Γεννήθηκα στη Φλώρινα, εδώ και δεκαεννιά χρόνια όμως, παραπάνω από τη μισή μου ζωή, ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Αρχικά ήρθα για να σπουδάσω χημικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Αυτό, βέβαια, κράτησε μόλις δύο χρόνια, γιατί στη συνέχεια άφησα τη σχολή για να σπουδάσω φωτογραφία. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια είμαι επαγγελματίας φωτογράφος για ιδιώτες, εταιρείες, έντυπα κ.α. Παρά ταύτα, πέρα από τον βιοπορισμό, ανέκαθεν είχα την ανάγκη να κάνω εικόνες. Ξεκίνησα πριν από οκτώ χρόνια να φωτογραφίζω συστηματικά για μένα, κάτι το οποίο δεν νομίζω ότι θα σταματήσει σύντομα. Η αλήθεια είναι πως όταν έχω ελεύθερο χρόνο, είναι το πρώτο πράγμα που έχω ανάγκη να κάνω. Χάρηκα ιδιαίτερα όταν στην περίοδο της πρώτης καραντίνας έκανα μια σειρά εικόνων από την ταράτσα της πολυκατοικίας μου, οι οποίες είχαν μεγάλη ανταπόκριση. Το ένα έφερε το άλλο και ξεκίνησε να αναγνωρίζεται η δουλειά μου, με αποκορύφωμα, ίσως, τη δημιουργία της αφίσας του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Μου κάνει εντύπωση ότι πλέον με ζητούν ακόμα και επαγγελματικά για το ύφος των εικόνων που έκανα στον δρόμο. Θεωρώ, και θέλω πολύ να πιστεύω, ότι ο κόσμος βαρέθηκε τόσο τη στυλιζαρισμένη εικόνα όσο και να τον πυροβολούν με αυτήν από social media και διαφήμιση, και έχει την ανάγκη να δει κάτι άλλο.

Αγαπημένο μέρος στη Θεσσαλονίκη: στοές, νεοκλασικά κτίρια, μέρη απαρατήρητα ή νεκρά που κάποτε είχαν ζωή, γενικά ό,τι δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η Εγνατία με τους παράδρομους και τις στοές της επίσης. Είναι μια περιοχή που έχει αρχίσει να δείχνει αρκετή δημιουργική δράση, η οποία είχε χαθεί τα χρόνια της κρίσης και τώρα επανέρχεται. Η Εγνατία και οι πάνω περιοχές έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν και νομίζω ότι τελευταία οι Θεσσαλονικείς δίνουν περισσότερη προσοχή στην πάνω πλευρά της, και καλά κάνουν. Ελπίζω να συνεχιστεί. Αυτό που θα άλλαζα, ή μάλλον θα πρότεινα, είναι ο κόσμος να παραμένει πιο ανεξάρτητος. Το γεγονός ότι η πόλη είναι σχετικά μικρή και όλοι, λίγο πολύ, γνωστοί κάνει τους ανθρώπους της να επηρεάζονται. Θα ήθελα να πιστεύουν την αλήθεια τους και αυτό που πρεσβεύουν.

