Τα θέματα ψυχικής υγείας δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Από τη μία μπράβο σου που σε δύσκολες καταστάσεις δεν τον έχεις εγκαταλείψει, από την άλλη σηκώνεις πάνω σου ένα μεγάλο βάρος που δεν θα έπρεπε να είναι δική σου δουλειά. Εφόσον ο άντρας σου δεν είναι συνεργάσιμος με γιατρούς και δεν ακολουθεί πιστά φαρμακευτική αγωγή, τα πράγματα δε θα βελτιωθούν. Δεν είναι αδιαφορία για σένα αυτό που εισπράττεις. Είναι οι διακυμάνσεις της ψυχολογίας του που έχουν να κάνουν με τον ίδιον και το θέμα που αντιμετωπίζει. Επίσης, ζεις 25 χρόνια με πάσχοντα και δεν έχεις επισκεφθεί εσύ η ίδια ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Μέγα λάθος, αν δεν το έχεις πράξει. Χρειάζεσαι κι εσύ στήριξη και ενημέρωση για το πώς να χειρίζεσαι καταστάσεις, πώς να μη νιώθεις ανεπαρκής και πώς να μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Στην τελική, εαν κάποια στιγμή δεν αντέξεις άλλο να ξέρεις ότι έχεις κάθε δικαίωμα να προχωρήσεις παρακάτω, καλή μου. Ήδη, από αυτά που λες καταλαβαίνω ότι είσαι σε ένα τέτοιο στάδιο απεμπλοκής. Όσο και αν τον αγαπάς, έχεις κι εσύ τα όρια σου.