Καλώς ή κακώς (κακώς για μένα, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση), οι γονείς έχουν ένα όραμα ευτυχίας για τα παιδιά τους, το οποίο ταυτίζεται με το προσωπικό δικό τους.Όταν στην πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αυτό είναι η δημιουργία νέας (κλασικού τύπου, πυρηνικής) οικογένειας από τα παιδιά τους, το προσωπικό όραμα ευτυχίας των ομοφυλόφιλων εν γένει ΔΕΝ ταυτίζεται (και δε γίνεται να ταυτιστεί) με αυτό, καθώς το κλασικό όραμα ευτυχίας έχει τη βάση του στο βασικό ένστικτο της αναπαραγωγής, ενώ η ομοφυλοφιλία "αντιτίθεται" σε αυτό, καθώς δεν επιτρέπει τη βιολογική τεκνοποιία.Που καταλήγουμε; Σε συγκρούσεις (καθώς είναι λίγοι οι πεφωτισμένοι γονείς που μπορούν να δουν πέρα από το κλασικό όραμα και να μη δίνουν δεκάρα για τον λοιπό κοινωνικό περίγυρο) και διασπάσεις. Κυρίως γιατί οι γονείς εκλαμβάνουν την ομοφυλοφιλία και το διαφορετικό όραμα ευτυχίας ων παιδιών τους ως προσωπική τους αποτυχία ("μα αφού εγώ δεν ήμουν έτσι, πως βγήκε το παιδί τέτοιο;") και αμφισβήτηση.Τα (ομοφυλόφιλα) παιδιά οφείλουν να ξέρουν τους γονείς και τη στάση τους στο θέμα αυτό. Επίσης, οφείλουν να απογαλακτισθούν και να πάψουν να ζητούν την αποδοχή από τους γονείς, επειδή είναι απλά γονείς τους. Να πάρουν απόφαση ότι ή θα κρατήσουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα κρυφή από αυτούς, με σκοπό να διατηρηθούν καλές σχέσεις, ή θα αποκαλύψουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα και θα ακολουθήσουν ένα χωριστό δρόμο ζωής από τους γεννήτορές τους.Ούτε οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται τις επιλογές των ενήλικων παιδιών τους, ούτε τα παιδιά δικαιούνται να γίνονται όλες τους οι ενήλικες επιλογές αποδεκτές από τους γονείς τους.