Η προσωπική ζωή λέγεται προσωπική για κάποιο λόγο. Εφόσον ήσουν ανήλικη η ευθύνη κι έγνοια των γονιών οφείλουν να είναι για την ασφάλειά σου πρωτίστως (το επιχείρημα με τα μαθήματα το αντιπαρέρχομαι, αφενός γιατί πατώνουν πολλοί μοναχικοί, αφετέρου να που εσύ κι εκείνος με δεσμό κι όμως περάσατε).Εφόσον πλέον είσαι ενήλικη, κι εφόσον η ευθύνη της ασφάλειάς σου είναι προσωπική, δική σου, η όποια ενημέρωση "νιωπθεις την ανάγκη" να κάνεις, όπως λες, εμπίπτει ξεκάθαρα στην ανάγκη σου αποδοχής από τους γονείς σου. Βαθιά μέσα σου ήδη ξέρεις ότι η αποδοχή αυτή δεν υπάρχει, αφού σε αντιμετωπίζουν σαν παιδάκι ή ακόμη κι ως "ιδιοκτησία" τους. Η εκμυστήρευση θα καταλήξει κατά πάσα πιθανότητα σε επιδείνωση των σχέσεών σας. Κυρίως όχι επειδή θα απογοητευτεί από την απόκρυψη της αλήθειας, αλλά αποτελεί την στα μούτρα της συνειδητοποίηση μερικής αποτυχίας στο γονεικό της ρόλο. Υποτίθεται ο γονιός πρέπει να έχει κτίσει τέτοιο πλέγμα εμπιστοσύνης με το παιδί ως την εφηβεία ώστε να μην φοβάται να του πει οτιδήποτε το απασχολεί, να βλέπει στον γονιό έναν καλόπιστο σύμμαχο που όποια τυχόν όρια βάλει είναι για προστασία του παιδιούκι όχι ως ελεγκτή του. Θεωρώ λοιπόν ότι η μεγάλη σου ανάγκη αποδοχής από τη μάνα σου, όσο κι αν σε καίει μέσα σου (και σίγουρα σε καίει και για άλλα θέματα), πρέπει να εξορθολογιστεί στο πλαίσιο της ενηλικίωσης. Ου καν λάβοις παρά του μη έχοντος. Θα κρατάς τα προσωπικά σου προσωπικά σου, θα ενημερώνεις on a need to know basis, και θα διασφαλίζεις την προσωπική σου ασφάλεια (επειδή τόσα γίνονται) με κάποιο άλλο σύστημα (τηλεφώνημα ασφαλείας σε φίλη, πινακίδες ΙΧ σε φωτό σε email κλπ)Καλή επιτυχία κι ευτυχία! Ζήστε το. :) ΥΓ. Είμαι μάνα κι έτσι όπως σου περιγράφω φέρομαι στα παιδιά μου, ακριβώς για να προλάβω αποκρύψεις και ψέμματα.