ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Η Εύα ασχολείται με το θέατρο τα τελευταία δέκα χρόνια και γι' αυτήν η παράσταση είναι πάνω απ' όλα
Το κέντρο της Αθήνας είναι για μία ακόμη φορά πηγμένο από την κίνηση, το μοναδικό ίσως πράγμα στον κόσμο που μπορεί να εξοργίσει τον Πάρι τον φωτογράφο μας, που έχει επίσης ως συνέπεια ν' αργήσουμε στο ραντεβού μας με την Εύα στα Εξάρχεια.
Όταν τελικά φτάνουμε, έχει ήδη παραγγείλει και πίνει τον καφέ της. Δεν δείχνει να την έχει ενοχλήσει η αργοπορία μας, αλλά ποιος μπορεί να ξέρει στ' αλήθεια, πέρα από την ίδια;
Η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, με τα δύο επίθετα –ξεκάθαρο δείγμα χειραφέτησης από την πλευρά της μαμάς της‒, είναι ηθοποιός και ασχολείται με το θέατρο τα τελευταία δέκα χρόνια.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα και στα 18 της ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική, αλλά κυρίως για ν' ασχοληθεί με το θέατρο. Από τις πρώτες κουβέντες μαζί της, πίσω απ' αυτό το πρόσωπο με τα μεγάλα μάτια και το κατάλευκο δέρμα που την κάνουν να μοιάζει με αερικό (σ.σ. όχι ότι ξέρω πώς μοιάζει ένα αερικό) μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει πόσο πολύ της αρέσει αυτό που κάνει.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
«Δεν ήμουν προορισμένη να γίνω ηθοποιός. Ήταν η αντι-κλίση μου. Χρειάστηκε να τα δουλέψω όλα πάρα πολύ. Φοβόμουν την έκθεση, ήμουν ντροπαλό παιδί, δεν μου άρεσε καθόλου να πουλάω τον εαυτό μου, να είμαι εγώ το "προϊόν"» λέει και προσθέτει: «Στην αρχή ήταν λίγο σαν στοίχημα. Δεν ήξερα αν θα συνέχιζα. Φαντάσου ότι στη Νομική έχω κάνει και δύο μεταπτυχιακά και για πολύ καιρό τα έκανα παράλληλα. Με ιντρίγκαρε, όμως, η υποκριτική ως προοπτική. Τελικά, μου άρεσε κιόλας».
«Παιδί» του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν, έχει στο ενεργητικό της παραστάσεις στο Εθνικό, στη Στέγη, στο ΚΘΒΕ, στο Φεστιβάλ Αθηνών, συμμετοχές σε ταινίες, έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη, ενώ διδάσκει ταυτόχρονα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Δεν έχει ξεχάσει, όμως, το συναίσθημα εκείνης της πρώτης φοράς που ανέβηκε στη σκηνή.
«Όταν βγήκα πρώτη φορά στη σκηνή έτρεμα. Έπρεπε να ανεβώ σε μια καρέκλα με πίσω βήμα και από το άγχος νόμιζα ότι η καρέκλα ήταν ουρανοξύστης. Αλλά όταν τελείωσε η παράσταση, ένιωθα πάρα πολύ γεμάτη. Και νομίζω ότι αν δεν υπήρχε αυτό το έργο, ίσως να τα είχα παρατήσει».
Της αρέσει, όπως ομολογεί, να αντιμετωπίζει τους στόχους της με τη μορφή προκλήσεων. Ένα τέτοιου είδους στοίχημα ήταν και το θέατρο σε τελική ανάλυση. «Γενικά, έχω ένα θέμα με τα στοιχήματα. Και τη Νομική την τελείωσα πιο γρήγορα εξαιτίας ενός στοιχήματος. Πέρασα τη μισή σχολή σε έναν χρόνο γι' αυτόν το λόγο».
