Οσοι τα εχουμε αυτα αλλα μενουν στην κορνιζα απλα βρισκουμε εναλλακτικες για να επιβιωσουμε δηλαδη δουλειες του ποδαριου να βγαινει το μεροκαματο η να βοηθαμε την οικογενεια μας και μαθαινουμε καποια νεα τεχνη η οποια μας αρεσει και ανοιγουμε και αλλες πορτες.Αυτο που δεν αντεχω ειναι να βλεπω ανθρωπους να κλαιγονται επειδη ειναι σνομπ και αντι να πιασουν την οποιαδηποτε δουλεια ωστε να παρουν μια ανασα οι γονεις τους η και οι ιδιοι καθονται ολη μερα σπιτι κλαινε τη μοιρα τους και περιμενουν σαν πριγκιπες να τους ερθει η ιδανικη εργασια και δεν καταδεχονται οποιαδηποτε αλλη δουλεια.Λες και ειναι ντροπη να δουλευεος σε καφετερια η σε μπαρ.Ντροπη ειναι να καθεσαι και να λες τι θα κανω τωρα που δε βρισκω δουλεια με 1000 ευρω πανω στο αντικειμενο μου.Δεν ειστε οι μονοι πολλοι ειμαστε.Ειμαστε ατυχη γενια πριν 40 χρονια απλα ενα πτυχιο επαιρναν και ουτε και αμεσως διοριζονταν.Η μανα μου τελειωσε μια τεχνη και αμεσως επιασε δουλεια και νοικιασε σπιτι και στην πορεια μεγαλωσε 2 παιδια με αυτη τη δουλεια.Εγω δε νοικιασα ποτε..Αλλα τοτε ηταν τοτε..τωρα αλλαξαν οι καιροι εδω και 12 χρονια...μετα απο 12 χρονια καλο θα ηταν να το καταλαβουμε ολοι και να βρουμε εναλλακτικες...οπως λεεθ και ο αγαπημενος Ρουβας 'οταν δε δουλευεις...βαλε το μυαλο σου να δουλεψει!'