Τι μεγαλύτερο πειστήριο αναζητάτε ότι η "επικοινωνία, τρυφερότητα, αγάπη κλπ" δεν επαρκούν για συναρπαστική ερωτική ζωή; Χρειάζεται α π ο σ τ α σ η. Αν δεν υπάρχει, την βάζουμε τεχνηέντως προτού χωρίσουμε. Μερικές σκέψεις σχετικά. Ο ερωτισμος ειναι η διαλεκτικη του φοβου και της ελξης. Ο φοβος αφορα ενδεχομενη (αρα μελλοντικη) βλαβη του υποκειμενου, επομενως παραγει κινηση απομακρυνσης απ το αντικειμενο του. Απομακρυνση στο απειρο μηδενιζει τον φοβο. Μειωση της αποστασης τον μεγαλωνει, αλλα ο μηδενισμος της δημιουργει αποδοχη, μια και οι οποιες συνεπειες του πλησιασματος γινονται παρουσες κι οχι μελλουσες. Ομοιως, η ελξη αφορα μελλοντικη ηδονη, και τεινει να μειωνει την αποσταση απ το δικο της αντικειμενο. Μειωση της αποστασης την μεγαλωνει, αλλα μηδενισμος της παραγει την ηδονη που επομενως δεν ειναι πια μελλουσα, αρα η ελξη εξαφανιζεται. Το συστημα φοβου/ελξης χρειαζεται συνεχεις επανεισαγωγες αποστασης για να λειτουργει. Το δεος ειναι μια μορφη φοβου που προκαλειται απο κατι πολυ μεγαλο. Επομενως επιτρεπει τον συνδυασμο αποστασης και εγγυτητας. Το αντικειμενο του δεους, εξ αιτιας του μεγεθους του μπορει να ειναι ταυτοχρονα πολυ κοντα και πολυ μακρια. Οριακα η επιφανεια του μπορει να ακουμπα το υποκειμενο, αλλα το κεντρο του (το βαθος του) μπορει ναναι απειρως μακρια. Το δεος αποτελει την δυνατοτητα αειθαλους ερωτισμου. Απ την αποψη αυτή δεν ενδιαφερει το μεγεθος καθεαυτο, αλλα η υποκειμενικη του αντιληψη. Αυτη μπορει να ενεχει στρεβλωσεις. Η στρεβλωση στην αντιληψη μεγεθων αφορα μονο την σχεση μεγεθων. Αν δηλαδη ολα φαινονται ομοιως σμικρυμενα ή ομοιως μεγεθυμενα δεν υπαρχει στρεβλωση, κατι τετοιο δεν γινεται καν αντιληπτο. Η πηγη της τροποποιησης στην αντιληψη σχεσεων των μεγεθων ειναι ο εγωκεντρισμος που παραγει μια μη γραμμικη σχεση μεταξυ αποστασης και μεγεθους. Ο εγωκεντρισμος δημιουργει ενα "φιλτρο αποστασης", απ το οποιο οτι δεν περναει ειναι πρακτικα αδιαφορο ενω οτι περναει ειναι τεραστιο. Ο εγωκεντρισμος δημιουργει ευκολα αντικειμενα δεους, που το ιδιο ευκολα χανουν τη σημασια τους. Η σημασια της αποστασης σ αυτες τις περιπτωσεις εγκειται στο οτι μηδενιζοντας το πραγματικο αντικειμενο επιτρεπει την ενασχοληση του υποκειμενου με την αναμνηση του δεους. Η μεταβαση απ το αδιαφορο στο πολυ σημαντικο και αντιστροφα, σε τετοιες περιπτωσεις στρεβλης αντιληψης, ειναι πολυ αποτομη, δηλαδη βιαια. Η παρουσια βιας στο δεος ειναι σχεδον απολυτη ενδειξη τετοιας στρεβλωσης.
