Να ξερείς δεν ήταν ουτε εύκολο ουτε γρήγορο το να φτασω σε αυτή την φάση, όσο για τις εξαρσεις που λες δεν το είχα σκεφτεί έτσι άλλα διαβαζόντας τα λόγια σου κατάλαβα ότι είμαι σε μία "συνεχή έξαρση" για πάνω απο 2 μήνες τώρα. Προσπαθώ να προχωρήσω κάνοντας μικρά βήματα εμπρός αλλα όταν έρχεται αυτή η "εξαρση" μερικές φορές κάνω βήματα πίσω. Όσο βαθιά και να ήταν τα συναισθήματα μου η απόφαση του να τα αφήσω πισω (μεταφορικα αυτο γιατι επι της ουσίας τα πραγματικα συναισθήματα δεν πεθαίνουν οτέ) ήταν συνειδητά δική μου, σε κάθε βήμα μου λοιπόν θα είναι παντα μαζί μου, σε κάθε επιλογή μου , σε καθε τι μου γενικώς, απλά ελπίζω προχωροντας οτι καποια στιγμή θα τελειώσει ο πόνος (μερικές φορές μεχρι και φυσικός...)