Ονομάζομαι Ηλίας Στύλος και ζω στη Θεσσαλονίκη. Με το ψευδώνυμο Hayate υπογράφω τα σχέδια που δημιουργώ (street art, graffiti, murals). Έχω κάνει πολλές τοιχογραφίες στην πόλη, κάποιες από τις οποίες έγιναν γνωστές μέσω των social media αλλά και της τηλεόρασης, καθώς τις αγκάλιασε ο κόσμος. Στόχος μου είναι να δώσω χρώμα στην καθημερινότητα και να δημιουργήσω μια πολύ πιο όμορφη εικόνα για την πόλη μας, κάνοντας κάθε μου σχέδιο «point of interest» για μικρούς και μεγάλους. Αυτό που μου αρέσει στη Θεσσαλονίκη είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να συνειδητοποίει μέσα από τα έργα μου πόσο σημαντική είναι η τέχνη του δρόμου και να απενοχοποιεί το γκράφιτι, που, κακώς, τόσα χρόνια είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Η Θεσσαλονίκη ήταν και είναι μια πόλη με έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Όπως μαρτυρούν τα δεκάδες μουσεία, θέατρα, οι πολυχώροι τέχνης, το Μέγαρο Μουσικής, η υπαίθρια γλυπτική και η μουσική της κληρονομιά, παράγει πολιτισμό και κινείται με δύναμη και πολυσυλλεκτικότητα, έχοντας ένα ανήσυχο έμψυχο δυναμικό, τους κατοίκους της, που δημιουργούν και πολλές φορές πρωτοπορούν στην πολιτιστική κίνηση της Ελλάδας. Η τέχνη του δρόμου είναι ένα κομμάτι που έρχεται να δέσει την ιστορία της πόλης με τη σύγχρονη Ιστορία της Τέχνης που μπορεί οποιοσδήποτε να δει και να θαυμάσει σε πολλά σημεία της πόλης, χωρίς να χρειάζεται να μπει σε μουσεία ή εκθέσεις ζωγραφικής. Είναι ένα δώρο από τον καλλιτέχνη σε όλο τον κόσμο, ο οποίος αρχίζει να αναγνωρίζει τη street art ως μια πάρα πολύ σημαντική μορφή τέχνης, η οποία μόνο άνοδο και εξέλιξη μπορεί να έχει.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη. Την τελευταία στιγμή́ πριν καταθέσω το μηχανογραφικό́ μου για το πανεπιστήμιο επέλεξα τη Θεσσαλονίκη. Δεκαπέντε χρόνια μετά βρίσκομαι ακόμα εδώ. Η πόλη αυτή, που πολλοί χαρακτηρίζουν «μαύρη τρύπα», γιατί δεν καταλαβαίνεις πώς περνούν οι πενταετίες μέσα στους χαλαρούς της ρυθμούς, είναι πραγματικά τόσο βολική στην καθημερινότητά της, που δύσκολα την αλλάζεις. Εκτός αν έχεις βλέψεις για καριέρα, οπότε σίγουρα η πρωτεύουσα σου προσφέρει άλλου επιπέδου επιλογές, στον τομέα των τεχνών τουλάχιστον. Εδώ ιδρύσαμε τη θεατρική μας ομάδα «C for Circus» που ενηλικιώθηκε και συνεχίζει την πορεία της στην Αθήνα. Αποφοίτησα από τη Νομική του ΑΠΘ και τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου και είχα την τύχη να εργαστώ κάποια χρόνια σε αυτό, όπου, συγκρίνοντας το εργασιακό κλίμα με αυτό του αντίστοιχου αθηναϊκού σιναφιού, καταλήγω στο πόσο ξεκάθαρα πιο οικογενειακός είναι ο χαρακτήρας του επαγγέλματος εδώ. Τραγουδώντας στο ηλεκτρονικό τρίο Μ.A.t.E, είχα την ευκαιρία να μοιραστώ τη σκηνή με σπουδαίους μουσικούς της πόλης αλλά και με καλλιτέχνες από το εξωτερικό, όπως ο Dub FX, οι Dub Pistols, ο Tricky, οι Kadebostany. Μου λείπει η δυνατότητα να χάνομαι σε καινούργιους δρόμους, όπως στην Αθήνα. Είναι ανυπόφορη το καλοκαίρι η θερμαϊκίλα και η υγρασία που κολλάει στο δέρμα, αλλά πώς να αφήσεις την ποιότητα ζωής που σου προσφέρει η Σαλονικούλα; Νιώθω πως, παραμένοντας εδώ, προφυλάσσομαι κάπως, συνειδητά εκτός του ριγκ της φιλοδοξίας, όπου θα έτρεχα στην κούρσα πίσω από το καρότο. Άρα, Θεσσαλονίκη και ξερό ψωμί προς το παρόν. Σκιτσάρω τα κομιξάκια μου με τη στήριξη μιας ανεξάρτητης εταιρείας εκδόσεων του Θερμαϊκού και φτιάχνω trash βιντεάκια για την Ursula Henares Prodaksioz. Το αγαπημένο μου εγχείρημα, όμως, είναι ένα αυτοσχέδιο Escape Room που λειτουργώ σε κρυφό σημείο της πόλης και σύντομα αναμένεται να εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο στα προάστια.

