ADVERTORIAL
Όσο μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό της πάντα η ίδια ιστορία. «Έγινες 4, πρέπει να πας μπαλέτο», τάδε έφη η μαμά, ή μάλλον... η μητέρα. «Έγινες 6, πρέπει να ξεκινήσεις πιάνο», πάλι η μητέρα. «Πρέπει να ξεκινήσεις Αγγλικά και Γερμανικά», ο πατέρας αυτή τη φορά.
Όλη της η ζωή ένα πρέπει και πάντοτε για το καλό της. Αν ήταν δικό της αυτό το πρέπει, άντε να το κάνει. Να στρωθεί στο διάβασμα, να δουλέψει σκληρά, να κάνει τέλος πάντων ότι μπορεί. Αλλά να είναι δικό της, πραγματικά δικό της. Ούτε της μητέρας, ούτε του πατέρα.
Όταν κάποια στιγμή κουράστηκε, πάτησε πόδι. Ήταν δεν ήταν 14 χρόνων. «Πότε θα κάνω κάτι για μένα, για να περάσω καλά;». Κι άλλες φορές είχε προσπαθήσει να εκφράσει τη δική της επιθυμία, αλλά στο τέλος έκανε πάντα αυτό που ήθελαν οι γονείς. Κάθε της επανάσταση καταπνίγονταν σε ένα: «Εμείς ξέρουμε καλύτερα, θα μας ευχαριστείς αργότερα».
Αυτή τη φορά όμως ήταν αποφασισμένη, δεν θα έκανε πίσω. Άσε που είχε και σχέδιο. Εκβιασμός. Αφού δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, θα τους εκβίαζε. Άλλωστε τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα δεν κάνουν και αυτοί; Όρθωσε το ανάστημά της και τους είπε: «Ή ξεκινάω ποδόσφαιρο αύριο κιόλας, ή σταματάω τα πάντα αυτή τη στιγμή».
Δεν ξέρει τι ήταν αυτό που την τράβηξε στο ποδόσφαιρο. Η μαγεία ότι όλα παίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή; Η ένταση και το πάθος που τόσο είχε ανάγκη; Το εγκεφαλικό που πήγε να πάθει η μητέρα όταν άκουσε για αυτό το «λαϊκό, ανδροκρατούμενο άθλημα» όπως έλεγε; Μήπως όλα; Όπως και να ‘χει, οι γονείς της πρέπει να την είδαν πολύ αποφασισμένη γιατί από την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησε προπονήσεις. Και αποδείχθηκε πως ήταν καλή….. πάρα πολύ καλή!
Τα χρόνια πέρασαν και ήταν πια πτυχιούχος της Νομικής. Και για μία ακόμα φορά όχι από επιλογή της. Ήταν έτοιμη να αναλάβει το δικηγορικό γραφείο του πατέρα. Πώς το έλεγε η μητέρα; «Στρωμένη δουλίτσα»… Πόσο αισχρό! Ο πατέρας πάλι έλεγε πως σαν δικηγόρος θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιον που από τη λάθος επιλογή κάποιου άλλου έχει μπλεξίματα. Και την ίδια; Ποιος θα σώσει την ίδια από τη λάθος επιλογή των γονιών της;
Τουλάχιστον είχε ακόμα το ποδόσφαιρο. Το καταφύγιό της. Το πάθος της. Αυτό το κάτι όλο δικό της. Μια μέρα έτυχε να παρακολουθήσει την προπόνηση κάποιος παράγοντας μιας επαγγελματικής ομάδας. Στο τέλος την πλησίασε και τη ρώτησε αν ήθελε να μιλήσουν λίγο πιο σοβαρά γιατί ίσως είχε έρθει η ώρα να λάμψει. Μάλιστα της έδωσε την κάρτα του και της είπε να συναντηθούν την επόμενη Δευτέρα. Τη Δευτέρα; Θα έπρεπε να είναι στο γραφείο τη Δευτέρα. Στο δικό της πλέον γραφείο.
Εκείνο το πρωί γεμάτη αυτοπεποίθηση ανακοίνωσε στους γονείς της πως δεν θα πήγαινε ποτέ στη στρωμένη δουλίτσα. Πως το όνειρό της ήταν το ποδόσφαιρο και αυτό θα ακολουθούσε. Χωρίς εκβιασμούς αυτή τη φορά. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.
Και τώρα βρίσκεται στη γραμμή των πέναλτι. Από το αν θα βάλει ή όχι το γκολ θα κριθεί το σκορ του παιχνιδιού και η πρόκριση της ομάδας στην επόμενη φάση. Συγκεντρώνεται. Μασώντας μία Orbit εστιάζει μία στην μπάλα, μία στην τερματοφύλακα της αντίπαλης ομάδας. Και σουτάρει. Και είναι γκολ.
Και πάλι τόσο απλά. Γιατί τώρα που νοιώθει γεμάτη αυτοπεποίθηση, όλα είναι απλά. Τώρα που είναι έτοιμη να δει τι θα φέρει το αύριο, όλα είναι απλά. Τώρα που συγκεντρώνεται στο δικό της στόχο όλα είναι απλά. Και ξεκάθαρα.
σχόλια