα όμορφα γεφυράκια, ένας μικρός παράδεισος από το πουθενά ‒ για κάποιον λόγο αποσυντονίστηκα, ξέχασα ότι βρισκόμουν σε νησί. Εννοείται ότι εκτός σεζόν οι επιλογές για φαγητό και διασκέδαση είναι περιορισμένες, αλλά δεν πειράζει και τόσο, αυτά τα έχεις καθημερινά δίπλα σου, σε αυτές τις εξορμήσεις αναζητάς κυρίως την επαφή με τη φύση, την ηρεμία, την αποτοξίνωση. Ένας καφές και ένα παραδοσιακό γλυκό σε μια καφετέρια στο Καψάλι Κυριακή μεσημέρι, με ψιλόβροχο και πραγματικά απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα ‒ζήτημα να πέρασαν τρεις-τέσσερις άνθρωποι‒ με ξεπροβόδισαν στο μεταμεσονύχτιο ταξίδι της επιστροφής στον Πειραιά.

Μαρία Δρουκοπούλου

Τον χειμώνα στις Πρέσπες είναι ήρεμα. Σίγουρα δεν πρόκειται για τον πιο ζωντανό προορισμό αυτή την εποχή, όμως το τοπίο έχει μια ιδιαίτερη αγριάδα που σε παρασέρνει. Εάν φτάσεις αργά το απόγευμα στο χωριό του Αγίου Γερμανού, επικρατεί απόλυτη σιωπή. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τις σόμπες ξεχωρίζει, δύο ταβέρνες μόνο κρατούν τον σφυγμό της περιοχής. Βαδίζοντας στους δρόμους πατάς σε ξεραμένα φύλλα και παρατηρείς βυζαντινά απομεινάρια τριγύρω. Όταν σκοτεινιάζει δεν κυκλοφορεί άνθρωπος έξω. Στα βουνά της περιοχής των Πρεσπών οι κάτοικοι μοιάζουν αποκομμένοι. Το πρωί το τοπίο κάπως αλλάζει. Η εικόνα της φύσης πάντα ομορφαίνει και στις λίμνες που είναι κοντά οργανώνονται διάφορες δραστηριότητες, όμως η ερημιά είναι πάντα εκεί. Όπως και η ομίχλη, που τυλίγει μια ιδιαίτερη περιοχή που δεν περιλαμβάνεται απαραίτητα στους τυπικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς του χειμώνα.

Γιώργος Ψωμιάδης

Στα στενά του Παλιού Παντελεήμονα Πιερίας, του χωριού που χτίστηκε στους πρόποδες του βορειοανατολικού Ολύμπου στις αρχές του 14ου αιώνα, υπάρχουν ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι τον χειμώνα. Η τοποθεσία όμως είναι ιδανική για επισκέπτες. Κοντά στη Θεσσαλονίκη, στην Κατερίνη και στη Λάρισα, πάνω από το κάστρο του Πλαταμώνα, μπορεί κανείς να βρει τα μικρά πέτρινα σπιτάκια που είναι χτισμένα πάνω στο βουνό. Εάν τα κοιτάξει κανείς από μακριά έχει την εντύπωση πως μοιάζουν κρεμασμένα σε γκρεμούς, στη μέση του πουθενά. Το ζωσμένο από τη φύση ορεινό χωριό έχει όλα όσα χρειάζεται ένας επισκέπτης: την κεντρική εκκλησία στην πλατεία του χωριού, τα μικρά μαγαζιά με γλυκό του κουταλιού και τοπικά βότανα, τα καλντερίμια που οδηγούν σε σκιερά μέρη, όπου ξεκουράζονται ήρεμα τα σκυλιά, και τις ταβέρνες του. Όλα συνθέτουν ένα αρμονικό χειμωνιάτικο τοπίο. Από την είσοδο στο χωριό, που προσφέρεται για να απολαύσει κανείς τη θέα της πεδιάδας κάτω από τον Όλυμπο, μέχρι και το «Έναστρον», την καφετέρια που είναι πάντα γεμάτη λόγω της ιδανικής τοποθεσίας της, οι επισκέπτες μοιάζουν να χάνονται στα στενά μέχρι να νυχτώσει και γυρίσουν σπίτια τους χορτάτοι από φαγητό και οξυγόνο.