Το «tso150» είναι η περσόνα μου, που κατά κάποιον τρόπο είναι πιο δυναμική και γενναία από εμένα. Με την περσόνα αυτή προσπαθώ να κυκλοφορήσω μουσική, να κάνω ταινίες και ενίοτε freelance modeling. Με την κινηματογραφική μου ομάδα (madebyvanity_) έχουμε σκηνοθετήσει βίντεο για την Penny («Rotonda», «Vipera», «Vasilissis»), για τον capétte ( «Kirozini») καθώς και το δεύτερο δικό μου κλιπ («Crucify me»). Μουσικά πλέον πειραματίζομαι με την ανάμειξη της τραπ με experimental ηλεκτρονική μουσική και Αρβανιτάκη. Το πρώτο μου ελληνόφωνο EP θα κυκλοφορήσει (ελπίζω) μέσα στο 2022. Τον τελευταίο καιρό δουλεύω και πάνω στη διπλωματική μου ταινία, το «Καληνύχτα, Μάρα». Η Θεσσαλονίκη για μένα θα είναι πάντα το πρώτο μου σπίτι, η περιοχή όπου για πρώτη φορά ένιωσα ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω και να είμαι όπως θέλω. Ο κόσμος στον δρόμο δεν πολυασχολείται με το τι φοράς, τι χρώμα μαλλιά έχεις, αν έχεις βαμμένα νύχια – κάτι που έχω παρατηρήσει ότι σχολιάζεται στους δρόμους της Αθήνας. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μάτι του Θεσσαλονικιού περαστικού έχει συνηθίσει στο «έξτρα» από τις Θεσσαλονικιές που στερεοτυπικά κυκλοφορούν in full drag από το χάραμα ως το βράδυ και πλέον κανένας δεν σοκάρεται με τίποτα έξτρα που κάνω εγώ. Στη Θεσσαλονίκη όλοι με αγκάλιασαν σαν οικογένεια. Αναμείχθηκα με ράπερ, με πανκ, με κάγκουρες κ.λπ. και πάντα όλες και όλοι με σέβονταν. Έμαθα να αγαπάω την τέχνη του λαού και να αποβάλλω τις υπεροπτικές μου απόψεις για το τι εν τέλει είναι τέχνη και τι όχι. Σε ένα ιστορικό κέντρο, όπου η μεγαλύτερη απόσταση που θα διανύσει κανείς είναι είκοσι λεπτά με τα πόδια, έζησα ατελείωτο πάρτι, νυχτερινή ζωή και γενικά wild φοιτητικά χρόνια. Τι θα άλλαζα στη Θεσσαλονίκη; Καταρχάς τα φώτα στους δρόμους. Μετά, θα προσπαθούσα να πείσω τους Θεσσαλονικείς να μη φοβούνται να παίρνουν καινοτόμες αποφάσεις. Όλοι πιστεύουν ότι η συμπρωτεύουσα είναι συντηρητική, αλλά εγώ έχω συνειδητοποιήσει ότι στα βόρεια όλοι έχουν περιέργεια να δοκιμάσουν το ανοίκειο, απλώς φοβούνται. Θα ήθελα να υπάρχουν περισσότερα queer raves, περισσότερη τέχνη και λιγότεροι αστυνομικοί ανά στενό. Στην ιδανική για μένα Θεσσαλονίκη τα λεωφορεία δεν είναι τιγκαρισμένα με κόσμο, οι δρόμοι δεν έχουν κίνηση και το μετρό υπάρχει κανονικά. Ένα μετρό που στον ειδυλλιακό κόσμο μου συνδέει τα τρένα του ΟΣΕ με το αεροδρόμιο.

Είμαι ένας Έλληνας μουσικός από τη Θεσσαλονίκη και πειραματίζομαι με fusion/alternative/trip-hop μουσική με ελληνικό στίχο. Ξεκίνησα ως ντράμερ σε πανκ-ρoκ συγκρότημα στην ηλικία των δώδεκα ετών και αργότερα άρχισα να πειραματίζομαι με τη μουσική τεχνολογία σε χιπ-χοπ αλλά και R’n’B παραγωγές, κάνοντας live acts σε μεγάλους χώρους στη Θεσσαλονίκη, μόνος μου ή δίπλα σε μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το 2019 κίνησε το ενδιαφέρον μου ένα τραγούδι του Παύλου Παυλίδη με τίτλο «Ένα αλλιώτικο παιδάκι». Είχα και έχω την τύχη να παρακολουθώ σεμινάρια στιχουργικής δίπλα του, έτσι κατάφερα και βρήκα τον δρόμο μου όσον αφορά το τι έχω να πω. Δημιουργώ τραγούδια για «όλα αυτά που είναι μπροστά μας και δεν λέμε από φόβο». Τον Σεπτέμβριο του 2020 δημιούργησα ένα music label με το όνομα Vinyl Records και μαζί με άλλους ενδιαφέροντες μουσικούς ξεκινήσαμε ένα καινούργιο ταξίδι με προορισμό την άνθηση ενός νέου, εναλλακτικού ήχου.

