Αλήθεια τώρα;Η ζήλεια είναι κάτι προσωπικό που ξεκινά από μέσα μας και ουδέποτε φταίνε οι γύρω μας γι' αυτή. Επίσης, είναι αδηφάγα και όσο την ταΐζει κανείς και πάει με τα νερά της, τόσο περισσότερο πεινάει.Εν προκειμένω, δε φταίτε που ο σύντροφός σας ζηλεύει και καταφεύγει σε φαιδρές για τον εαυτό του απαιτήσεις κι απειλές. Γνώμη μου είναι ότι την παράλογη ζήλεια του άλλου δεν τη χαϊδεύουμε. Αντιθέτως, την ανακόπτουμε εν τη γενέσει της, απαιτώντας ωριμότητα κι εμπιστοσύνη, προϋποθέσεις για την ευημερία οποιασδήποτε σχέσης. Όσο διαπραγματεύεστε την παράνοια του φίλου σας, τόσο θα αυξάνονται οι απαιτήσεις του κι εσείς θα δυστυχείτε. Επομένως, ή το σταματάτε πάραυτα ή αν ο άνθρωπος εξακολουθεί να τρελαίνεται -μπορεί να φανεί σκληρό, αλλά είναι αλήθεια- ας λύσει μόνος του τα θέματά του. Γι' αυτό υπάρχουν κι οι ψυχολόγοι.Κάτι τελευταίο. Μη θεωρείτε τη ζήλεια (τουλάχιστον όπως την περιγράφετε) κολακευτική ή καμουφλαρισμένη ένδειξη αγάπης. Η ζήλεια μόνο καταστροφική έχει αποδειχτεί, όταν μάλιστα δε στηρίζεται σε γεγονότα. Σε ένα σώφρονα άνθρωπο, αν έχει δοθεί αιτία να ζηλεύει τη σχέση του, η λογική λέει πως σηκώνεται και φεύγει γιατί η σχέση είναι σκάρτη.