Έτσι ηρεμεί η ψυχή σου θα έλεγα εγώ. Με αυτον/ην τον συνοδοιπόρο που αξίζει για το μαζί. Συμφωνω σε όλα όσα υπέροχα εγραψες Aspie ;) Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα κέρδους, μένους, παραγκωνισμων, ποδοπατηματος, απώλειας αξιών, μένουμε σε ενα αν θες κολλημενοι: όλοι θέλουμε το ήρεμο λιμανι μας, τον ανθρωπο μας, εκεί που θα πούμε εδώ μένουμε. Οι περισσότεροι. Με εξαίρεση όσους θεωρουν την μοναξιά τους ως τη μονη τους πραγματικότητα και αρνούνται να βγουν απο αυτην. Αυτοί έχουν αλλους μηχανισμούς άμυνας. Βλέπουμε εδώ κάποιους σχολιαστές. Θεωρουν τις γυναίκες κατώτερες, θεωρούν οτι οι σχέσεις είναι χάσιμο χρονου κλπΑυτοι δεν αλλάζουν ποτέ. Δεν τα βλέπουν έτσι θέλω να πω. Όπως επίσης και μια κατηγορία απο μονη της, των αεναων απίστων, αυτοι ναι μεν έχουν σχέσεις /γάμους αλλά παντα φεύγουν/παντα είναι αλλου/και παντα θέλουν κάτι άλλο. Ουτε αυτοι ψάχνουν για αυτό που λες. Για ενα κορόιδο συντροφο ψάχνουν να ανέχεται όσο ανέχεται τα παραστρατήματα τους. Αρα σε αυτον τον κοσμο της αποξένωσης, της μοναξιάς, της εχθρότητας, δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο να βρεις συνοδοιπόρο. Αφήνω αυτό εδώ:"We die to each other daily. What we know of other people is only our memory of the moments during which we knew them. And they have changed since then. To pretend that they and we are the same is a useful and convenient social convention which must sometimes be broken. We must also remember that at every meeting we are meeting a stranger."(T.S. Eliot, The Cocktail Party)