Δεν χρειάζεται να τους αποφεύγεις, αν όντως είσαι σε θέση να τους μιλήσεις. Προσωπικά επί τριμήνου δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν όταν έχασα το μπαμπά μου και έτσι ήμουν συνέχεια στο δωμάτιό μου. Ήταν το αρχικό σοκ που κοιτούσα κυριολεκτικά από το παράθυρο και έκλαιγα. Μετά όταν έβγαινα έξω τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι που δεν μπορούσα ούτε στο σουπερμάρκετ να ψωνίσω και γύριζα από την άλλη πλευρά. Μετά άρχισα να μετριάζω το πόνο μου και τώρα απλά ψευτοχαμογελάω όταν με ρωτούν ''τι κάνεις''. Καλά ευχαριστώ, απαντώ τυπικά.
