Πολύ απλό. Κοιτάς την πραγματικότητα κατάματα και αποδέχεσαι ότι ο τοίχος σου, έχει μεγαλύτερη αξία από ένα κακόγουστο, γκροτέσκο "έπιπλο". Και δεν κοπανάς ούτε το κεφάλι σου, ούτε τίποτε άλλο, επάνω σε αμφότερο "οικοδομικό υλικό";Αυτοκαταστροφή και αυτολύπηση, είναι το πιο εύκολο πράγμα. Η αποδοχή των διδαχών κάθε κατάστασης όμως, είναι εκεί που πρέπει να επικεντρώσουμε, να πέσει σκέψη και να δαπανηθεί "ενέργεια", προκειμένου εκείνες να εναγκαλιστούν από εμάς και στην πορεία, να καταστούν χρήσιμες σε μια μελλοντική, παρόμοια ή μή κατάσταση.Έπειτα, δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις από την κατάσταση του "οικοδομήματος", όταν γνωρίζεις την ποιότητα των "υλικών". Τα δεδομένα της εποχής μας, της κοινωνιολογίας, των προτύπων, της ιδιοσυγκρασίας ενός σύγχρονου ανθρώπου γενικά, για όποιον κάθεται να τα παρατηρήσει/εξάγει/μελετήσει, έχουν να πουν πολλά. Από την άλλη όμως, καλό θα ήταν να ρίξεις μια ματιά και για δικά σου λάθη, κάτι σαν αυτοκριτική. Σημάδια πάντα υπάρχουν. Για πράγματα που δεν βλέπουμε, ή δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν καν εξαρχής, φταίμε εμείς και όχι ο άλλος, όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό. Είναι σαν να κάθισες να παίξεις πόκερ με κάποιον, χωρίς να ελέγχεις ότι σε κλέβει/εξαπατά στην πορεία, καθώς ο χρόνος περνά.