Γιώργος Ψωμιάδης | (φωτ. Δημήτρης Τσίπας)

Δοξα-σμένος χειμερινός, κυρίως εκδρομικός προορισμός που καθώς είναι σχετικά κοντά στην Αθήνα (174 χλμ.) προσφέρεται και για μονοήμερη εκδρομή. Η Δόξα είναι μια τεχνητή λίμνη με κρυστάλλινα νερά σε υψόμετρο 900 μέτρα στον Φενεό Κορινθίας, χωμένη ανάμεσα σε δασωμένα, καταπράσινα βουνά (για την ακρίβεια, βρίσκεται στις υπώρειες της οροσειράς του Χελμού). Δημιουργήθηκε χάρη σε ένα φράγμα που κατασκευάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και έγινε έκτοτε πόλος έλξης επισκεπτών, καθώς προσφέρεται για ρεμβασμό, πεζοπορία, τζόκινγκ, ορεινό ποδήλατο, ψάρεμα και άλλα υπαίθρια σπορ και δραστηριότητες. Λόγω του ιδιαίτερου φυσικού κάλλους της, η περιοχή έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura. Τα γειτονικά χωριά Καλύβια, Πανόραμα, Μεσινό, Γκούρα, όπως και η παρακείμενη Μονή Αγίου Γεωργίου, χτισμένη τον 17ο αιώνα, προσφέρονται επίσης για εξορμήσεις, ενώ κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου, τοπόσημο της λίμνης που συνδέεται με την ξηρά με μια στενή λωρίδα γης, βρίσκεις και «πάγκο» με τοπικά προϊόντα.

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Αισθάνεται κανείς πως ενώ βρίσκεται στο Λεωνίδιο τον χειμώνα έχει όλα όσα χρειάζεται. Η αίσθηση του επιβλητικού κοκκινόβραχου που υψώνεται 200 μέτρα πάνω από το χωριό και μαγνητίζει τα βλέμματα σε βάζει αμέσως στο κλίμα της αναρρίχησης. Οι κάτοικοι, πάντα χαμογελαστοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Και αν θες να αφήσεις το βλέμμα σου να χαθεί, η θάλασσα βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Τα βράχια είναι πάρα πολλά και απλώνονται από τη θάλασσα μέχρι τον Πάρνωνα, πολλά από αυτά έχουν τέτοιο προσανατολισμό που αφήνει το ήλιο να τα ζεσταίνει. Η θέρμη τους κάνει τους αναρριχητές να ευχαριστιούνται κάθε στιγμή ακόμα και τον χειμώνα. Στα βράχια του Λεωνιδίου αυτόματα αισθάνεσαι να ανοίγει η καρδιά σου και αμέσως θες και συ να γίνεις κομμάτι όλης αυτής της φυσικής ομορφιάς.

Κώστας Γραφανάκης, αναρριχητής, γυμναστής, climbing instructor

Αν φτάσεις μέχρι τη Νάξο, είναι μια ευκαιρία να πας για λίγες μέρες και στη γειτονική Σχοινούσα. Εξαρτάται, βέβαια, τι θέλεις από ένα νησί τον χειμώνα. Αν θέλεις χιόνια και πολύ κρύο, μάλλον θα απογοητευτείς. Στη Σχοινούσα έχει συνήθως ήλιο και καλοκαιρία. Το απόγευμα, που πέφτει η θερμοκρασία, καταλαβαίνεις ότι είσαι σε νησί. Η υγρασία είναι διαπεραστική ‒ ευκαιρία για μάζωξη σε κάποιο σπίτι ή σε ένα από τα καφέ του νησιού. Στη Σχοινούσα μπορείς να απολαύσεις ωραίους περιπάτους, μαγικές ανατολές και υπέροχα ηλιοβασιλέματα, ειδικά σε μια μη τουριστική περίοδο, οπότε η φύση έχει αφεθεί σε μια σχετική ησυχία. Μπορείς να ακολουθήσεις τους ντόπιους και να μαζέψεις βότανα που ευδοκιμούν στο νησί και το γεμίζουν μυρωδιές. Το βράδυ θα πας στο λιμάνι να τους δεις να καλαμαρεύουν. Ο πολιτιστικός σύλλογος κατά καιρούς διοργανώνει διάφορα εργαστήρια κεραμικής, μαθήματα παραδοσιακής κουζίνας, ζωγραφικής. Μπορείς να δανειστείς ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη που πρόσφατα άνοιξε. Τελευταία γίνονται προσπάθειες από νέα παιδιά που μένουν στο νησί και δραστηριοποιούνται στον τουρισμό, όπως η Δέσποινα και ο Ηλίας, που αποφάσισαν να ξαναδώσουν ζωή στο παλιότερο καφενείο που τόσα χρόνια έμενε κλειστό τον χειμώνα. Μπορείς, επίσης, να φας στο Beeraki ή να πιεις το ποτάκι σου δίπλα στο τζάκι. Στη Μεσσαριά μπορείς να φας στο Χάραμα. Για καφέ και γλυκό στη Χαρά ή στο Deli. Από τον Οκτώβρη και μετά μπορείς να μείνεις στο Χάραμα, στο Προβάλωμα, στο Ήδυλο και στο Αλώνι.

