Ελγουντ κατάλαβα. Φοβάσαι να αποχωριστεις τη ζωή και το συναίσθημα οτι καποτε ολο αυτο θα τελειώσει, οτι μάθαμε, οτι ζησαμε, οτι πέρασε μέσα στο μυαλό μας ως ανάμνηση θ χαθούν ολα. Εντάξει το παραδέχομαι κι εμένα αμα κάτσω και το σκεφτώ έτσι, δε θέλω με την καμία να γίνει. Μακάρι να γινόταν αλλιως. Πληρώνουμε ενα τίμημα όταν γεννιομαστε, να ειμαστε χρονικά περιορισμένοι και όταν πραγματικα το συνειδητοποιήσουμε εχει φύγει ο χρονος ο πολύς. Εχεις δίκιο κανεις δεν ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα τι γινεται μετα, ερευνες έγιναν σε αυτους που επέστρεψαν ξανά μετα απο κάποια λεπτα/δευτερόλεπτα και ολα πάνω κάτω μοιάζουν με το απόσπασμα που έβαλα, μαρτυρίες που μοιάζουν και δεν ξέρουμε αν όλοι θα ζήσουμε το ιδιο φευγοντας. Άλλο τίμημα δεν ξέρουμε το μετά. Εχεις δίκιο αγωνιωδης η ύπαρξη, ανήσυχη ναι να θέλουμε να ζήσουμε να χορτασουμε ναι -έτσι πρεπει- και κάπου εκεί να μας περιμένει ενα τέρμα. Θα πω κατι. Έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε ανθρωπους πίσω μας αλλος παιδιά αλλος συγγενείς, αλλος οτι αλλο θέλει, θα ελεγα έτσι υπάρχει μια "ψευδαίσθηση" συνέχειας. Πέρα απο την ενέργεια που διαχέεται όπως ειπα. Θα έχουμε αφήσει και υλικά παραδείγματα. Πως άλλωστε διαβάζουμε και βλέπουμε για κάποιον που έζησε τον ρωμαϊκό αιωνα ή τον αιωνα του Περικλή? Θα μας βλέπουν οι μελλοντικές γενιές, βέβαια δεν ξερω σε ποια μορφή αλλά σίγουρα θα είμαστε εκθέματα ανθρώπων, η ζωή τους δηλαδή, όλων των ανθρώπων που έζησαν τον 20ο αιώνα και 21ο. Θέλω να πω θα μας μελετάνε αν υπάρχει φυσικά Γη και ανθρώπινος πλανήτης μετα απο εκατοντάδες χρόνια, όπως μελετάμε εμείς τους νεάντερταλ. Αρα αμα το δεις έτσι πάλι τιποτα δεν χάνεται. Εχει μια ακολουθία αυτο θέλω να πω. Άραγε πόσοι έχουν ζησει μια ζωή χωρις να την αγαπήσουν? Ας ειμαστε ευγνώμονες που ζησαμε όσα ζησαμε και για όσα έρθουν γιατι θα μπορούσαμε να μην ειχαμε γεννηθεί καν. Δεν θα ειχαμε ζησει ολα τα καλα και τα κακά. Αρα απο μονο του αυτο λέει πολλά. Ζούμε για το τωρα ναι, για εμάς για όσους αγαπάμε για οτι αγαπάει ο καθένας στην τελική. Το αφήνω εδώ αγαπημένο απόσπασμα:"Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. "(Οδυσσέας Ελύτης)