Τους σέβομαι απίστευτα αυτούς τους ανθρώπους, όπως και τους Πυροσβέστες. Πρώτα - πρώτα θέλει απίστευτα balls για να πηγαίνεις πχ να μαζεύεις κομμάτια και να μην σε διαλύσει αυτό το πράμα. Το ξέρω γιατί έχω δει αρκετά ατυχήματα και δυστυχήματα, από την άλλη μπάντα, και κάποια μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό, χρόνια ολόκληρα μετά και δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Για μέρες δεν μπορούσα να φάω ή να κοιμηθώ. Έχω στο μυαλό μου τα ουρλιαχτά μιας μάνας που έχασε το παιδί της 30 χρόνια τώρα, και δεν λένε να φύγουν. Όταν έζησα εγώ ο ίδιος αντίστοιχο ατύχημα ανέβηκαν στα μάτια μου ακόμη περισσότερο. Οι χειρισμοί και η συμπεριφορά τους ήταν όλα άψογα προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πρέπει αλλά ταυτόχρονα να με στηρίξουν και ψυχολογικά. Χρόνια αργότερα ένας συνάδελφος μου έφυγε από τη δουλειά για να πάει να γίνει διασώστης του ΕΚΑΒ. Ακόμα εκεί είναι. Όταν τα συζητάγαμε αυτά, πριν πάει, τον ρωτούσα πως θα την παλέψει μ' αυτά που θα βλέπει κάθε μέρα κι αν έτσι θέλει να είναι το υπόλοιπο της ζωής του και μου 'λεγε...δεν με νοιάζει, το μόνο που θέλω είναι να βοηθάω τους ανθρώπους, αυτό με νοιάζει μόνο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι και πρέπει να τους ευχαριστούμε κάθε φορά που τους βλέπουμε.
σχόλια