Το αλλο μου "μισο" το βρηκα προ 3 ετιας τυχαια, αφου ειχα καταφερει να αγαπησω τον εαυτο μου και να τον αποδεχτω με τα οποια ελαττωματα του. Σπουδαζαμε στην ιδια σχολη αλλα γνωριστηκαμε στο τελευταιο ετος. Εκτοτε ειμαστε καθε μερα μαζι, σε καθε επιτυχια και σε καθε δυσκολια. Ομως για να φτασουμε σε αυτο το σημειο επρεπε να περασουμε απο 40 κυματα. Επρεπε να μαθουμε ο ενας τον αλλο, να λυσουμε τις οποιες διαφορες και ανασφαλειες μας. Ο ενας και μοναδικος ερωτας που θα σε συγκλονισει δεν ειναι ο παραμυθενιος, ο πριγκηπας πανω στο ασπρο αλογο που θα σε συμπληρωνει. Ειναι ο ανθρωπος που θα σε στηριζει και θα τον στηριζεις, ο ανθρωπος που θα σε θαυμαζει και θα τον θαυμαζεις. Ως ολοτητα, οχι ως κατι "μισο"