Δημήτρης Λαμπράκης

Η Λίμνη Κερκίνη είναι ένας υδάτινος παράδεισος που συμπεριλαμβάνεται στους κορυφαίους υδροβιότοπους της Ευρώπης. Ο παγωμένος αέρας που έρχεται από το όρος Μπέλλες, τα ομιχλώδη τοπία, οι χιονισμένες κορυφές των βουνών και η ανεκτίμητη αξία της φύσης, τα 320 είδη πτηνών, τα ροζ φλαμίνγκο αλλά και ο μεγαλύτερος πληθυσμός νεροβούβαλων στην Ελλάδα είναι μερικές από τις πλούσιες εμπειρίες που θα συναντήσεις σε αυτό το ιδιαίτερο τοπίο φυσικού κάλλους. Βρίσκεται στον νομό Σερρών, μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, και αποτελεί μία από τις πιο ελκυστικές επιλογές για εναλλακτικό τουρισμό. Στα γαλήνια νερά της έχεις τη δυνατότητα να θαυμάσεις την πλούσια πανίδα, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσετε τη λίμνη είναι να κάνετε βαρκάδα με τις παραδοσιακές «πλάβες». Στις παραλίμνιες διαδρομές μπορείτε να απολαύσετε πεζοπορικές διαδρομές, ποδηλατάδες αλλά και περιηγήσεις με άλογα. Φυσικά, στην τοπική γαστρονομία κυριαρχούν το κρέας, το γάλα και το γιαούρτι από βούβαλο, τα οποία αποτελούν ιδανικά superfoods, αλλά και τα ποταμίσια ψάρια. Μια εξαιρετική επιλογή για φαγητό είναι η ταβέρνα Όαση στο χωριό Νέο Πετρίτσι, όπου τρώτε μέσα στα πλατάνια και ακούτε τον ποταμό Σουλτανίτσα που διασχίζει το χωριό. Τέλος, υπάρχουν πολλές αξιόλογες οικοτουριστικές μονάδες, όπως το ξενοδοχείο Έπαυλις, αλλά και ξενώνες, προκειμένου να ευχαριστηθείτε τη διαμονή σε αυτόν τον υπέροχο τόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κορυφαίος σκηνοθέτης, Θόδωρος Αγγελόπουλος την επέλεξε ως σκηνικό για την ταινία του «Το λιβάδι που δακρύζει».

Γιάννης Πανταζόπουλος

Στη Ρόδο οι ντόπιοι αγαπάνε τον χειμώνα για δύο λόγους: επειδή το νησί (και ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων του) «ξεκουράζεται» από τη θερινή κοσμοσυρροή και επειδή το κλίμα είναι γλυκό, τόσο όσο ψυχρό, για να ξεχνούν τη ζέστη που προηγήθηκε, και θα ακολουθήσει. Στις λίγες μέρες βαρυχειμωνιάς που βιώνει το νησί κάθε χρόνο συρρέουν στα ορεινά του, στα μοναδικά σημεία που μπορούν να πιάσουν, σπάνια, λίγο χιόνι. Η διαδρομή από την πόλη περνά είτε από τον Απόλλωνα είτε από την Ελεούσα, δυο χωριά με εξαιρετικές επιλογές για φαγητό: κλασική κρεατοφαγία, ταβέρνες που κρατάνε χρόνια σταθερά καλή την ποιότητά τους, αλλά και πιο δημιουργικές προτάσεις σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο ξακουστό και εκτός νησιού εστιατόριο-μαγειροτεχνείο «Παράγκα». Εκεί μπορεί κανείς να δοκιμάσει μικρά αριστουργήματα όπως το ελληνικό χούμους με σκόρδο, το μυζηθρί σε φύλλο με γλυκό σταφύλι και το πιο μαλακό και αργοψημένο αρνάκι που μπορεί να φανταστεί. Μετά το φαγητό, οι περισσότεροι ανηφορίζουν προς την περιοχή του Προφήτη Ηλία, όπου λειτουργούν και οι παιδικές κατασκηνώσεις. Εκεί δεσπόζει το εμβληματικό για το νησί ξενοδοχείο Έλαφος που λειτουργεί από το 1929 και έχει διατηρήσει τόσο εξωτερικά όσο και στο εσωτερικό του την παραδοσιακή ιταλική αρχιτεκτονική. Πολλοί το προτιμούν για καφέ, αυτοί που θα παραμείνουν ωστόσο για weekend ή περισσότερες μέρες θα χαλαρώσουν μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό δάσος που διαθέτει πολλά μονοπάτια, ιδανικά για πεζοπορία.

