Σε νιώθω. Διανύω και γω τη δεκαετία των 30 και έχουν περάσει 2,5 χρόνια που έχω χάσει το μπαμπά μου. Έτσι ξαφνικά συνέβη...Έχω μόνο τη μαμά μου στη κυριολεξία κοντά μου, κανέναν άλλο να με νοιάζεται αληθινά. Οι γονείς μου είναι οι μόνοι άνθρωποι στη γη που δεν με πλήγωσαν ποτέ, από αδερφό και συγγενείς ζήτω που καήκαμε. Δυστυχώς ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, για αυτό μάζευε στιγμές και δείχνε την αγάπη σου καθημερινά. Και γω φοβάμαι, αλλά να σκέφτεσαι ωραία πράματα όσο μπορείς. Ο πόνος είναι πόνος φυσικά και εγώ ακόμα το παλεύω μοναχή μου.
