Γυναίκες σαν την Στικούδη δεν "ψάχνουν", γιατί δεν τους χρειάζεται. Αν τυχόν υποστηρίξουν το αντίθετο, θα το κάνουν ως τεχνική marketing για να πουλήσουν το προφίλ της "προσιτής next door κοπέλας", ώστε να κάνουν τις υπόλοιπες, μη-διάσημες, γυναίκες, να θεωρήσουν πως είναι legitimate και φυσιολογικό να προσπαθήσουν να της μοιάσουν (χάνοντας τον εαυτό τους στην πορεία όπως είναι αναμενόμενο κι επιθυμητό από την βιομηχανία κατασκευής ταυτοτήτων για γυναίκες και άνδρες). Τέτοιες γυναίκες τις πολιορκούν συνεχώς κι η αίσθηση της πραγματικότητας που έχουν είναι πολύ διαφορετική. Ένα το κρατούμενο.Δεύτερον και πιο σημαντικόν: το αντίθετο συμβαίνει. Ερωτευόμαστε τους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε γεωγραφική οικειότητα. Με άλλα λόγια, με τον γείτονα, τον συμφοιτητή, τον γνωστο απ'τη δουλειά, την κοπέλα στο ταμείο ή στην διπλανή παρέα.Οι celebrities βρίσκονται εκεί για να μας μπερδεύουν/ταπεινώνουν, να προκαλούν φαντασιώσεις, να υπερβολικοποιούν τα standards μας, να προκαλούν "δέος" με την απόσταση από την οποία μας βλέπουν- εν ολίγοις, διαίρει και βασίλευε τα φύλα μέσω της σύγχυσης ιδανικών και του entitlement. Social engineering λέγεται και προκαλεί δυστυχία στις ερωτικές σχέσεις: το μόνο πράγμα που, όταν είναι υγιές, σε κάνει να νιώθεις ανίκητος, αντιμέτωπος με το σύστημα- και γι'αυτό και προσπαθούν να τις διαλύσουν με όποιον τρόπο μπορούν. Με την σχετικοποίηση των ρόλων (άρα ελάττωση δυνατότητας συμφωνίας, χημείας και ισορροπίας), με την εργασιακή χαβούζα, τον καρριερισμό ως "σημαντικό" μέρος ταυτότητας, τον συσσωρευτικό ηδονισμό κ.α. Οι περισσότεροι άνδρες αρέσκονται στις παχουλές γυναίκες κι ας μην το παραδέχονται. Θέλουν κάποια γλυκιά και καλωσοριστική κοπέλα, την οποία να μπορούν να εμπιστευτούν- τα υπόλοιπα είναι πρόσθετα. Ίσως να κάνω και projection βέβαια. Η πεποίθησή μου πάντως είναι αυτή.