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Μόλις δύο ώρες με το αυτοκίνητο από την Αθήνα χρειάζονται για να βρεθεί κανείς μέσα στο συγκλονιστικό δελφικό τοπίο και τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών που βρίσκεται στους πρόποδες του Παρνασσού. Είναι γνωστό ότι το μέρος θεωρούνταν ο ομφαλός της γης από τους αρχαίους Έλληνες και ότι είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με την Πυθία. Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών, χαρακτηρισμένος ως μνημείο της UNESCO από το 1972, είναι ο διασημότερος της Ελλάδας μετά την Ακρόπολη της Αθήνας και αυτή η εποχή είναι ίσως η καταλληλότερη να τον επισκεφτεί κανείς αν θέλει να αποφύγει τον συνωστισμό των τουριστών που καταφθάνουν κατά εκατοντάδες με τα πούλμαν τους ανοιξιάτικους και τους καλοκαιρινούς μήνες. Μην φοβηθείτε αν ο καιρός είναι συννεφιασμένος διότι, πιστέψτε με, το τοπίο δείχνει ακόμα ακόμα πιο δραματικό μέσα στη μουντάδα του χειμώνα. Αφιερώστε στο πιο ξακουστό μαντείο του αρχαίου κόσμου τον χρόνο που του αξίζει. Υπολογίστε τουλάχιστον ένα τρίωρο για τη βόλτα σας μέσα στον αρχαιολογικό χώρο αλλά και στο Αρχαιολογικό Μουσείο που αφηγείται την ιστορία του φημισμένου δελφικού ιερού στην πορεία των αιώνων. Πριν φύγετε, μην παραλείψετε να κάνετε μια στάση στο Μουσείο των Δελφικών Εορτών που στεγάζεται στο σπίτι του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού, το οποίο αποτελεί πλέον ιδιοκτησία του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Το σπίτι είχε κατασκευαστεί το 1927, δυτικά των Δελφών, δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο και με θέα τον Παρνασσό, τους Δελφούς και την κοιλάδα της Άμφισσας. Οι Δελφικές Εορτές διοργανώθηκαν για πρώτη φορά το 1927 με πρωτοβουλία του μεγάλου μας λογοτέχνη Άγγελου Σικελιανού και της Αμερικανίδας συζύγου του Εύας Πάλμερ-Σικελιανού, κάνοντας πραγματικότητα τo όραμα της Δελφικής Ιδέας και υπενθυμίζοντας σε όλους ότι οι Δελφοί είναι ο ομφαλός της γης. Στον δρόμο της επιστροφής περάστε από το διατηρητέο χωριό Χρισσό της Άμφισσας με τα πέτρινα σπίτια και τα νεοκλασικά του 19ου αιώνα και ανταμείψτε τον εαυτό σας με ένα γεύμα στις όμορφες ταβέρνες του χωριού.