Το 2021 δημιούργησα ένα νέο post punk project, τους The Black Comedies, και κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας single με τίτλο «Δρόμοι». Κάναμε κάποια live σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισα, δουλεύοντας ταυτόχρονα το πρώτο άλμπουμ με μουσικό παραγωγό και στιχουργό τον Mike. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που με εμπνέει συνεχώς, άλλες φορές για τα όμορφα και άλλες για τα άσχημά της. Τη νύχτα πέφτουν οι ρυθμοί, μπορείς να την περπατήσεις και να την παρατηρήσεις με έναν άλλον τρόπο. Στα μάτια μου η Θεσσαλονίκη είναι μια πολύ μεγάλη γειτονιά, σχεδόν κάθε δρόμος της μου φαίνεται γνώριμος. Στα αρνητικά της είναι ότι δεν υπάρχουν ακόμα πολλά μαγαζιά, μουσικές σκηνές κ.λπ. που να στηρίζουν τη μουσική μας, αλλά νομίζω ότι κι αυτό είναι θέμα χρόνου.

Γεννημένη στη πόλη της Λάρισας, ξεκίνησα το χορευτικό μου ταξίδι στην ηλικία των τριών ετών. Στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού «Ανδρομάχη Καφαντάρη», στη Θεσσαλονίκη, σπούδασα μπαλέτο, σύγχρονο, τζαζ, ερμηνεύοντας ρόλους κλασικού αλλά και μοντέρνου ρεπερτορίου. Συμμετέχοντας σε πολλά πρότζεκτ της πόλης και ούσα μέλος διαφόρων χορευτικών ομάδων στη Θεσσαλονίκη, θέλησα να εξελίξω την προσωπική μου αισθητική στον χώρο της τέχνης. Το 2014, συνδυάζοντας τον σύγχρονο χορό με το pole dance-«Contemporary Pole», απαλλαγμένη από το «τι υπάρχει, τι είναι σωστό και τι όχι ως κίνηση και νόρμα στον χορό», δημιούργησα ένα signature στυλ μαθήματος με ένα προσωπικό και διαφορετικό ύφος. Με απόλυτο κριτήριο το νέο αυτό μονοπάτι που είχα να εξερευνήσω ίδρυσα το 2015 τη δική μου ομάδα, το πρώτο στην Ελλάδα experimental pole group, τις DaDaDolls. Οι DaDaDolls, ως γυναικείο χοροθεατρικό σχήμα, αμιγώς dark αισθητικής, έχουν προγραμματίσει την επόμενη περφόρμανς τους τον Δεκέμβρη, στον μοναδικό πολυχώρο του Μπενσουσάν Χαν, στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, με ένα νέο πρότζεκτ που έχει τον τίτλο «Experimental Erotica» συνεχίζω να πειραματίζομαι με τα «πρέπει» της τέχνης. Πρόκειται για χορογραφίες που παραδίδονται σεμιναριακά στη σχολή ProDancers Studio, στη Θεσσαλονίκη, και με αυτές θέλω να αναδείξω μια έντονα ερωτική και αναπολογητική διάθεση ως προς την έκφραση της κίνησης, ανεξαρτήτως φύλου. Ζώντας με έντονους ρυθμούς την πόλη της Θεσσαλονίκης, πιστεύω πως η πόλη έχει μια χύμα ομορφιά, καθώς είναι ένα κέντρο του οποίου τον παλμό μπορείς να αντιληφθείς άμεσα ή να του τον δώσεις εσύ. Μια πόλη που συνδυάζει τη βόλτα στην παραλιακή και τα όμορφα μικρά ατμοσφαιρικά μπαρ που θα συναντήσεις σκόρπια εδώ και κει με τον κόσμο που χορεύει όταν δεν το περιμένεις. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως η Θεσσαλονίκη έχει ακόμα κρυμμένες ομορφιές, παρατημένες και θαμμένες σε μια αίσθηση που είναι, πια, ένα με την πόλη. «Χαλαρά».

