Κοίτα, δεκτή η οπτική σου αλλά δεν μπορώ στην πράξη να την συμμεριστώ. Θεωρώ ότι οι σχέσεις χρειάζονται χρόνο, χώρο και προσπάθεια για να υπάρξουν και επειδή σαν άτομο είμαι αρκετά εξοικειωμένη με το να μένω μόνη μου πάρα με άλλους δε θα μπορούσα να μένω σε μια σχέση όπως την περιγράφεις. Επίσης, θα με ξενερωνε ο άλλος να με βλέπει όπως εσύ και μάλλον θα βαριόμουν. Επίσης, σε βάθος χρόνου θα ξεθωριαζε η δοτικοτητα μου. Οπότε άσε (εμένα). Υ. Γ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μόνο οι κακές εντάσεις, ισα-ίσα. Προφανώς με τον ανθρωπο που τσακώνομαι συνεχώς δεν ταιριαζω και άλλες που κατάπια τον θυμό, ε κατάλαβα ότι δεν άξιζε. Στις καλές σχέσεις είτε είναι ερωτικές είτε όχι, θέλω να νιώθω ζωντανή κι όχι να είμαι σε μια μόνιμη φάση ίασης. :)Οπως κι αν έχει, ελπίζω να βρεις το άτομο που ψάχνετε τα ίδια, προσφέρετε επίσης αυτά που έχετε ανάγκη. Η να καταλαβεις ότι δεν υπάρχει μόνο ο έρωτας που βιωνεται μ' απόγνωση. Αν και δεν πιστεύω ότι πληγώνει ο έρωτας, τη ζημιά την κάνει η κακή συμπεριφορά των ανθρώπων (του άλλου, η δική μας κοκ).