Μερόπη Κοκκίνη

Στις πλαγιές της νότιας Πίνδου, σε υψόμετρο 1.150 μέτρων και περιστοιχισμένη από επιβλητικούς ορεινούς όγκους βρίσκεται η Κρανιά Ασπροποτάμου, ένα βλάχικο ορεινό χωριό του νομού Τρικάλων. Κυριολεκτικά «κρυμμένη» από πυκνά δάση ελάτης και οξιάς, προσφέρει στους επισκέπτες ένα τοπίο μαγικό. Το φθινόπωρο, το μεικτό δάσος είναι σαν να ζωντανεύει και ανάμεσα στο βαθύ πράσινο των ελάτων ξεπροβάλλουν τούφες-τούφες οι οξιές οι οποίες παίρνουν το πιο ζωντανό πορτοκαλί χρώμα, χαρίζοντας στους επισκέπτες εικόνες που κόβουν την ανάσα. Τα βουνά που περιβάλλουν το χωριό δημιουργούν βαθιές τάφρους στη βάση των οποίων κυλά ο Κρανιώτικος, παραπόταμος του Ασπροποτάμου που αποτελεί παράλληλα μοναδικό βιότοπο της πέστροφας. Όταν φτάνεις στο σημείο αισθάνεσαι δέος από την αγριάδα των ελληνικών βουνών και παράλληλα ηρεμία και γαλήνη μέσα στο μεγαλείο της φύσης που παραμένει ακόμα παρθένα. Στην περιοχή υπάρχει ακόμα ο ναός του Τίμιου Σταυρού, κτισμένος περίπου το 1770, ο οποίος φέρει δώδεκα τρούλους.

Βίλμα Φραγκουλοπούλου, UX designer, nature Lover

Όταν φτάνεις στην Τσαγκαράδα, γίνεσαι ένα με τη φύση. Παλιά καλντερίμια, πυκνή βλάστηση, το κελάηδισμα των πουλιών, ο ήχος των νερών, η απουσία αυτοκινήτων, η απίστευτη παραδοσιακή αρχιτεκτονική, έχουν αναγάγει αυτόν τον προορισμό σε έναν από τους καλύτερους για όλες τις εποχές του χρόνου. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία του χωριού, θα δείτε τον εμβληματικό πλάτανο της Τσαγκαράδας, ένα από τα γηραιότερα δέντρα της Ελλάδας, αφού η ηλικία του ανέρχεται στα 1.000 χρόνια, ενώ η περίμετρος του κορμού του αγγίζει τα 15 μέτρα. Άγιος Στέφανος, Αγία Κυριακή, Αγία Παρασκευή, Ταξιάρχες: καθεμία από τις τέσσερις συνοικίες της Τσαγκαράδας είναι χτισμένη μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Πανέμορφα μονοπάτια, πέτρινα τοξωτά γεφύρια και άλλα αξιοθέατα, όπως το δημοτικό σχολείο και η εμπορική σχολή, είναι κάποιες από τις ομορφιές αυτού του ξεχωριστού χωριού του Πηλίου. Επίσης, διαθέτει μια ποικιλία από εξαιρετικά εστιατόρια, όπως ο Χαμένος Μονόκερος, τα Πέντε Φι, ο Ίταμος και ο Παράδεισος, ενώ μια ιδανική επιλογή για φιλοξενία είναι το Iris Guesthouse. Η Τσαγκαράδα συνδυάζει μαγευτικές διαδρομές στη φύση, ζεστή φιλοξενία και καλό φαγητό.

Γιάννης Πανταζόπουλος

Γενικότερα τον χειμώνα οι καλοκαιρινοί προορισμοί της Κρήτης είναι πολύ διαφορετικοί. Πόσο μάλλον η Γαύδος, που είναι μακριά από τον πολιτισμό. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που κάνει το μέρος και την ατμόσφαιρά διαφορετική είναι ότι έχει περισσότερη βλάστηση, κάνοντάς το πολύ πιο όμορφο. Δεν συναντάς σχεδόν καθόλου κόσμο, άρα οι διακοπές σου εκ των πραγμάτων είναι πιο ήρεμες, ενώ, καθώς δεν έχει καθόλου ζέστη, η διαβίωση είναι πιο εύκολη. Τέλος, λόγω της απουσίας των καλοκαιρινών ορδών τουριστών οι παραλίες είναι πιο καθαρές, που κατ’ εμέ είναι και το πιο σημαντικό. Προσωπικά, όποτε τύχει να πάω στη Γαύδο δεν μένω σε κατάλυμα, κάνω κάμπινγκ. Όμορφο όμως και οικονομικό μέρος για να μείνει κάποιος τη χειμερινή περίοδο, απ’ όσο ξέρω, είναι το Gavdos Princess που παραμένει ανοιχτό όλο τον χρόνο. Γενικότερα, τους χειμερινούς μήνες δύσκολα θα δεις ανθρώπους να κυκλοφορούν. Ως λάτρης του κάμπινγκ, πόσο μάλλον του χειμερινού, το μόνο που θα έλεγα σε όσους θέλουν να επισκεφθούν το νησί είναι να έχουν μαζί τους καλό χειμερινό εξοπλισμό, φαγητό, νερό και ορειβατικά παπούτσια, γιατί έχει απίστευτα μέρη τα οποία, μια και είσαι εκεί, οφείλεις να επισκεφθείς.