Σπούδασα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο. Aπό το πρώτο έτος άρχισα να αρθρογραφώ σε διάφορα έντυπα και ιστοσελίδες. Παράλληλα, άρχισα να κάνω ραδιόφωνο, ένα μέσο το οποίο λάτρεψα. Bρέθηκα για Erasmus στη Βαρκελώνη, όπου άρχισα να ανακαλύπτω τον κόσμο του digital marketing. Όλα τα παραπάνω ήταν χρήσιμα ερεθίσματα και εμπειρίες που με οδήγησαν και με βοήθησαν να δημιουργήσω ένα σύγχρονο περιοδικό, το οποίο αρχικά ήταν η πτυχιακή μου εργασία.

Σήμερα δραστηριοποιούμαι στον χώρο των social media, ασχολούμαι με το copywriting και τη δημιουργία περιεχομένου. Παράλληλα με όλα αυτά τρέχω το ΥΟΚΕ, το τριμηνιαίο ελληνικό οικολογικό περιοδικό με πρωτογενές περιεχόμενο, το οποίο, χάρη στη βοήθεια μιας παρέας κοριτσιών, περιλαμβάνει όσα αγαπώ. Πρόκειται για ένα απαιτητικό πρότζεκτ που υλοποιεί ιδέες και διαμορφώνει μια κοινότητα γύρω του. Αυτή την περίοδο ετοιμάζουμε το επόμενο τεύχος του, το οποίο θα είναι μέρος της νέας σειράς του brand με τίτλο «Furusato» που σημαίνει γενέτειρα στα γιαπωνέζικα και αποτελεί ένα κλείσιμο ματιού στην πόλη μου.

Η Θεσσαλονίκη είναι το σπίτι μου, πάντα εδώ γυρίζω, νιώθοντας την ίδια οικειότητα κάθε φορά. Εδώ έχω περάσει κάποιες από τις πιο όμορφες και τις πιο περίεργες μέρες μου, εδώ βρίσκονται κάποιοι από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου. Πρόσφατα άλλαξα σπίτι και βλέπω την πόλη με άλλα μάτια. Μου αρέσει η θάλασσα και το πόσο εύκολο είναι να δραπετεύσεις μέσα στην πόλη, απλώς περπατώντας την. Το βράδυ η Θεσσαλονίκη είναι μαγική. Δυστυχώς όπως οι περισσότερες ελληνικές πόλεις, δεν έχει αρκετό πράσινο, ενώ τα πολιτιστικά της δρώμενα θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα. Έχουμε και ένα θεματάκι με το πάρκινγκ. Παρ’ όλα αυτά, η ζωή στη Θεσσαλονίκη είναι πολύχρωμη και ζεστή.

Είμαστε ο Νίκος Ιωάννου και η Λίλιαν Κουίδου. Η κρίση του 2007 μας οδήγησε στη βιοκαλλιέργεια μοναδικών και ιδιαίτερων λαχανικών σε έναν χώρο επτά στρεμμάτων στους Νέους Επιβάτες, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, με την ονομασία The Chilli Factor Organic Farm. Πέρα από την απόρριψη των φυτοφαρμάκων και των μεθόδων καλλιέργειας που απογυμνώνουν τις ζωτικές ιδιότητες των τροφίμων και οδηγούν σε περιβαλλοντική ανισορροπία, οργανώνουμε τη βιοποικιλότητα της εκμετάλλευσής μας για να δημιουργήσουμε ένα αυτορρυθμιζόμενο και ανανεώσιμο οικοσύστημα. Δεν χρησιμοποιούμε μεγάλα αγροτικά μηχανήματα, δουλεύουμε με τα χέρια, φροντίζοντας το μοναδικό, πολύτιμο έδαφος. Ένα έδαφος γεμάτο θρεπτικά συστατικά και μικροοργανισμούς που ευτυχισμένοι θα προσφέρουν τα πολύτιμα στοιχεία τους στα φυτά μας. Ένα έδαφος που μαζί με τον ήλιο, το νερό, το μεράκι, τη φροντίδα και την αγάπη μας θα δώσει μοναδική γεύση στα λαχανικά μας που θα βρεθούν στο πιάτο του καταναλωτή. Από το χωράφι στο τραπέζι.

