Έχω βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση στην αρχή της καριέρας μου. Έκατσα 4 χρόνια με τεράσια υπομονή νομίζοντας ότι έτσι είναι η δουλειά. Νεύρα, φωνές χωρίς λόγο. Έκλαιγα, ένιωθα άχρηστη, ότι όλα τα κάνω λάθος. Μετά από 10 χρόνια και έχοντας πλέον μία πολύ καλή θέση, μπορώ να σου πω πόσο μαλάκας ήμουν που καθόμουν εκεί. Δεν σου αξίζει να σου συμπεριφέρονται έτσι. όσο και καλή δουλειά να είναι. Δες μέχρι που είναι τα όρια σου, δες αν όλο αυτό έχει διαλύσει τη ζωή σου και την υγεία σου (ναι εγώ έπαθα έλκος και δεν το λέω με περιφάνεια αλλά με ντροπή) και φύγε. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Αν το αφήσεις να συνεχίζει ή εσύ θα διαλυθείς ή κάποια στιγμή που θα φτάσεις στο αμήν θα του ρίξεις ένα καντήλι και θα φύγεις. Καμία από τις 2 περιπτωσεις δεν είναι καλές. Κάτσε σκέψου. Δεν είναι η δουλειά σου η ζωή σου.