ADVERTORIAL
Σου έχει τύχει ποτέ να αισθάνεσαι πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου; Δεν ξέρω τι έχει πει ο Paulo Coelho και σε ποια μυστηριώδη δύναμη αναφέρεται, όμως είναι κάποιες φορές που εσύ και οι αναποδιές όλου του κόσμου είστε σαν τα μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο. Κολλάτε ο ένας πάνω στον άλλο και δεν λέτε να ξεκολλήσετε.
Κάπως έτσι ήταν και για μένα πέρσι αρχές καλοκαιριού. Περνούσα μία εβδομάδα που τα είχε όλα: αναποδιές στην δουλειά, επιπλήξεις από το αφεντικό, ένα αμάξι να βγάζει καπνούς στη μέση του δρόμου και να κερδίζει μία εβδομάδα διακοπές στο συνεργείο του κυρ Λάμπρου με όλα τα έξοδα πληρωμένα (από μένα βεβαίως βεβαίως) και γκρίνια, πολλή γκρίνια.
Το ταξίδι της επιστροφής τα είχε όλα. Την ηρεμία που σου χαρίζει κάθε απόδραση μικρή ή μεγάλη, τη μελαγχολία ότι γυρνούσαμε πάλι στα ίδια, αλλά και την σιγουριά πως και με 100€ μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν φανταζόσουν και να περάσεις τέλεια.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να πατήσω πόδι και να προκαλέσω την τύχη μου. Αφού δεν ήθελε να γυρίσει από μόνη της μπας και ηρεμήσουμε λίγο, θα την γύριζα εγώ ακόμα και με το ζόρι. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πας κόντρα στο σύμπαν από το να πας εκδρομή έστω και για δυο μέρες, με τον τέλειο συνεργό στο έγκλημα... την κολλητή σου!
Ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό για να συμφωνήσει. Δεν χρειάστηκε καν να βγάλω το λογύδριο που είχα ετοιμάσει περί αιώνιας και δίχως όρους δέσμευσης στην φιλία. Το μόνο που έμενε ήταν να δούμε το ακριβές budget της εκδρομής. Ετοίμασα τα πράγματά μου και έβαλα 100€ που είχα στο πορτοφόλι μου. Μπορεί τα χρήματα να μην ήταν αρκετά για να πάμε στη Χίο που πάντα θέλαμε, όμως ήταν μια χαρά ποσό για το λατρεμένο μας Αγκίστρι.
Σάββατο πρωί ήμαστε στο λιμάνι να πάρουμε το δελφίνι. Αν και ακόμα δεν είχαμε απομακρυνθεί από την Αθήνα, η διάθεση μου είχε αλλάξει εντελώς. Μόνο και μόνο στην ιδέα μιας μικρής απόδρασης το κεφάλι μου είχε ηρεμήσει. Φτάνοντας, πήγαμε κατευθείαν να βρούμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει. Μπορεί να μην ήταν το παλάτι που θα έμενε η Carrie Bradshaw και η παρέα της, όμως στοίχισε μόνο 32€ με πρωινό και θέα το απέραντο γαλάζιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Αφού αφήσαμε τα backpacks φύγαμε αμέσως για την παραλία. Λοιπόν δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στη θάλασσα, ποια διαγαλαξιακή δύναμη βάζει το χεράκι της, όμως όλα είναι καλύτερα δίπλα στο κύμα που σκάει. Ήταν η αλμύρα, ήταν ο ήλιος, ίσως οι παγωμένες μπύρες, πάντως εξακριβωμένα δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο από την θάλασσα.
Κάποια στιγμή όταν πια ακόμα και ο ήλιος αποφάσισε πως αυτό ήταν για κείνη την μέρα και εμείς δεν βλέπαμε μπροστά μας από την πείνα, πήγαμε για φαγητό. Αθάνατο ελληνικό πιτόγυρο, εσύ και οι μοναδικές στιγμές απόλαυσης που μας χαρίζεις! Και το βραδάκι βόλτα στα μπαράκια του νησιού.
Την επόμενη μέρα αφού πήραμε το πρωινό μας, είπαμε να πιούμε τον καφέ μας στην παραλία, άλλωστε σε λίγες ώρες θα φεύγαμε. Με μία πρόχειρη καταμέτρηση των χρημάτων είδαμε πως όχι μόνο μπορούσαμε να κεράσουμε τον εαυτό μας παγωτό (αυτό θα πει πολυτέλεια), αλλά αγοράσαμε και από ένα ίδιο βραχιόλι εις ανάμνηση του διημέρου σωτηρίας από την καθημερινότητα.
Το ταξίδι της επιστροφής τα είχε όλα. Την ηρεμία που σου χαρίζει κάθε απόδραση μικρή ή μεγάλη, τη μελαγχολία ότι γυρνούσαμε πάλι στα ίδια, αλλά και την σιγουριά πως και με 100€ μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν φανταζόσουν και να περάσεις τέλεια.
Όταν το άλλο πρωί στη δουλειά με ρώτησε μια συνάδελφός μου που βρήκα τόσα χρήματα για να κάνω τόσα πολλά πράγματα, πολύ απλά της είπα: «Που βρήκα τα χρήματα; Ε, άλλος κι άλλος τα βρήκε! Γιατί όχι και εγώ;»
σχόλια