"Δε χαρίζουμε τους άντρες μας τόσο εύκολα σε μια άλλη γυναίκα..."Δε χρειάζεται. Το έχουν ήδη κάνει μόνοι τους. Παλιακές πεποιθήσεις, τις άκουγα από τη γιαγιά μου. Υπάρχει και κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια κι αυτή αποτελεί υπέρτατο χρέος απέναντι στον εαυτό μας. Και θα το πάω και λίγο παραπέρα. Η αξιοπρέπεια είναι κάτι που ένας γονέας οφείλει να διδάσκει στα παιδιά του. Με το να υπομένει κάτι που τον ταπεινώνει και τον κάνει δυστυχισμένο, περνάει το μήνυμα της ανοχής που στο θέμα της απιστίας ξεπερνά -κατά την άποψή μου- τα θεμιτά όρια.Από εκεί και πέρα, ένας άνθρωπος, αν και γονέας, δεν παύει να είναι μια ξεχωριστή οντότητα, με δικαίωμα και ανάγκη για επιδίωξη της ευτυχίας. Όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό για ένα παιδί που βλέπει το γονέα του να προχωρά με ένα άλλο ταίρι στη ζωή του, συγχρόνως είναι ειλικρινές κι αληθινό. Προσωπικά, θεωρώ προτιμότερο τον πόνο ενός διαζυγίου, από μια διαιωνιζόμενη κακή σχέση μεταξύ γονέων, μάρτυρες της οποίας γίνονται τα παιδιά, με βαρύτατες επιπτώσεις για την ενήλικη ζωή τους και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσής τους.Αυτό πάντως το τελευταίο με την περιουσία, θα το αφήσω ασχολίαστο... Ή μήπως αυτή είναι η ουσία της εξομολόγησης;