Θωμάς Νάθενας, motorcycle traveler

Ανάμεσα σε Καλαρρύτες, Μελλισουργούς, Κτιστάδες και Τζουμέρκα, εξήντα χιλιόμετρα έξω απ’ τα Γιάννενα, βρίσκεται ένα μικρό χωριό του οποίου ο πληθυσμός δεν ξεπερνά τους 1.500 κατοίκους. Είναι τα Πράμαντα, που στέκονται σε υψόμετρο 828 μέτρων, πολύ συχνά χιονισμένα και πάντα ήρεμα. Μια συστάδα σπιτιών μοιάζει να έχει ξεφυτρώσει ανάμεσα από τα δέντρα, δείγμα της καλής σχέσης με τη φύση που προσπαθούν να διατηρήσουν οι κάτοικοι σε αυτά τα μέρη. Στα καφενεία και τις ταβέρνες του χωριού θα βρεις παραδοσιακά φαγητά και γλυκά. Μπορείς να περπατήσεις, να θαυμάσεις τη φύση και τη διαφορετική μυρωδιά του αέρα. Μένεις είτε σε Αirbnb, είτε στο ξενοδοχείο Ορίζοντες, είτε στο Καταφύγιο Πραμάντων. Λίγο πιο έξω από τα Πράμαντα, στον δρόμο για τους Καλαρρύτες θα βρεις την εντυπωσιακή Μονή Κηπίνας, χτισμένη μέσα στην πλαγιά του βουνού ‒ μοιάζει σκαλισμένη από ένα θείο χέρι. Είναι προσβάσιμη στο κοινό και χρονολογείται από τον 13ο αιώνα τουλάχιστον.

Δημήτρης Λαμπράκης

Μοιάζει σαν να συνδυάζει κυριολεκτικά αμέτρητα γεωμορφολογικά τοπία τούτο το νησί, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά οι επισκέπτες που καταφτάνουν μαζικά το καλοκαίρι για να ξαπλώσουν στην κατακόκκινη παραλία του Ξι και να βουτήξουν στη θάλασσα από τις καταπράσινες πλαγιές του Φωκίου. Λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου πλούσια και εντυπωσιακή είναι η χειμερινή πτυχή της Κεφαλονιάς. Η βόλτα στον Εθνικό Δρυμό του Αίνου ανάμεσα στα πυκνά δάση της διάσημης μαύρης ελάτης της Κεφαλονιάς ‒ένα ελληνικό ενδημικό είδος δέντρου που ανακαλύφθηκε στο νησί το 1938 από τον Άγγλο J.W. Loudon‒ θα σας κάνει να αναρωτιέστε πώς στο καλό γίνεται ένας νησιωτικός προορισμός να σας μεταφέρει κατευθείαν στο κλίμα των Άλπεων. Από την άλλη, το γαλάζιο του Ιονίου εξακολουθεί να βρίσκεται παντού στον ορίζοντα, άγριο και πιο απόμακρο απ’ ό,τι το καλοκαίρι, καλώντας τον ταξιδιώτη να απολαύσει έναν περίπατο στην αμμουδιά του Μύρτου για να χαζέψει τα κύματα που μαίνονται. Το Αργοστόλι και το Ληξούρι παραμένουν ζωντανά όλο τον χρόνο, με χαριτωμένα μπαράκια και δεκάδες φιλόξενα εστιατόρια που προσφέρουν φρέσκο ψάρι και νόστιμους μεζέδες. Μακριά από την πολυκοσμία της τουριστικής σεζόν, η Κεφαλονιά του χειμώνα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά στη μαγική φυσική ομορφιά της.