Πολλά από τα λαχανικά μας μεταποιούνται κι έτσι έχουμε δημιουργήσει μια σειρά από σάλτσες, σος, πάστες από διάφορες καυτερές πιπεριές, πέστο, τουρσί, μαρμελάδες (Χρυσό βραβείο Βιολογικού Προϊόντος στη μαρμελάδα Jalapeno Chilli Jelly Jam για το 2021). Δεν περιέχουν συντηρητικά, είναι χειροποίητα και παράγονται σε μικρές ποσότητες, με ιδιοπαραγόμενα υλικά και μόνο στόχο την εξαιρετική γεύση. Τα microgreens και η καλλιέργεια βρώσιμων λουλουδιών είναι επίσης μία από τις καινοτομίες της φάρμας μας και φτάνουν στα χέρια των σεφ σε όλη τη χώρα, αλλά κυρίως της Θεσσαλονίκης, της οποίας η γαστρονομία είναι μοναδική και οι γευστικές της απολαύσεις ατελείωτες.

Όπως μοναδική είναι κι αυτή η πόλη στην οποία μεγαλώσαμε και οι δύο, η πόλη όπου διατηρούσαμε για είκοσι ένα χρόνια ένα από τα πρώτα κομιξάδικα, τη Σπηλιά Των Comics. Η πόλη που απέχει μόλις μισή ώρα από τη φάρμα μας, έτσι το οικολογικό μας αποτύπωμα είναι πολύ μικρό. Η πόλη που έχει αγκαλιάσει τους βιοκαλλιεργητές στις Βιολογικές Αγορές Παραγωγών. Η πόλη που κρύβει χιλιάδες αναμνήσεις και υπέροχες στιγμές. Η πόλη που, σιγά σιγά, μας έδιωξε με τα κυκλοφοριακά της προβλήματα, την έλλειψη των μέσων μεταφοράς και πάρκινγκ, τον θόρυβο, την ανοργανωσιά της. Η πόλη με τις αμέτρητες δυνατότητες και τα ατελείωτα αδιέξοδα.

Μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ της Γουμένισσας, όπου βρίσκονται τα αμπέλια και το οινοποιείο, και της Θεσσαλονίκης, όπου κατοικώ. Γύρω στα δεκαέξι με δεκαεπτά, ο πατέρας μου με ρώτησε αν ήθελα να γίνω οινολόγος, είπα «ναι», χωρίς όμως να το έχω σκεφτεί σοβαρά.

Σπούδασα στο Τμήμα Γεωπονίας του Αριστοτελείου, επέλεξα την κατεύθυνση Οπωροκηπευτικών και Αμπέλου ‒ τότε ήταν που η σχολή άρχισε να έχει ενδιαφέρον για μένα. Ασχολήθηκα με το θέατρο μέχρι που έφυγα για μεταπτυχιακό πάνω στην οινολογία, την αμπελουργία και τα wine economics στη Γαλλία και εκεί ήρθα σε επαφή με τη βιοδυναμική καλλιέργεια, γνώρισα και δοκίμασα φυσικά κρασιά, είδα μια άλλη φιλοσοφία που μου ταίριαζε ‒ τότε ήταν που ήρθα πιο κοντά στο κρασί. Έπειτα βρέθηκα και εργάστηκα πάνω σε αυτό στην Πορτογαλία, στη Νέα Ζηλανδία, στην Αργεντινή και στη Χιλή. Έχοντας δουλέψει πολύ τεχνικά κρασιά, κατάλαβα ότι το κρασί δεν χρειάζεται να είναι τέλειο. Το να είναι ειλικρινές και αληθινό είναι πιο σημαντικό για μένα, να εκφράζει τον τόπο από τον οποίο προέρχεται, τον άνθρωπο που το δημιούργησε.

Επέστρεψα το 2017 και άρχισα να πειραματίζομαι με τα κρασιά που ήθελα να κάνω, με μια νέα σειρά για το οινοποιείο μας χωρίς παρεμβάσεις, με καινούργιες οινοποιήσεις, με τη μέθοδο pet-nat και την καρβονική εκχύλιση. Οι τρεις πρώτες μου ετικέτες βγήκαν σε μόλις χίλιες φιάλες συνολικά.

