Ασε τι λενε οι άλλοι. Εσυ θα κανεις αυτο που ευχαριστεί εσένα. Αυτο με το οποίο νιώθεις εσυ καλα. Κι ας ειναι το να μην κανεις τιποτα. Θα σου πω παράδειγμα. Γνώρισα εναν διευθυντή σε εταιρία που δούλευαν άλλοι, το σημειώνω αυτο γιατι αυτός το πολυ πολυ να εκανε εναν έλεγχο επι του τελικού. Λοιπον πρωτη συνέντευξη πάω και τι λεει? Εκτός οτι ρώτησε αν έχω σχέση και παιδιά, εδώ μου λεει δουλεύουμε 7 μέρες τη βδομάδα συν έξτρα ώρες πέραν τις κανονικές (εκεί κατάλαβα οτι κάπου δεν θα πληρωνομαι) και ουτε αργίες εννοείται (δηλ αν προέκυπτε κατι θα με καλούσε και θα πηγαινα ακομα και παραμονή πρωτοχρονιάς και οτι αλλη αργία ήταν). Κι εγώ έχω οικογένεια και παιδι μου λεει αλλα η δουλεια ειναι πανω απο ολα, αγαπάω τη δουλεια μου. Α και αν δεν ολοκληρωνόταν η δουλεια της ημερας δεν έχουμε εδώ τα αφήνω για αύριο, καθόμαστε μέχρι και μετα τα μεσάνυχτα να βγει η δουλεια. Εννοείται έφυγα. Και δεν ξαναπατησα. Πρώτον ήταν εμμονικος δεύτερον άλλοι εκαναν τη βρώμικη και πολλή δουλεια και παρόλα αυτα αυτος είχε τις απαιτήσεις αυτές. Σε ρωτώ εσυ εξ το έβλεπες νορμαλ όλο αυτο? Οπως αυτο που σου λένε οτι και καλα 24 ώρες πρεπει να τις γεμίσεις με ασχολίες. Μα με άκυρες ασχολίες? Ή θα φτάσεις στο αλλο επίπεδο σαν το αφεντικό που σου είπα που είχε μόνο δουλεια δουλεια και ζωή μηδέν? Χάνεις το νόημα ετσι. Γενικα ειναι να κανεις αυτο που ευχαριστεί εσένα και να περνάς εσυ οπως θέλεις τις ώρες σου. Λογαριασμό δε δίνεις σε κανέναν. Οποτε θα κανεις αυτο που θες.