«Θέλω έναν δρόμο που θα περπατάω για να έρχομαι στο σχολείο χωρίς να χρειάζεται να πατάω μέσα σε λάσπες και να γίνομαι χάλια», «θέλω ένα δωμάτιο για να διαβάζω», «θέλω να ζωγραφίσουμε το σχολείο μας», «θέλουμε υπολογιστές», «θέλω να έχω φως και το βράδυ», «θέλω να μας μαζεύουν τα σκουπίδια», «θέλω ένα γήπεδο». Αυτές είναι μερικές από τις επιθυμίες των μικρών παιδιών στο 4ο δημοτικό σχολείο Σοφάδων.
Ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ρομά, βρέθηκε στον συγκεκριμένο καταυλισμό ενώ ο Θανάσης Χειμωνάς τους υποσχέθηκε ότι θα τους στείλει τα ωραιότερα βιβλία.
Στην ανάρτησή του ο επικεφαλής του Ποταμιού περιέγραψε μεταξύ άλλων την κατάσταση που επικρατεί στον οικισμό, ενώ άκουσε και τις επιθυμίες των μικρών παιδιών για το επάγγελμα που θέλουν να ακολουθήσουν.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη:
Στους Σοφάδες, έξω από την Καρδίτσα, είναι ένας από τους μεγαλύτερους και παλιότερους – 1953! - οικισμούς Ρομά στην Ελλάδα.
«Καταυλισμό» θα έπρεπε να πω, μιας και οι παράγκες και τα αυθαίρετα είναι περισσότερα από τα σπίτια. Έχω ξανάρθει εδώ πριν από αρκετά χρόνια.
Λακκούβες σαν κρατήρες, χωματόδρομοι, λάσπες, διακοπές ρεύματος και ένα σχολείο που μόνο με σχολείο δεν μοιάζει.
Λέω για την εξωτερική εικόνα γιατί στις τάξεις οι δάσκαλοι προσπαθούν το ακατόρθωτο. Να μάθουν γράμματα σε παιδιά που στα σπίτια τους δεν ανοίγουν ποτέ την σχολική τσάντα με τους γονείς των περισσότερων να πιστεύουν ακόμα και σήμερα ότι το σχολείο δεν είναι απαραίτητο.
Ο Παναγιώτης Χαρίτος, όμως, και η ομάδα του – «Ρομά χωρίς σύνορα» - έχουν άλλα σχέδια. Κέρδισαν μια αντιδημαρχία, με μπροστάρη τον Παναγιώτη, απογοητεύτηκαν όμως γιατί, όπως μου λένε, «ο δήμαρχος Σοφάδων δεν κράτησε τον λόγο του, δεν έκανε τίποτα για τους τσιγγάνους». Και τώρα η νέα γενιά των τσιγγάνων προσπαθεί να πείσει τους παλιότερους να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Όχι μόνο για το καθημερινό συσσίτιο, όχι μόνο για να παίρνουν οι γονείς τη βεβαίωση παρακολούθησης και παράλληλα το επίδομα της πολιτείας αλλά γιατί το γκέτο πρέπει να σπάσει!
«Θέλω να γίνω κομμώτρια», μου λέει η Μαρίνα, η καλύτερη μαθήτρια της 6ης δημοτικού. «Θέλω να γίνω δάσκαλος», μου λέει ο Τσαπίκος. «Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής», «θέλω να γίνω μουσικός», «θέλω να γίνω αστυνομικός».
Δίπλα τους περήφανη η δασκάλα τους, Βάσω Αρσενίου. «Όταν πρωτοήρθα εδώ, όλα τα παιδιά έλεγαν ότι θα γίνουν εργάτες γης, παλιατζήδες και μανάβηδες, όπως οι πατεράδες τους. Ανακαλύπτουν όμως σιγά σιγά νέους δρόμους. Δειλά, δύσκολα, φοβισμένα...», μου λέει.
Και τώρα τα αιτήματα των παιδιών: «Θέλω να μην πατάω σε λάσπες για να μπω στο σχολείο», «θέλω να βαφτεί το σχολείο με χαρούμενα χρώματα», «θέλω να καταλαβαίνω τα βιβλία», «θέλω οι παράγκες να έχουν φως και το βράδυ», «θέλω να μας μαζεύουν τα σκουπίδια», «θέλω ένα γήπεδο», «θέλω παιχνίδια στις αυλές όπως αυτά που είδα όταν πήγαμε στα άλλα σχολεία της Καρδίτσας».
Θέλουν η πολιτεία να μην τους θυμάται μόνο την Παγκόσμια Ημέρα Ρομά.
Στην επίσκεψή μου στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Σοφάδων ήταν μαζί και ο Θανάσης Χειμωνάς , που τους υποσχέθηκε ότι θα τους στείλει τα ωραιότερα βιβλία.
