Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε όλα αυτά τα φρικαλέα που καταμαρτυρούνται προσφάτως εις βάρος του Μάικλ Τζάκσον και ούτε νομίζω ότι η παρακολούθηση της ταινίας του HBO "Leaving Neverland" πρόκειται να βοηθήσει.
Θυμάμαι εκείνο το άλλο ντοκιμαντέρ βρετανικής παραγωγής του 2003 με τίτλο "Living with Michael Jackson" που βασιζόταν σε συνεντεύξεις του (γλίτσα γενικώς) δημοσιογράφου Martin Bashir με τον Μάικλ Τζάκσον, το οποίο μέσω χειραγώγησης του υλικού και πολλών υπαινιγμών πρόβαλλε μια απολύτως καταδικαστική ετυμηγορία για τα όσα συνέβαιναν στο ράντσο Neverland με τον Μάικλ Τζάκσον και τους μικρούς του φίλους, οι γονείς των οποίων τους επέτρεπαν να διανυκτερεύουν τακτικά στο ίδιο δωμάτιο με έναν ενήλικο άνδρα.
Μου είχε φανεί τότε «φαιοκίτρινο» ως ρεπορτάζ και μάλλον συκοφαντικό το ντοκιμαντέρ και ήμουν πρόθυμος να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει φιλική σχέση ανάμεσα σε παιδιά κι έναν εκκεντρικό, πειραγμένο σίγουρα, αλλά μάλλον ασεξουαλικό (και επίσης χωρίς φύλο αλλά και χωρίς φυλή) ενήλικα που έχει καθηλωθεί για διάφορους λόγους σε μια αιώνια παιδικότητα, αναπληρώνοντας ίσως για την χαμένη παιδική του ηλικία που είχε ακυρωθεί από τον πατέρα και μάνατζερ του, Τζο Τζάκσον – ένα κτήνος και κάθαρμα που πέθανε το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Δύσκολο να στηρίξω πλέον αυτή την αντίληψη (την ψευδαίσθηση μάλλον): τα στοιχεία είναι πολλά και συντριπτικά εις βάρος ενός ποπ σταρ –του πιο μαζικά δημοφιλούς ίσως όλων των εποχών– που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, παρά τις βαριές σκιές της προσωπικής του ζωής.
Δείτε ολόκληρο εκείνο το ντοκιμαντέρ του 2003 και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