Η ζωή στη Θεσσαλονίκη μού αρέσει πολύ και όχι επειδή είναι η πόλη μου απαραίτητα. Το μέγεθός της είναι ανθρώπινο, σε βοηθάει να γνωρίζεις όσους έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα και ανησυχίες μ’ εσένα, μπορείς εύκολα να συναντήσεις αυτούς που είναι στη δική σου φάση. Την ίδια στιγμή, το ότι μπορώ να πάρω τον καφέ μου, να βρεθώ στη Ρωμαϊκή Αγορά και εκεί, τυχαία, να συναντήσω φίλους και γνωστούς είναι κάτι που δεν το αλλάζω εύκολα.

Αυτό που δεν με ευχαριστεί στην πόλη είναι η απουσία πρασίνου και η κίνησή της, αν και πρόκειται για ένα πρόβλημα που θα αντιμετώπιζα και στην Αθήνα. Αλλά αυτό που με χαλάει περισσότερο είναι η οδηγική μας συμπεριφορά, λείπει ο σεβασμός στους δρόμους.

Η πολιτεία θα πρέπει είτε να στηρίξει οικονομικά τις δραματικές σχολές είτε να δημιουργήσει περισσότερες κρατικές σχολές με αξιοκρατικά κριτήρια. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η εκπαίδευση ενός καλλιτέχνη εξαρτάται άμεσα και από το γενικότερο επίπεδο του πολιτισμού μιας χώρας.

Αυτή την περίοδο ετοιμαζόμαστε για την πρεμιέρα της καινούργιας παραγωγής του ΚΘΒΕ «Η δολοφονία του Μαρά», ένα έργο του Πέτερ Βάις σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Η παράσταση ήταν να ανέβει έναν χρόνο πριν, αλλά η επέλαση του κορωνοϊού και της δεύτερης καραντίνας δεν το επέτρεψαν. Υποδύομαι τη Σαρλότ Κορντέ, το νεαρό κορίτσι που δολοφονεί τον Μαρά, γιατί, όπως λέει και στο κείμενο, ενώ «ποθούσαν και οι δυο τη λευτεριά, για τον Μαρά η λευτεριά περνούσε μέσα από πτώματα βουνό, γι’ αυτόν τον λόγο τον απαρνήθηκε και χρέος της έκανε τη θανή του». Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε στις 19 Νοέμβρη. Κάποιες παραστάσεις που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου είναι σίγουρα η πρώτη στην οποία συμμετείχα, η «Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Μόλις είχα βγει από τη σχολή και ήταν το πιο δυναμικό αλλά και γενναιόδωρο ξεκίνημα για μένα. Χρειάστηκε να ξυρίσουμε τα κεφάλια μας γουλί, αλλά αυτό ήταν τόσο απελευθερωτικό όσο και η συμμετοχή σε μια ομάδα της οποίας μέλημα ήταν η κοινή ανάσα και ο αλληλοσεβασμός.

Η Θεσσαλονίκη είναι σαν μια αγάπη που με κρατάει κοντά της σφιχτά, αλλά την ίδια στιγμή με πληγώνει συνεχώς. Αγαπώ τη θάλασσα, αγαπώ τις μικρές αποστάσεις, αγαπώ το γεγονός ότι μπορώ να την περπατήσω, ότι όλα μου μοιάζουν γνώριμα και οικεία. Μένω δεκαπέντε χρόνια τώρα στην πόλη αυτή και ομολογώ πως νιώθω μια γλυκιά εξάρτηση, μου φαίνεται πιο φιλική ως προς τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Δεν περνάω καλά με την υγρασία, με τον ΟΑΣΘ, νιώθω εδώ και χρόνια μια στασιμότητα γύρω μου, τα πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα, επίσης δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες σε σχέση με τη δουλειά μας και γενικότερα για τους νέους, και στενοχωριέμαι πολύ που, ενώ θα μπορούσε να είναι μια πόλη που να σφύζει από ζωή, τέχνες, πολιτισμό, τεχνολογία, αρχιτεκτονική, ομορφιά γενικότερα, βλέπεις ότι παρακμάζει συνεχώς και βυθίζεται όλο και περισσότερο σε έναν επικίνδυνο συντηρητισμό.