Ναι στον πνευματικό θάνατο συμφωνώ κι εγώ, κυρίως στην απώλεια των αναμνησεων και στην απώλεια της συνείδησης. Τώρα στο μικρο διαμέρισμα δε θα με πείραζε ιδιαίτερα. Εχω μεγαλώσει σε μικρο διαμέρισμα, επίσης εχω ζησει και σε μεγαλυτερα, εκείνα που προτιμώ ειναι τα μικρά έχουν μια ευελιξία χώρου πέρα απο την οικονομική τους διάσταση. Βέβαια γούστα ειναι αυτα. Μα καλα πως κανεις ετσι για τις ρυτίδες? Ειναι ωραίες. Ειναι τα παράσημα μας. Ειναι όσα ζησαμε. Ολα αποτυπώνονται εκεί. Και αν ήμουν εσυ και μια μερα μεγαλώνοντας η γυναικα μου είχε ρυτίδες, ναι θα ήθελα να ειμαι μαζί της και θα την αγαπούσα κι αλλο, γιατι όλο αυτο με τις ρυτίδες δείχνει κατι, ωριμαζεις και αρα μεγαλώνεις μεσα και μαζί με τον άλλον. Υπάρχει πιο ομορφο πράγμα σας ρωτώ? Απο το να αγαπιούνται δύο άνθρωποι και μαζί με αυτους να ωριμάζει και η αγάπη τους?