Πόσο εύκολο είναι, όμως, για έναν νεαρό ηθοποιό να βιοπορίζεται από το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα; «Δεν είναι καθόλου εύκολο. Σε λίγο θα είναι κανόνας ότι δεν μπορείς να ζεις από αυτό. Κι αν αντιμετωπίζεις σοβαρά το επάγγελμα του ηθοποιού, οι ώρες που απαιτείται να αφιερώνεις από την ημέρα σου δεν σου επιτρέπουν να κάνεις κάτι άλλο». «Άρα, τι κάνεις; Λιμοκτονείς για να μπορείς να ασκείς την τέχνη σου;» τη ρωτάω. «Δεν ξέρω. Προσπαθείς να βρεις κι άλλους τρόπους να βγάζεις χρήματα» μου απαντά χωρίς καν να σκέφτεται την ιδέα της παραίτησης.
Οι ηθοποιοί του θεάτρου μαθαίνουν από την αρχή σχεδόν ότι η παράσταση είναι πάνω απ' όλα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες ή στιγμές αδιαθεσίας. «Είναι η συνθήκη της δουλειάς μας. Δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο και να πεις "συγγνώμη, είμαι αδιάθετη, είμαι άρρωστη, δεν θα έρθω στην παράσταση". Ένας δάσκαλός μου συνήθιζε να λέει: "Είμαστε στο νοσοκομείο, είμαστε στην παράσταση". Μου 'χει τύχει να είμαι πολύ άρρωστη και έπαιξα. Όσο παίζεις, νιώθεις πολύ καλύτερα. Το effect αυτό κρατάει μέχρι και μία ώρα μετά την παράσταση. Κάπως ξεγελάς τον εαυτό σου» λέει.
«Είναι απαιτητική δουλειά. Ο ηθοποιός είναι εργαλείο. Σε κάθε παράσταση μπαίνεις στην υπηρεσία κάποιου. Οπότε, για να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερο εργαλείο, πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση. Τις ώρες που δεν έχεις πρόβες πρέπει να διατηρείς ένα επίπεδο. Eγώ κάνω τρεις ώρες χορό την ημέρα. Πρέπει να κάνεις μαθήματα φωνητικής, να διαβάζεις. Τα πάντα εξελίσσονται κι αν θες να είσαι στην πρώτη γραμμή, πρέπει να εξελίσσεσαι και συ» μου εξηγεί, αναλύοντας τις δυσκολίες της δουλειάς της. Δεν την κουράζει όμως να πιέζει τον εαυτό της με αυτό τον τρόπο κάθε μέρα; «Όχι, γιατί είναι ωραίο. Σε γεμίζει. Όταν η πρόβα πάει καλά και σου αρέσουν οι συνθήκες δουλειάς, στενοχωριέσαι όταν έχεις ρεπό. Πιστεύω σε αυτό που λένε, πως αν διαλέξεις μια δουλειά που σ' αρέσει, δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου».
Ο τρόπος που μιλάει για το θέατρο μου φέρνει στο μυαλό έναν άνθρωπο ερωτευμένο. Και τη ρωτάω για τον έρωτα. «Είναι μεγάλη κινητήριος δύναμη. Πιστεύω, γενικά, στο παιχνίδι. Η μέρα σου είναι ωραία, αν παίζεις. Και γι' αυτό το θέατρο είναι μια ωραία δουλειά. Επειδή εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο του παιχνιδιού. Γι' αυτό κι απ' όλες τις δουλειές αυτή θα επέλεγα ξανά. Έτσι κι ο έρωτας είναι μια συνθήκη που σου επιτρέπει να παίζεις με τον άλλον. Είναι μαγικό να θες να ξυπνάς για κάποιον. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς έρωτα».
Πριν την αφήσω στην ησυχία της, εκεί μέσα στον θεατρόκοσμό της, της ζητάω να μου αποκαλύψει μερικούς από τους φόβους της. Το σκέφτεται λίγο, χαμηλώνει το βλέμμα της κι έπειτα το ξανασηκώνει απότομα. «Η μοναξιά με φοβίζει πιο πολύ. Η αδυναμία επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Πιο πολύ και από αρρώστια, πιο πολύ και από τον θάνατο με φοβίζει ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους». Δεν ξέρω αν θα χρειαστεί ποτέ ν' αναμετρηθεί με τους φόβους της. Εγώ, πάντως, δεν θα έβαζα στοίχημα εναντίον της.
Ιnfo: H Εύα Οικονόμου - Βαμβακά συμμετέχει στην παράσταση «Lulu» που παρουσιάζεται στο BIOS.
Φωτο: © Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
