ADVERTORIAL
Υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι για τους οποίους θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια και τα νοσταλγώ κάθε τόσο με τέτοια ένταση, σαν να θέλω να επιβληθώ στον χρόνο, να τον καταργήσω και να επιστρέψω σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου όπου κάθε μέρα ήταν μια μικρή περιπέτεια και κυριαρχούσε μέσα μου το αίσθημα της ελευθερίας αλλά και της σιγουριάς εκείνης της ηλικίας.
Από εκείνα τα χρόνια υπάρχουν άπειρες αναμνήσεις, κάποιες πιο έντονες και άλλες λίγο πιο θολές αλλά και δεκάδες άνθρωποι του οποίους σκέφτομαι μέχρι σήμερα και αναρωτιέμαι τι να απέγιναν. Ορισμένοι με σημάδεψαν βαθιά και παρ' ότι δεν το ήξερα τότε, η σκέψη τους και η προσωπικότητά τους τούς μετέτρεψαν σε κάποιο είδος μύθου που κρατάω καλά φυλαγμένο στο μυαλό μου.
Ο Αντρέας Μανιάτης ήταν ένας από αυτούς. Καθηγητής Κοινωνιολογίας, σχετικά νέος για το επάγγελμα του καθηγητού και σίγουρα διαφορετικός από τους υπόλοιπους διδάσκοντες. Τον φωνάζαμε με το επίθετο όπως όλους τους καθηγητές, παρότι αυτός ήταν ο μοναδικός που σου ερχόταν να τον πεις με το μικρό του όνομα, όχι από έλλειψη σεβασμού, αλλά μάλλον για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή ήθελες να τον ξεχωρίσεις. Χαρακτηριστικό του Μανιάτη ήταν η ηρεμία και η ταπεινότητα (προσόν που εκτίμησα ακόμα περισσότερο μεγαλώνοντας και διαπιστώνοντας πόσο σπάνιο είναι). Ενώ όλοι οι καθηγητές μας είχαν μια δόση από υπεροψία με μικρές εξάρσεις εξουσίας που αυξομειώνονταν ανά περιόδους, εκείνος είχε πάντα την ίδια χαλαρή όψη που συνήθως τον έκανε να περνά αδιάφορος μέσα στο πλήθος του διδακτικού προσωπικού.
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησε το μάθημά του, κανείς μας δεν φανταζόταν ότι αυτός ο άνθρωπος ο τόσο low profile θα μας συνόδευε σαν ανάμνηση ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Όσο περνούσε, όμως η εκπαιδευτική χρονιά, ο τρόπος που μας μιλούσε άλλαξε κάθε άποψη γύρω από τον χαρακτήρα του και απέδειξε σε όλους τους φοιτητές του ότι αρκεί μια στιγμή για να λάμψεις και να ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους ξεδιπλώνοντας κομμάτια της προσωπικότητάς σου που μπορεί να κρατάς καλά κρυμμένα. Το μότο "Ώρα να λάμψεις" θα μπορούσε να είναι εμπνευσμένο από τον Αντρέα Μανιάτη και το δικό του χαμόγελο φρεσκάδας και αυτοπεποίθησης.
Αυτή την αυτοπεποίθηση μαζί με πολλά ακόμα σημαντικά συναισθήματα προσπάθησε να μας μάθει αυτός ο καθηγητής μέσα από τα μαθήματά του. Με τρόπο έμμεσο αλλά αποτελεσματικό μας μίλησε για το πώς οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν μια ολόκληρη κοινωνία και κατάφερε να μας δώσει να σκεφτούμε μια άλλη πλευρά της οικονομικής κρίσης πολύ πιο μεγάλη και βαρύνουσα. Αυτή ήταν η δική του απάντηση απέναντι στα δικά μας χαμένα βλέμματα τα γεμάτα απογοήτευση για το μέλλον.
Σιγά – σιγά κατάφερε να κάνει το μάθημά του τη δική μας ώρα τόνωσης και αυτοπεποίθησής μας. Κάθε προβληματισμός, κάθε είδους απαισιόδοξη άποψη έμπαινε στο τραπέζι και γινόταν αντικείμενο της εκάστοτε παράδοσής του. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο ο Μανιάτης μας έδινε μια άλλη οπτική των πραγμάτων και μας έκανε να αισιοδοξούμε και πάλι και κυρίως να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Το γεγονός ότι δίδασκε Κοινωνιολογία του έδινε την κατάλληλη βάση για να κατευθύνει τα μαθήματά του σε ανθρωποκεντρικούς τομείς που τελικά είχαν μεγαλύτερη σημασία από την στενή οπτική μιας κρίσης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο σεβασμός της διαφορετικότητας ήταν δύο βασικές θεματικές στις οποίες εστίασε προσπαθώντας να μας κάνει να σκεφτούμε βαθύτερα και να μην μένουμε στην επιφάνεια μιας οικονομικής κρίσης ή ενός άλλου κοινωνικού ζητήματος.
Από όλες τις παραδόσεις και τις εργασίες που μας ανέθεσε, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ένα project όπου μας ζητούσε να οργανώσουμε μια εκδήλωση αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα και να κινητοποιήσουμε κόσμο να βγει στον δρόμο σε ειρηνικές διαμαρτυρίες. Η εκδήλωση που κάναμε τελικά ήταν μια πολύ επιτυχημένη συγκέντρωση με διάφορα δρώμενα που κατέληξε σε πορεία διαμαρτυρίας. Η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας μας είχαν κάνει πολύ περήφανους γι' αυτό που καταφέραμε, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, εκείνος που πραγματικά πέτυχε ήταν ο καθηγητής μας. Είχε καταφέρει να μας ευαισθητοποιήσει βαθιά και να βάλει μέσα μας σκέψεις τόσο ουσιαστικές όσο κανένας άλλος καθηγητής.
Θυμάμαι το χαμόγελό του την ημέρα της εκδήλωσης. Ήταν όρθιος στη άκρη της εξέδρας, μασούσε μια Orbit και παρακολουθούσε αυτό που πετύχαμε εκείνος κι εμείς όλοι μαζί. Τότε κατάλαβα ότι η ταπεινότητα του Μανιάτη προέκυπτε από την σιγουριά του. Μια σιγουριά που είχε να κάνει με την αίσθηση του δικαίου και την υπεράσπισή του σε κάθε αφορμή. Τα λόγια του, η όψη του και φυσικά εκείνο το λαμπερό του χαμόγελο έχουν γίνει δυνατή ανάμνηση των φοιτητικών μου χρόνων και ξέρω πλέον πως ένα μέρος όσων σκέφτομαι και πράττω τα οφείλω σε εκείνον και σε όσα μας δίδαξε στα εκτός ύλης μαθήματα:
"Όταν πιστεύεις σε κάτι πρέπει να παλεύεις γι’ αυτό".
"Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σου δοθεί η ευκαιρία να λάμψεις. Φρόντισε να είσαι έτοιμος".
Και το πιο σημαντικό... "μη χάνεις το χαμόγελό σου! Νιώσε όμορφα μασώντας την αγαπημένη σου Orbit και ζήσε έντονα τη δική σου στιγμή λάμψης"!
σχόλια