Νίκος Ευσταθίου

Θεωρείται η πύλη του Ολύμπου. Τοποθετημένο δίπλα στην πόλη της Κατερίνης, ακριβώς στους πρόποδες του βουνού, το Λιτόχωρο είναι ένας προορισμός που συνδυάζει τα πάντα: συγκλονιστικά φυσικά τοπία, γαστρονομικές εκπλήξεις και μονοπάτια για τους πιο περιπετειώδεις επισκέπτες. Στον οικισμό που λέγεται ότι δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα ένας κεντρικός δρόμος ενώνει τις δύο πλευρές του∙ στα αριστερά οι ταβέρνες σε καλούν να δοκιμάσεις λιχουδιές, με τις σόμπες αναμμένες και τις καμινάδες να γεμίζουν την ατμόσφαιρα με τη μυρωδιά του ξύλου∙ στα δεξιά ένα πάρκο με μνημεία από την ιστορία του τόπου και μπροστά το χιονισμένο βουνό να σε καλωσορίζει. Το πιο μαγικό σημείο της περιοχής είναι το σημείο που οι ντόπιοι ονομάζουν «Λάκκο». Εκεί, ο Ενιπέας περνά ανάμεσα από τα δέντρα και ενώνεται ο ήχος του νερού με αυτόν των πουλιών στις φυλλωσιές. Περνώντας από μια μικρή γέφυρα, ο επισκέπτης φτάνει στα πέτρινα γραφικά καφέ της περιοχής που παλιότερα στέγαζε βυρσοδεψεία και αποστακτήρια τσίπουρου. Εάν συνεχίσει στο μονοπάτι μπορεί να χαθεί για λίγο από τον κόσμο και να θαυμάσει στο βάθος το μεγαλείο του βουνού σε σημεία απόκρυφα. Στην αριστερή πλευρά του μονοπατιού μερικοί βράχοι κρυμμένοι πίσω από τα δέντρα είναι το ιδανικό σημείο για όσους θέλουν να εξερευνήσουν κάτι διαφορετικό χωρίς να απομακρυνθούν. Στην επιστροφή, κατεβαίνοντας από την εθνική οδό, σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται η Πλάκα Λιτοχώρου. Εκεί το Cavo Dimo, το καφέ-μπαρ μπροστά στο κύμα, που κλέβει τις εντυπώσεις, έχει θαμώνες που το επισκέπτονται ανεξαρτήτως καιρού. Και αυτός είναι ο συνδυασμός που κάνει την Πιερία ξεχωριστή: ο ορεινός και ο παραθαλάσσιος κόσμος της που συνυπάρχουν σε τόσο κοντινή απόσταση.

Γιώργος Ψωμιάδης

Πάντα το έγραφα και το έλεγα: τα ελληνικά νησιά πρέπει να τα γνωρίσεις οπωσδήποτε και τον χειμώνα. Γιατί; Μα, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί μόνο τότε ανακαλύπτεις την αληθινή τους ψυχή. Tον χειμώνα η Τζια είναι σαφώς εσωστρεφής. Λίγος κόσμος κυκλοφορεί έξω μόλις πέσει ο ήλιος, ελάχιστα μαγαζιά εξάλλου μένουν ανοιχτά. Ο γραφικότατος οικισμός της Ιουλίδας τον χειμώνα είναι ιδιαίτερα σιωπηλός και γοητευτικός, η μυρωδιά των τζακιών που καίνε κούτσουρα από βελανιδιές και σφενδάμους απλώνεται στο παλιό Καστέλι της Τζιας. Ψυχή δεν περπατάει, μόνο ο παγωμένος αέρας ακούγεται. Τα τοπία του νησιού είναι γαλήνια και σιωπηλά. Οι εξοχές της νοτιοανατολικής Κέας ‒διάσπαρτες από μικρούς αγροτικούς οικισμούς στολισμένους με μικρά, ποιητικά ξωκλήσια και λευκές μνημειακές κρήνες‒ είναι έρημες και γαλήνιες. Οι παραλίες έχουν μια αβραμιαία ομορφιά, η άμμος, γυαλισμένη από το κύμα, λάμπει. Tον χειμώνα τα βελανιδοδάση της Τζιας έχουν το χρώμα της σκουριάς, οι κορμοί, σταχτιοί, μοσχοβολάνε υγρασία και μανιτάρι, τα ορεινά τοπία του νησιού είναι πολύ αλλιώτικα, πολύ υποβλητικά, γεμάτα ανθισμένες αμυγδαλιές. Θυμάμαι έναν τέτοιο χειμώνα στο μονοπάτι Ιουλίδας - Οτζιάς. Η μέρα ήταν ολόλαμπρη και πάνω σε ένα ασβεστωμένο πεζούλι είδα μια ωραία κυρία που φορούσε μόνο το μαγιό της και το καλοκαιρινό της καπέλο. «Σε λίγο θα πάω στην Καρθαία από το μονοπάτι», μου είπε. Αυτή η εικόνα, σκέπτομαι, θα μπορούσε να συνοψίζει το τι είναι ο χειμώνας στην Τζια: μια γυναίκα με μαγιό και καπέλο να λιάζεται στον ήλιο του Ιανουαρίου, πριν ξεκινήσει trekking προς μια αρχαία πόλη.

