Αν σταθεις δίπλα από αυτό το πληγωμένο παιδι που μας περιγραφεις και το αγκαλιασεις και αφουγκραστεις τις αγωνίες του, τις ανασφάλειες του, τι το φοβίζει και τι το πληγώνει και λίγο λίγο προσπαθησεις να του τα "αφαιρέσεις" ολα αυτά, με ποιον τροπο? Απλα δίνοντας του να καταλάβει πως όντως έχουν τα πραγματα και οτι αυτά έγιναν έτσι και εκείνα για παράδειγμα και οτι δεν έχει νόημα να στεναχωριεται ή να πληγώνεται άλλο. Να επικεντρωθεις έπειτα σε εκείνα τα πραγματα που το κανουν χαρούμενο. Και ίσως βρεις τη λύση σε αυτό που ψαχνεις. Προσπάθησα να δώσω εναν δρόμο βάσει κάποιων εμπειριών μου. Νομιζω τον άλλο δρόμο στον βρίσκει ο ψυχολογος αν νιώθεις την αναγκη να πας.