Μια χαρά "φυσιολογικές" είναι οι σκέψεις σου. Πρώτα από όλα όμως, αν είναι πραγματικοί φίλοι αυτοί που έχεις και τους εμπιστεύεσαι, γιατί να βρίσκεις δικαιολογίες; Και εγώ το έκανα αυτό μέχρι που αποφάσισα οτι αυτό πρακτικά δείχνει οτι δεν τους εμπιστεύομαι αρκετά για να τους πω " ρε φιλε, βαριέμαι σήμερα, ή θέλω να αραξω με τον εαυτούλη μου, ή προτιμώ να μείνω μόνη" κτλ. Και άρχισα να τους το λέω και το κατάλαβαν και το δέχτηκαν.Αντιθέτως είναι προβληματικοί κατά εμέ -πάντα- άτομα που δεν μπορούν να είναι μόνα τους. Είναι φουλ ανασφαλή. Και σκέφτομαι, αν δεν μπορείς να κάνεις (καλή) παρέα στον εαυτό σου, πως περιμένεις να είσαι καλή παρέα στους άλλους; Στη τελική τη σημασία έχει τι θα σκεφτούν αφού όπως λες δεν τους έχεις καν ανάγκη;Εσύ να είσαι ο εαυτός σου και μην κρύβεσαι από κανέναν. Αυτή είσαι και άμα γουστάρουν.