Αντώνης Ιορδάνογλου, travel designer

Ιδανικός προορισμός μόλις δύο ώρες από την Αθήνα, με οργιώδη βλάστηση, ποτάμια, ανέγγιχτες ρεματιές και επιβλητικά φαράγγια που συνθέτουν ένα τοπίο άπειρου φυσικού κάλλους, γραφικά, παραδοσιακά χωριά γεμάτα ιστορία, σπήλαια και μοναστήρια. Αξίζει να αναφερθεί πως στην περιοχή ήταν τα κολοκοτρωναίικα λημέρια και μυστηριακά κρησφύγετα. Ελατοσκέπαστες πεζοπορικές διαδρομές με θέα στις γύρω άγριες κορυφές, ένας νομός γεμάτος φύση από άκρη σε άκρη. Παραδοσιακοί ξενώνες και αρκαδική φιλοξενία. Από σκι στο χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου μέχρι rafting στα ορμητικά νερά του Λούσιου ποταμού, η Ορεινή Αρκαδία είναι ένας χειμερινός προορισμός που σίγουρα έχει να προσφέρει πολλά στον επισκέπτη. Μέσα από μεγάλο δίκτυο μονοπατιών μπορεί κάποιος να εξερευνήσει τη μαγεία της φύσης και να απολαύσει μοναδικές εικόνες.

Τάσος Τσαλαβούτας, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου WADE Adventure Travel & Outdoor Activities

Είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι, φτάνοντας στο λιμάνι της Νάξου αντικρίζεις τη χαρακτηριστική αρχαία Πορτάρα που σε καλωσορίσει σε ένα από τα ιστορικότερα νησιά του Αιγαίου. Η Νάξος είναι περήφανη για την αυτονομία της, διατηρώντας τον χειμώνα έναν πληθυσμό περίπου 20.000 κατοίκων. Η ζωή της τότε στρέφεται στο εσωτερικό του νησιού, όπου θα βρεις την Απείρανθο, τον Απόλλωνα, τον Δανακό, τον Κόρωνο, την Κωμιακή και τον Λυώνα, τα χωριά της. Ήδη τα ονόματά τους δείχνουν ότι το νησί έχει διατηρήσει ζωντανό κάτι από το αρχαίο του παρελθόν. Σε μια μη τουριστική σεζόν το νησί επανακτά τους ανθρώπινους ρυθμούς του και θα έχεις την ευκαιρία να δεις με άλλο μάτι όσα κρύβονταν μέσα στην πολυκοσμία του καλοκαιριού. Τον Φεβρουάριο ξεχωρίζει το Καρναβάλι της Νάξου. Κουδουνάτοι, Κορδελάτοι, Φουστανελάδες και άνθρωποι βαμμένοι με άσπρα και μαύρα χρώματα περιφέρονται τη μέρα με μουσικά όργανα και το βράδυ λαμπαδηφόροι, συνεχίζοντας παραδόσεις χιλιετιών. Αλαλαγμοί, φωτιές και τύμπανα καλούν νεκρούς και ζωντανούς να βαδίσουν μαζί στα σοκάκια της πόλης, υμνώντας τον Διόνυσο και τον ερχομό της άνοιξης.

Δημήτρης Λαμπράκης

Η λατρεία που έχουν οι Έλληνες για τον Πύργο του Άιφελ είναι ένα ζήτημα. Εκτός από τον πολυφωτογραφημένο Πύργο του Άιφελ στα Φιλιατρά Τριφυλίας, δυτικά του νομού Μεσσηνίας, όπου υπάρχει ένα ομοίωμα κατασκευασμένο το 1960, υπάρχει και μια μινιατούρα στην Ηράκλεια του νομού Σερρών, στη λίμνη Κερκίνη. Κάνοντας τη διαδρομή στα ανατολικά της λίμνης, μέχρι τον κεντρικό δρόμο Σερρών - Προμαχώνα, αξίζει να κάνει κανείς μια στάση για τον Πύργο του Άιφελ της Κερκίνης.

Μ. Hulot