Ο στρατός έχει και αυτό το κακό, που υπάρχει μια μόνιμη στρατοκαυλίαση με όλα. Είσαι οπλίτης, γενναίος άντρας, περήφανος πατριώτης κλπ. Οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις θα είναι κάθε καρυδιάς καρύδι (με ό,τι συνεπάγεται αυτό). Μπορεί και να μην έχεις θέματα, αλλά αν τυχόν προκύψει κάτι, υποψιάζομαι ότι θα προέρχεται από άλλους φαντάρους ή από ΕΠΟΠ (μονιμάδες δηλαδή). Από τους ανώτερους αξιωματικούς σου μάλλον δε θα έχεις θέματα. Αυτό ίσως να σου φανεί χρήσιμο, γιατί αν έχεις και την παραμικρή υποψία ότι κάποιος σε προσέβαλε μπορείς να πας και να παραπονεθείς. Να έχεις δηλαδή με το λοχαγό σου μια κατ’ ιδίαν συζήτηση και να του τα πεις. Στη δική μου εμπειρία, είδα πως ήταν λίγο πιο διακριτικοί με προσωπικά ζητήματα. Αν αυτό επαναληφθεί 2-3 φορές, θα αναγκαστούν να δώσουν σημασία. Αλλά θα πρέπει να είσαι έτοιμος αν έρθει ανάγκη να το υποστηρίξεις κι εσύ με σθένος, ακόμα και αν χρειαστεί να βγεις στην αναφορά να μιλήσεις.Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποια μέρα θα απολυθείς. Πάντως μέσα στο στρατόπεδο θα είσαι ασφαλής ως προς τη σωματική σου ακεραιότητα, δεν παίζουν ακρότητες συνήθως. Υπάρχει και ψυχολόγος, αν νιώσεις την ανάγκη να του μιλήσεις. Από την ίδια την εμπειρία δεν πρόκειται να αποκομίσεις ΤΙΠΟΤΕ απολύτως που να σου είναι χρήσιμο στην πραγματική ζωή, πέρα από κάνα δυο φίλους που μπορεί να κάνεις, αν είσαι τυχερός. Γενικά μην περιμένεις και πολλές συγκινήσεις. Παρόλα αυτά, κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να περάσουν καλά στη θητεία τους. Λίγο ο κόσμος που γνωρίζεις, λίγο καλαμπούρι, λίγο οι δύσκολες στιγμές που σας φέρουν πιο κοντά, μπορεί και να δημιουργήσει ένα παρεΐστικο κλίμα που να διευκολύνει την κατάσταση.Να σου τονίσω πως αυτή είναι η δική μου άποψη, βασισμένη σε προσωπικά βιώματα και ερεθίσματα. Στην πραγματικότητα μπορεί και να πάνε όλα καλά. Αλλά ξέρεις, δεν είσαι απλώς στην Ελλάδα. Είσαι στον ΕΣ!!! Καλή τύχη!